Ένα επείγον μήνυμα προς τους «παράφρονες» τους θυμωμένους» τους «ασταθείς», τους «χαοτικούς», τους «καταθλιπτικούς»… ΟΣΟΥΣ ΕΧΟΥΝ Ή ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΝ ΝΑ ΣΤΙΓΜΑΤΙΣΤΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΜΠΕΛΑ ΤΟΥ ΨΥΧΙΚΑ ΑΣΘΕΝΗ
“Απ’ όσο γνωρίζουμε, ζούμε μόνο μια φορά. Γιατί θα πρέπει να τη χαραμίσουμε προσπαθώντας να προσαρμοστούμε στις ολοένα και πιο απαιτητικές προσδοκίες αυτής της παραφρόνως λειτουργούσας κοινωνίας που ολοένα και περισσότερο λειτουργεί με όρους παραφροσύνης, τη στιγμή που υπάρχουν τόσα για να ζήσει, να εξερευνήσει, να βιώσει και να ανακαλύψει κανείς; Μόνο οι από τα κάτω μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο και οι παλιές δομές καταναγκασμών και καταπίεσης θα καταρρεύσουν αναπόφευκτα όταν καθένας από μας και όλοι μαζί σταματήσουμε να τις στηρίζουμε και να τις αναπαράγουμε.”
ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΔΡΑΣΗ
ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ
325 zine & newswire
(English)
325.nostate.net
ContraInfo
(multilingual)
contrainfo.
espiv.net
Act For Freedom Now!
(English)
actforfree.nostate.net
War on Society (English)
waronsociety.noblogs.org
This Is Our Job (English)
thisisourjob.noblogs.org
Culmine (Italian/Spanish)
culmine.noblogs.org
Liberacion Total (Spanish)
liberaciontotal.lahaine.org
InformaAzione
(Italian)
informaazione.
info
Black Bloc (Russian/English)
blackbloc.info
Direct Action News from
Germany (German/English)
directactionde.ucrony.net
Viva la Anarquia (Spanish)
vivaanarquia.espivblogs.net
Non Fides (French)
nonfides.
fr
Breves du Desordre
(French)
cettesemaine.free.fr/spip/
Bite Back (English)
directaction.info
Negasi (Indonesian)
negasinegasi.
blogspot.com
Takku (Finnish/English)
takku.net
DET VILDA MOTSTΕNDET
(Swedish)
dvm.webblogg.se
Anger News from Around the World (English)
sysiphusangrynewsfromaroundtheworld.blogspot.com
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗ ΘΕΣΗ ΝΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΝΩΝΥΜΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΕΙΧΕ αναρτηθεί παλιότερα στην ιστοσελίδα της κολεκτίβας 325 το 2003 και το οποίο αναδημοσιεύτηκε και επανεκδόθηκε στο διαδίκτυο το 2011. Δεν ταυτιζόμαστε πλήρως με αυτό και είμαστε αρκετά απαισιόδοξοι για τις προοπτικές που ανοίγονται διαμέσου μιας, σε παγκόσμιο επίπεδο, διάδοσης/διάχυσης μιας κουλτούρας που αποβλέπει στη «θεραπεία» της γης ή των μαζών της κοινωνίας – όπως αναδεικνύεται από την πορεία της ιστορίας, η αποτίναξη του υποζυγίου των κοινωνικών υποχρεώσεων, η επανοικειοποίηση και ο εκούσιος επανακαθορισμός της ζωής, πάντα είναι ζήτημα των μειοψηφιών, οι οποίες βρίσκονται σε ένα διαρκή αγώνα και αναζήτηση, δημιουργώντας μοναδικές στιγμές αίσθησης, βιωμάτων και ελευθερίας. Ίσως, λόγω της δομής της τεχνικομηχανικής μαζικής κοινωνίας και των όρων μάζας που επιβάλλει, είναι αναπόφευκτη μια διάχυση και διάδοση μαζικής θεραπείας που καλείται να παίξει το ρόλο ενός ερμηνευτικού εργαλείου στα ερείπια και την αποσάθρωση της. Προς το παρόν, στοχεύουμε στην απελευθέρωση σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, δυο αναπόφευκτα αλληλένδετες και συνοδοιπόρες διαδικασίες. Απελευθέρωση από το κελί μέσα στο οποίο γεννηθήκαμε και από όσους περισσότερους καταναγκασμούς μπορούμε.
