ο μη γραμμένος ρόλος
ο αντεστραμμένος καθρέφτης
ο ξεθωριασμένος μαρκαδόρος
πουθενά ο χώρος
γεμάτος περικοπές
κόντρα στις αναλαμπές
ο χρόνος
βλέμματα διαστέλλονται
σιωπές
αναμνήσεις συστέλλονται
στοκάροντας ρωγμές
ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ
ΔΕ ΡΩΤΑΜΕ
ό,τι είναι να γίνει
θα γίνει
κανείς υποκριτής
δήθεν αμέμπτου ηθικής
δεν είναι πια σε θέση
να κρίνει
να συγκρίνει
Μ’ ΑΚΟΥΣ;
τη θλίψη μου πια
δεν μπορεί να διακρίνει!
Μ’ ΑΚΟΥΣ;
δεν μπορεί…
κατάφερα να κρυφτώ καλά!
Μ’ ΑΚΟΥΣ;
είσαι ελεύθερος πια
ποτέ όμως στην αντάρα της ψυχής μου δεύτερος
να θυμάσαι δεν φταίς εσύ για όλα αυτά
Μ’ ΑΚΟΥΣ;
και μεστώνει ο λόγος
επιθυμίες και οράματα πράξη σα γίνουν
ζωής θάματα
τα απαλύνει ο πόνος
κύματα θα σκεπάσω παλιά πράματα
και τα πουλιά
κελαηδόνας αγκαλιά
γλυκό κρασί θα πίνουν
τη χαραυγή σαν αντικρίζουν
ακόμη κι οι αυτόχειρες
ίσως επιστρέψουν
την απάτη της ζωής για άλλη μια φορά πιστέψουν