“υπάρχει το νιώθω μια ακτίνα στη δράση μια κραυγή στη παύση ξέρεις ήταν η στιγμή που μας λέγανε κάτι περίεργα για λάθος εποχή μα εμείς εκεί κολημένοι στο χαβά μας προσηλωμένοι τους πάντες γυρνούσαμε στα νερά μας έτσι για να ανασαίνουμε διαχέωντας τη χαρά μας ακόμη και τη θλίψη βαφτίζαμε γιορτή μας έτσι θεριεύαμε την οργή μας κι όντως τα συναισθήματα μας επηρεάζουν κι άλλους που θωρούνε τη σαπίλα κάτω από του καπιταλισμού το κάλος ξεμπροστιάζουν έναν έναν του κοινωνικού προτσές και δήθεν τους κάλους και κάθε στιγμή υφαίνεται ο ιστός της ανατροπής σκαρώνωντας πατήματα, οχυρώνοντας βήματα, υψώνοντας αναστήματα ενάντια στη λαίλαπα της καταστροφής αποδομώντας μα και συνάμα οικοδωμόντας μετατρέποντας την αποκρουστικότητα του καπιταλισμού σε ένα χειμαρώδη καταιγισμό αυθόρμητου και ελευθερίας αποτιναγμένο από το ζυγό κάθε εξουσίας σπέρνοντας αμφησβήτιση και αυτοκαθορισμό ιχνηλατώντας της επανάστασης το ανέφικτο ως εφικτό αγκρίζουνε την κενότητα της κοινωνίας του θεάματος ξεγυμνώνοντας κάθε μύθο όσων κυνηγούν τη μόνιμη ευτυχία γκρεμίζοντας κοινωνικό συμβόλαιο και “χάπι” γωνία”