Μια τέτοια επιλογή καθιστά αναγκαία την αποδόμηση και, εν συνεχεία, το ξεπέρασμα όσων περιορισμών και εμποδίων επινοούνται ώστε να καναλιζάρουν συμπεριφορές σε συγκεκριμένα καλούπια, ευνουχίζοντας κάθε έννοια διαφορικής σκέψης ή αυθόρμητης αντίδρασης (βλέπε ορισμό της φυσιολογικής/κανονικής συμπεριφοράς) αποσκοπώντας εν τέλει στην υποταγή και χειραγώγηση του ανθρώπινου πνεύματος. Οδεύοντας προς τη συνολική απελευθέρωση από κενές νοήματος (self-fulfilling) διαγνώσεις ψυχικών ασθενειών, γιορτάζοντας και απολαμβάνοντας τη μοναδικότητα των ιδιαιτεροτήτων και δυσλειτουργιών μας – των αρνήσεων μας να σκλαβωθούμε αποτελώντας γρανάζια και επιμέρους εξαρτήματα μιας πολυμηχανής.
Επίσης αξίζει να διαβάσετε την μπροσούρα «Πέρα από την Αμνηστία» (μπορείτε να την κατεβάσετε από την ιστοσελίδα www.325.nostate.net). Το περιεχόμενο της συνιστά μια απόπειρα διάτρησης και κατά μετωπών επίθεσης στην ψυχιατρική και την κοινωνία-φυλακή που μας οδηγεί στην αυτοκαταστροφή. Στοχαστές που τάσσονται ενάντια στην ανάπτυξη (anticivilisation) όπως η Τζέλις Γκλέντινγκ {1}, ο Τζον Ζερζάν {2} και o Ντέρικ Ντενσεν {3} έχουν εντοπιστεί την παθολογία της σύγχρονης κοινωνίας στις ρίζες της εξημέρωσης και την ολοένα αυξανόμενη προσαρμογή σε πρότυπα ελέγχου, καταστολής, κατάχρησης και αυτοκαταστροφής. Επιχειρηματολογούν υπέρ της εθελούσιας, σκόπιμης και συνειδητής παραβίασης των επιβαλλόμενων προτύπων ελέγχου και επιτήρησης, κοινωνικά πρότυπα που ενσταλάζονται μέσα από τη λειτουργία των κοινωνικών θεσμών, θεσμοί που δεν είναι τίποτα παραπάνω από μηχανισμοί μύησης και εμπέδωσης του κυρίαρχου καθεστώτος. Μέσα από την επιχειρηματολογία τους αυτή διεκδικούν την επιλογή στην εκούσια αυτό-εξουσία και αυτονομία.
Δεν λησμονούμε τις αυτοκτονίες που προέρχονται από την κατάχρηση φαρμακευτικών ουσιών και υποστηρίζουμε ότι τέτοιοι θάνατοι είναι δολοφονίες, των οποίων ηθικός αυτουργός είναι αυτό το ολοκληρωτικό σύστημα που διεισδύει σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Βιώνοντας μια τέτοια υπαρξιακή πάλη, δηλώνουμε ότι θα αντισταθούμε, ταγμένοι στον επαναστατικό πόλεμο, μέχρι το τέλος.
ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΜΗΝΥΜΑ ΠΡΟΣ ΟΣΟΥΣ ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΝ ΑΠΟ Ή ΕΧΟΥΝ ΗΔΗ ΣΤΙΓΜΑΤΙΣΤΕΙ ΩΣ ΨΥΧΙΚΑ ΑΣΘΕΝΕΙΣ
by anonymous, 325 Website 2003
• ΠΟΥΛΩΝΤΑΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΓΙΑ ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ•
ΕΙΝΑΙ ΕΥΡΕΩΣ ΓΝΩΣΤΟ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΤΑ ΚΡΟΥΣΜΑΤΑ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ ΕΧΟΥΝ ΑΥΞΗΘΕΙ ραγδαία τις τελευταίες δεκαετίες. Πρόκειται για μια αύξηση η οποία προφανώς δεν προβλέπεται να ανατραπεί, από τη στιγμή που ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (WHO) σε πρόσφατες αναφορές του προβλέπει ότι μέχρι το 2020, η κατάθλιψη θα αποτελεί το δεύτερο σε συχνότητα πρόβλημα υγείας, σε παγκόσμια κλίμακα. Η κατάθλιψη έρχεται δεύτερη, ακριβώς μετά από τις καρδιακές παθήσεις, ενώ η εξήγηση που προβάλλεται προς αιτιολόγηση αυτών των αποτελεσμάτων αναφέρεται στην μέχρι πρότινος υποτίμηση του ποσοστού των ατόμων που έπασχαν από την “ασθένεια” της κατάθλιψης.
