οάσεις γέλιου

από τους βάλτους της σιωπής

και εγώ από πεσμένος καταγής

βρίσκομαι στο βυθό πάλε ποτέ διερευνητής

του δρόμου

λες και μελετώ κλίμακες

του αθρώπινου πόνου

πιάνω τον εαυτό μου

για τα ζώα πιο πολύ να νοιάζεται

και με όλα τ’ άλλα να κουράζεται

πλάσματα θαυμάσια

λυτρωμένα από εγωισμό και πάσης φύσης εγωκεντρισμό

ηλίθιοι όσοι τα λογιάζουν

υποταγμένα στους νόμους

της ζούγκαλας τον ορισμό

στα παιδιά έχε το νου σου

μη φάνε στη μάπα τους κάλους

του μυαλού σου

τους παλμούς μου ανεβάζω

ταγμένος στην εικόνα σου

να οργιάζω

μπας και δεις τα πράματα

όπως τα βλέπω κι εγώ

απ’ την ποταπή μιζέρια σου

να σε βγάλω

έτσι για το γινάτι μου

το ‘βαλα σκοπό

απέναντι στην παράνοια του καπιταλισμού

να εξεγερθώ