απ’ το βιβλίο των ισολογισμών έλειπε μια σελίδα
μα έκανα πως την υπολόγισα έκανα πως την είδα
έκανα πως σαν πεπραγμένη την καταχώρησα
σκέψεις και κινήσεις σαν συνισταμένες τις όρισα
που καιρός για αποτιμήσεις καημών
ξέχνα ότι στη θλίψη σε μαγγώνει
ζήσε χωρίς το βάρος της μνήμης να σε καθηλώνει
είναι η μνήμη θυσαυρός καταραμμένος
σαν εκείνες τις μυστήριες διαθήκες
άλλοτε βγαίνεις κερδισμένος
άλλοτε ψάχνεις παρακαταθήκες
ατέρμονα εγλωβισμένος σε προσθήκες
άλλοτε χρεωμένος
μετράει μόνο ο τρόπος που το χειρίζομαι
μες τον κόσμο μου πώς αυτοπροσδιορίζομαι
δεν υπάρχουν ποτήρια μισοάδεια ή μισογεμάτα
οποιαδήποτε στατικότητα παραπέμπει σε βάλτο
κάνε μια στάλα κράτει
άσε τον αυθορμητισμό
να σε οδηγήσει παρακάτω

θέλω να σε χώσω στο μυαλό μου με τη μια
μήπως δεις τα πράματα όπως τα βλέπω κι εγώ
οι πιο κοντινοι μου συχνά συμπεραίνουν
ότι παρανοώ
στης τέχνης το μακελειό υφαίνω την αυτοκαταστροφή μου
στις σπηλιές της καλά να την κρύψω προσπαθώ
άλλοι πάλι ότι πάντα μέσα από λάθος συμπαιράσματα ενεργώ
άλλο κακό φτάνω κι εγώ σε σημείο να πω

κάθε εξέλιξη έχει απαντήσεις για τη μνήμη
και λύσεις για διλήμματα αποφάσεων λήθης
ενός μέλλοντος που κυλάει χωρίς να ρωτάει
κενή νοήματος συναίνεση να ζητάει
όλα τα διλλήματα είναι πλαστά
απ’τη στιγμή που τις επιθυμίες της ψυχής
αγνοούν
και άρτιοι ηθικής εννοούν να αποδειχθούν
μιας ηθικής ετεροκαθορισμένης από πρότυπα
που τσουβαλιάζουν οποιαδήποτε αγνότητα
στο όνομα της λογικής
κοτσάρουν ταμπέλες
και σαν η περιέργεια τους ψαρεύει γίνονται βδέλλες

προσπέρασε τους
με ‘να σου νεύμα ξεπέρασε τους
μόνο στο νου σου έχε τις καραμέλες

κι ότι ατάκα στο διάβα μου βρεθεί
χώρο της αφήνω από άλλους να ειπωθεί
απ’ εκείνους τους δήθεν μορφωμένους
εντός συμπληγάδων μεταπτυχιακών καταρτισμένους
κλείνοντας το μάτι πονηρά στους ψιλιασμένους
που κατέχουν τη μιζέρια
δεν αντέχουν
κι έτσι ορίζοντες ανοίγουν
ζωντάνια υποστηρίζουν
μέλλον καθορίζουν
και τα όποια συμπεράσματα
καταλήγουν φύλα φθηνοπωρινά
στο έλεος του ανέμου να θροϊζουν