Θα ήταν άτοπος ένας συσχετισμός μεταξύ του παράγοντα «συναισθήματα κενού και αχρηστίας», που προβάλλονται ως χαρακτηρίστηκα σημεία κατάθλιψης, και από των «συνθηκών που διέπουν την κοινωνία» μες την οποία ζούμε; Μια κοινωνία, η αναπαραγωγή της οποίας στηρίζεται σε ατομικότητες που χρησιμοποιούν την κατανάλωση και την μαζική ψυχαγωγία ως βαλβίδα εκτόνωσης και αποσυμπίεσης προκειμένου να αποφύγουν να σκεφτούν πόσο μίζερη είναι η ζωή τους και να συνειδητοποιήσουν τη ματαιότητα της ατέρμονης πάλης για οικονομική επιβίωση ή την ολοένα αυξανόμενη καταστροφή του πλανήτη. Οι “ειδικοί”, αμειβόμενοι από φαρμακευτικές εταιρείες (άρα υπέρμαχοι υποστηρικτές και πιόνια αυτών) θα υποστηρίξουν κατηγορηματικά ότι η κατάθλιψη είναι μια εγκεφαλική δυσλειτουργία η εκδήλωση της οποίας οφείλεται σε μια “χημική ανισορροπία” και στην λειτουργία κάποιων ελαττωματικών γονιδίων για τα οποία δεν υπάρχουν ακόμη επαρκείς πληροφορίες ώστε να μπορούν να προσδιοριστούν. Τίθενται όμως κάποια ερωτήματα για τη λειτουργία, τους μηχανισμούς επιρροής και επίδρασης του περιβαλλοντικού παράγοντα, για παράδειγμα, αν λάβουμε υπόψη το γεγονός ότι στην Αφρική ο όρος «κατάθλιψη» ήταν άγνωστος πριν γίνει αποικία.
“Η κατάθλιψη έχει ανακηρυχτεί ως φαινόμενο που λαμβάνει διαστάσεις επιδημίας που απειλεί περίπου το 20% της παραγωγής. Στις μέρες μας, καταθλίψεις βαριάς μορφής εμφανίζονται σε συχνότητα 10 φορές μεγαλύτερη σε σχέση με 50 χρόνια πριν, ενώ το εύρος ηλικίας των ατόμων που νοσούν έχει μειωθεί κατά μια ολόκληρη δεκαετία σε σχέση με την προηγούμενη γενιά.
Τέτοια συναισθήματα και συμπεριφορές πιστοποιούν τη συσσώρευση απογοήτευσης και απελπισίας με αποκλειστική κατεύθυνση το αδιέξοδο, τη στιγμή που ο κοινωνικός και πολιτισμικός περίγυρος, όχι απλά παρουσιάζει σημεία σήψης αλλά έχει πλήρως απονεκρωθεί.
Η δυσαρέσκεια ή ακόμα και η εναντίωση έχουν μετατραπεί σε προϊόντα προς πώληση στην αλλοτριωμένη κοινωνία του θεάματος σαν εικόνες που αφομοιώνει κάθε αντίδραση εν ήδη μόδας. Εν τω μεταξύ, τα κρούσματα αυτοκτονίας, ίσως ενδεικτικό σημείο για το τελευταίο στάδιο μιας νοσούσας κοινωνίας, αυξάνονται με σταθερό ρυθμό.”
– John Zerzan
Στην καλύτερη περίπτωση η κατάθλιψη θεωρείται ως αναγκαίο κακό αλληλένδετο με την “πρόοδο” — όπως ακριβώς οι “πολιτικές δολοφονίες” θεωρούνται και καταλογίζονται ως παράπλευρη απώλεια σε συνθήκες πολέμου – αλλά οι “ειδικοί” πάντα καθιστούν μόνη λύση τέτοιων προβλημάτων την αύξηση της επιστημονικής έρευνας. Μέχρι την επινόηση αυτών των μυθοπλασιών περί ελαττωματικών γονιδίων και υποσχέσεων περί πρόσβασης σε μια ευτυχία που όλοι έχουν τη δυνατότητα να ζήσουν σε ένα τεχνο-εικονικό (techno-virtual) “παράδεισο” με την ιδιότητα της γενετικά τροποποιημένης ανθρώπινης οντότητας. Ουσίες και ψευδαισθήσεις, προϊόντα που οι φαρμακευτικές βιομηχανίες εμπορεύονται μετά χαράς υποστηρίζοντας ότι συμβάλλουν στην προσπάθεια της ανθρωπότητας να διαπραγματευτεί με τις πάσης φύσεως αποκαλούμενες “χημικές ανισορροπίες”, με την ίδια κυνικότητα που αντίστοιχες εταιρείες ευαγγελίζονται ότι η κατανάλωση εμφιαλωμένου νερού συμβάλλει στη “λύση” του προβλήματος της μόλυνσης του υδροφόρου ορίζοντα.
• ΕΝΑΣ ΓΕΝΝΑΙΟΣ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ;•
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΑΝ ΑΝΑΚΑΛΥΨΟΥΝ ΜΙΑ ΤΕΛΕΙΑ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΟΥΣΙΑ ΙΚΑΝΗ να εξαλείψει όλα τα συμπτώματα της κατάθλιψης και του άγχους, η έρευνα δεν θα σταματήσει σε αυτό το σημείο. Όπως διαφαίνεται ολοένα και ευκρινέστερα, το ενδιαφέρον που εκκινεί τέτοιου είδους έρευνες δεν πηγάζει από κίνητρα όπως η εξάπλωση της χαράς και της ευημερίας στο σύνολο της ανθρωπότητας, όπως χαρακτηριστικά υπόσχονται, αλλά στοχεύει σε αυτό που αυτοί θεωρούν “πρόοδο”, την διαρκής, δηλαδή, εξελισσόμενη τεχνολογική ανάπτυξη. Ένα τέτοιο φάρμακο, στην πραγματικότητα, θα προσωποποιούσε μια ευκαιρία αύξησης των απαιτήσεων της κοινωνίας, άρα συνεπαγωγή αύξηση σημείων άγχους και κατάθλιψης ως αναπόσπαστα χαρακτηριστικά στοιχεία όσων μας περιβάλλουν. Η, ολοένα και διογκούμενη, εξάρτηση, ολοένα και περισσότερων ανθρώπων από τα φάρμακα επηρεάζει καταλυτικά, αν όχι συμπαρασύρει αναγκαστικά, ακόμη και εκείνους που δεν τα χρειάζονται να νιώθουν ότι μόνο χρησιμοποιώντας τα είναι ικανοί να ολοκληρωθούν και να επιβιώσουν.
“Φαντασθείτε ένα κοινωνικό μόρφωμα το οποίο υποβάλλει τους ανθρώπους σε συνθήκες που τους είναι ιδιαίτερα δυσάρεστες και τους κάνουν να αισθάνονται άσχημα, και εν συνεχεία, για να απομακρύνει αυτή τη δυστυχία, τους χορηγεί φαρμακευτική αγωγή. Σενάριο επιστημονικής φαντασίας; Κι όμως έχει ήδη συμβεί στην δικά μας κοινωνία. Αντί να απαλειφθούν οι συνθήκες που καταπιέζουν και καταθλίβουν τα άτομα, οι σύγχρονες κοινωνίες χορηγούν αντικαταθλιπτική φαρμακευτική αγωγή. Στην πραγματικότητα, η αντικαταθλιπτική αγωγή είναι ένα μέσο τροποποίησης της εσωτερικής κατάστασης του ατόμου με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να ανεχθεί κοινωνικές συνθήκες και καταστάσεις, οι οποίες ελλείψει της αγωγής, θα του ήταν ανυπόφορες.”
– Theodore Kaczynski {4}
Ενώ μέχρι πρότινος η κοινωνία θα έπρεπε να προσαρμοστεί στα όρια των ανθρώπων, αυτή η κατάσταση έχει αντιστραφεί και τώρα θεωρείται αυτονόητο ότι οι άνθρωποι είναι υποχρεωμένοι να προσαρμοστούν στις επιταγές της κοινωνίας. Αυτή είναι η εικόνα τους για ένα “τέλειο κόσμο”; Και, το πιο σημαντικό, ταυτίζεται μια τέτοια εικόνα για ένα “τέλειο κόσμο” με αυτό που έχετε εσείς κατά νου;
Από τη στιγμή που αυτή η κεντρική ερώτηση δεν οδηγεί σε εποικοδομητικές δημόσιες συζητήσεις, φαίνεται το ρόλο της αυθεντίας που δίνει τις σωστές απαντήσεις να αναλαμβάνουν οι φαρμακευτικές επιχειρήσεις. Χρησιμοποιώντας κάθε λογής παραπλανητικές υποσχέσεις καταναλωτισμού – “το προϊόν μας θα λύσει όλα σας τα προβλήματα και θα σας κάνει να νιώσετε αυτή την εξαίσια πληρότητα που βλέπετε στα είδωλα των διαφημίσεων μας”. Μόνο κατά τη διάρκεια του 1990, τα ποσοστά πωλήσεων αντικαταθλιπτικών αυξήθηκαν ως 800%. Τώρα υποστηρίζουν ότι ένας στους πέντε αμερικανούς, σε μια αγορά 50 εκατομμυρίων ανθρώπων, “χρήζει θεραπεία επειγόντως”. Μήπως αποκαλείται επείγουσα επειδή φαίνεται εν τέλει οι άνθρωποι να αφυπνίζονται και πρέπει να επιβληθεί η επιστροφή τους πίσω στον κόσμο των ψευδαισθήσεων πριν προλάβουν να αντιληφθούν την κενότητα που περιβάλλει τον πραγματικό κόσμο στον οποίο ζουν;
- Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΙΜΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ •
ΕΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΕΝΤΑΤΙΚΗΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΗΣ ΚΑΜΠΑΝΙΑΣ ΠΟΥ ΔΙΕΞΑΓΟΥΝ ΟΙ φαρμακευτικές βιομηχανίες, και μια σειρά άλλων βιομηχανιών οι οποίες ευαγγελίζονται την “υγεία” ως μια αξία, έγκειται στη δημιουργία ενός μοναδικού ιδανικού που όλοι πρέπει να υπερασπίζονται. Στις διαφημίσεις βλέπουμε τους “ολοκληρωμένους” καταναλωτές να έχουν υποδύονται, συνειδητά ή όχι, κάποια είδωλα αναπαριστώντας καθημερινές φιγούρες. Μας ωθούν να πιστέψουμε ότι η μόνιμη ευτυχία είναι πιθανή, κάτι που συνιστά το πιο σκανδαλώδες από τα ψέματα που πλασάρουν.
“Η έννοια του πόνου είναι μια παρεξηγημένη έννοια. Υπάρχει. Είναι πραγματικότητα για όσους υποφέρουν. Μπορεί να την θεωρώ παρεξηγημένη, αλλά δεν μπορώ να υποκριθώ πως δεν υπάρχει, ή ότι κάποια στιγμή ενδέχεται να πάψει να υπάρχει… Υπάρχουν φορές που φοβάμαι – φοβάμαι πολύ. Κάθε ευτυχία μοιάζει ασήμαντη. Αναρωτιέμαι μήπως όλα είναι απλά μια παρεξήγηση – αυτό το μούδιασμα που ακολουθεί την ευτυχία, ο φόβος του πόνου… Αν κάποιος, αντί το φόβο και τη φυγή επέλεγε να μείνει και να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Δεν ξέρω ποια θα ήταν η βέλτιστη δυνατή διατύπωση ώστε να αποδοθεί ευκρινώς αυτό που προσπαθώ να πω. Αλλά διατείνομαι πως η πραγματικότητα του πόνου δεν είναι ο πόνος αυτός κάθε αυτός, αν κάποιος μπορεί να αντέξει μέχρι να τον ξεπεράσει.”
– Ursula Le Guin {5}
Η φύση των ανθρώπινων όντων, όπως άλλωστε κάθε ενσυνείδητου οργανισμού, είναι διττή. Αν κάποιος δεν γνωρίζει τη γεύση του γλυκού, δεν μπορεί να γνωρίζει τη γεύση του ξινού. Δεν μπορεί κάποιος να αντιληφθεί την εμπειρία της ευτυχίας αν δεν έχει βιώσει τη δυστυχία. Μέσα από την προσπάθεια μας να εξαλείψουμε τη θλίψη, την εμμονή μας για θετική σκέψη, οδηγούμαστε στον συναισθηματικό θάνατο. Κάπως έτσι εκτυλίσσεται η διαδικασία της αλληλοδιαδοχής των συναισθημάτων που βιώνει κάποιος που υποφέρει από κατάθλιψη. Στην πραγματικότητα, θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι η καθοριστική διαφορά ανάμεσα σε ένα καταθλιπτικό και ένα “κανονικό” άτομο έγκειται αποκλειστικά στην έλλειψη συναισθηματικής πληρότητας και συναισθηματικού πλουραλισμού στην ζωή του. Ο υπερβολικός φόβος μας εμποδίζει να αντιληφθούμε και να βιώσουμε τη χαρά. Για να μπορέσει κανείς να προχωρήσει θα πρέπει να είναι ανοιχτός σε συναισθήματα πόνου όπως και σε όλα τα υπόλοιπα συναισθήματα.
“Πικρία, ντροπή, φόβος, θυμός είναι μερικές από τις προβολές της παροδικής τρέλας.” – Benjamin Rush, πατέρας της ψυχιατρικής στην Αμερική {6}
Από την άλλη, άτομα που έχουν στιγματιστεί με την επικεφαλίδα του μανιοκαταθλιπτικού (διπολική διαταραχή) βιώνουν σε υπερβολική ένταση και τη χαρά και τον πόνο. Ενώ η μανία, ως συμπεριφορά, είναι αποδεκτή και προωθείται ως πρότυπο κοινωνικής συμπεριφοράς ( ένα καλό παράδειγμα είναι η εκτόνωση μέσα από την κατανάλωση – shopping therapy), τα κρούσματα κατάθλιψης διαρκώς αυξάνονται. Ξεκλέψτε λίγο χρόνο και αναρωτηθείτε: αυτή η ένταση από μόνη της είναι απαραίτητα κακή για το άτομο που τη βιώνει ή μήπως ο μόνος λόγος που θεωρείται πρόβλημα έγκειται στο ότι παρεκκλίνει από το μύθο της μόνιμης ευτυχίας που πλασάρεται και εν τέλει επιβάλλεται ως κυρίαρχο κοινωνικό πρότυπο; Ναι, φυσικά η μανιοκατάθλιψη προκαλεί πόνο και δυσκολίες στην ροή της εν εξελίξει “κανονικής” ζωής, αλλά δεν εμπεριέχονται τέτοια ενδεχόμενα στο απρόβλεπτο που χαρακτηρίζει τη ζωή εν γένει, ως μια δυνατότητα εμβάθυνσης των εμπειριών που προκύπτουν;
• ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΗΣ •
ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙ ΟΤΙ, ΕΝΩ ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΟΠΩΣ η κατάθλιψη και το άγχος φαίνεται να αποτελούν ενδείξεις παρακμής στην ψυχική σφαίρα ενός ατόμου, άλλες καταστάσεις του μυαλού προβάλλονται ως προβληματικές μόνο και μόνο επειδή αποκλίνουν από τα φιλάρεσκα και φιλόδοξα πολιτισμικά πρότυπα, όπου υπό την ετικέτα της κανονικότητας {7} διευκολύνεται η επιβολή της εξουσίας. Οι πολιτισμικές διαφοροποιήσεις χρησιμοποιούνται προς την εξυπηρέτηση διαφημιστικών σκοπών αλλά τελικά όλοι καταλήγουν να αγοράζουν πανομοιότυπα προϊόντα και να έχουν τις ίδιες επιθυμίες: ένα σταθερό εισόδημα, μια ευτυχισμένη οικογένεια, ένα όμορφο σπίτι, ένα σώμα με τέλειες αναλογίες, μεγάλη αυτοπεποίθηση. Όσοι μπορούν να συμβιβαστούν με μια ζωή κατ’ ομοίωση τέτοιων ινδαλμάτων, έχουν “επιλογές” ώστε να διαφέρουν, οι οποίες, όμως, εξαντλούνται στη δυνατότητα διαφοροποίησης του χρώματος του αυτοκινήτου.
Παρόλα αυτά η διαφοροποίηση είναι απαραίτητο στοιχείο για το σχηματισμό της ποικιλομορφίας, ένα συστατικό απαραίτητο για την επιβίωση οποιουδήποτε οικοσυστήματος. Το γεγονός ότι η φύση επιβίωσε μέχρι να την “κατακτήσουμε”, οφείλεται στην βιολογική ποικιλομορφία που τη χαρακτηρίζει. Η ενδεχόμενη μεταβολή κλιματικών συνθηκών ή περιβαλλοντικών παραγόντων ευθύνεται για την εξαφάνιση κάποιων μορφών ζωής, αλλά κάποια άλλα θα εγκλιματιστούν προκειμένου να επιβιώσουν. Πρόκειται για μια διαδικασία η οποία καθιστά δυνατή τη συνέχιση της εξέλιξης. Τη στιγμή που ο πολιτισμός θα καταφέρει να μειώσει τα είδη αγελάδων στο μοναδικό που ενδείκνυται ως το “τελειότερο” είδος, η εμφάνιση ενός και μόνο ιού θα είναι αιτία αφανισμού όλων.
Όμως, αυτό το κείμενο, επικεντρώνει κυρίως στις διακυμάνσεις διαφοροποίησης που εντοπίζονται στο ανθρώπινο είδος. Παρατηρώντας κανείς το μηχανισμό λειτουργίας των σχολείων και της δημόσιας εκπαίδευσης γενικότερα, εύκολα διαπιστώνει ότι η κοινωνία δεν είναι διατεθειμένη να στηρίξει ούτε καν υποτυπωδώς, μια τέτοια διαδικασία: όλα τα παιδιά υποχρεούνται να παρακολουθήσουν τα ίδια μαθήματα, ανεξαρτήτως διαφορετικών προσωπικών ενδιαφερόντων και παρόλο που στο τέλος της διαδικασίας υποχρεωτικής εκπαιδευτικής πιθανότατα επιλέξουν εντελώς διαφορετικά πεδία. Ενώ κυριότερα, αν όχι αποκλειστικά, κριτήρια για την επιλογή τομέα σταδιοδρομίας καθίσταται αυτά που επιβάλλουν νόμοι και αναγκαιότητες των αγορών. Μια τέτοια εμπειρία μπορεί ενδεχομένως, αν όχι με μαθηματική ακρίβεια πάντα, να οδηγήσει έναν έφηβο στην απώλεια ενδιαφέροντος και την αποξένωση{8} του από φιλοδοξίες που τυχόν είχε αρχικά, μια αποξένωση που επεκτείνεται σε απάθεια σε σχέση με την επιλογή επαγγέλματος και τον αγώνας επιβίωσης που αυτό συνεπάγεται.
• ΟΙ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ •
ΑΣ ΕΣΤΙΑΣΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΣΕ ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΛΛΕΣ, ΟΠΩΣ ΓΕΝΙΚΑ ΑΠΟΚΑΛΟΥΝΤΑΙ, “ΨΥΧΙΚΕΣ ασθένειες” προσεγγίζοντας τες, όχι τόσο ως διαταραχές, αλλά περισσότερο από τη σκοπιά της διαφορετικότητας, ως κομμάτι μιας ευρύτερης ποικιλομορφίας που διακρίνει κάθε οικοσύστημα:
Το Σύνδρομο ή Διαταραχή Ελλειμματικής (ή διάσπασης) Προσοχής – Υπερκινητικότητας (ΔΕΠ-Υ – Attention-Deficit Hyperactivity Disorder(ADHD) αποτελεί αναμφίβολα μια ένδειξη του ποσοστού θλίψης που εμπεριέχει ο κόσμος στον οποίο ζούμε: ουσιαστικά, ούτε λίγο ούτε πολύ πρόκειται για μια ταμπέλα που έχει επιβληθεί σε όσα (και είναι φυσικό να μην είναι λίγα) παιδιά αδυνατούν να παραμείνουν ολόκληρη τη μέρα έγκλειστα σε αυτές τις φυλακές που αποκαλούνται “σχολεία” επειδή διακρίνονται από υπερβολική ενεργητικότητα και δημιουργικότητα.
“Προβληματισμένοι” για το μέλλον που τους επιφυλάσσει αυτή η κοινωνία, επηρεασμένοι από ψυχίατρους, οι γονείς μπουκώνουν τα παιδιά τους με Ritalin, κάποιες φορές πριν ακόμη κλείσουν τα 4 πρώτα έτη της ζωής τους, προκειμένου να μην είναι ατίθασα και άτακτα. Όμως πρόκειται για μια φαρμακευτική ουσία που σκοτώνει την ενεργητικότητα τους. Αναπροσαρμόζονται και επαναπροσδιορίζονται, ώστε να ταιριάζουν στην ψευδαίσθηση της κανονικότητας, είναι όμως πιο ευτυχισμένα; Σε συζητήσεις που αναφέρονται σε ψυχικές ασθένειες συχνά αναφέρεται εκείνη της σχιζοφρένειας λόγω ακραίων συνεπειών που επιφέρει στο άτομο, συνέπειες όπως η βαθιά επίδραση στην ψυχοσύνθεση του, η μακρά διάρκεια της ασθένειας κ.α. Προκειμένου να κατανοήσουμε αυτή την “ασθένεια” θα πρέπει να ανατρέξουμε σε “προγενέστερους πολιτισμούς: κοινό χαρακτηριστικό όλων αποτελεί η ύπαρξη κάποιων χαρισματικών ανθρώπων (σαμάνοι{9}), οι οποίοι έχουν την ικανότητα να ταξιδεύουν στον “άλλο κόσμο” προκειμένου να θεραπεύσουν κάποιον. Η διαδικασία της μύησης δεν περιλάμβανε απαραίτητα τη συγκατάβαση του ατόμου (αν και νεαροί σαμάνοι μπορούσαν να αναγνωριστούν αρκετά νωρίς από τη φυλή τους), ενώ απαιτούνταν προσπάθεια και εκπαίδευση πολλών ετών που έπρεπε να ακολουθήσει ένας σαμάνος ώστε να είναι σε θέση να μπορεί να χειρίζεται με ασφάλεια τις ικανότητες του. Είναι αξιοσημείωτη η ομοιότητα που παρουσιάζεται ανάμεσα στη διαδικασία μύησης ενός σαμάνου και των φερόμενων ως “συμπτωμάτων” που οδηγούν στη διάγνωση της σχιζοφρένειας. Μάλιστα κάποιες φυλές πρωτόγονων ξεγελάστηκαν από ψυχιάτρους της δύσης. Οι δεύτεροι τους έπεισαν ότι οι μέλλοντες σαμάνοι τους ήταν ”σχιζοφρενείς” και έχρηζαν νοσηλείας και φαρμακευτικής αγωγής. Δυστυχώς, φαίνεται ότι τα αντιψυχωτικά λειτουργούν ως εμπόδιο στην ολοκλήρωση αυτής της διαδικασίας κρατώντας το άτομο παγιδευμένο στο κενό ανάμεσα στους δυο κόσμους.
Επίσης, μεγάλη συχνότητα παρουσιάζει η καταχώρηση ανθρώπων με διαγνώσεις – ετικέτες όπως το σύνδρομο Asperger ή ο αυτισμός υψηλής λειτουργικότητας {10}. Συνήθως, τα άτομα που φέρουν μια τέτοια διάγνωση διαθέτουν υψηλό δείκτη νοημοσύνης (IQ) και η μοναδική τους ανικανότητα περιορίζεται σε δυσκολίες που αντιμετωπίζουν όταν πρόκειται να αλληλεπιδράσουν και να επικοινωνήσουν με τους άλλους. Διατεινόμαστε ότι η απομόνωση και η στενή παρακολούθηση σκέψεων και αντιδράσεων τέτοιων ατόμων δεν τα βοηθά να ξεπεράσουν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Αντιθέτως, είναι πιθανότερο να οδηγηθούν στο περιθώριο και συνεπώς οι επικοινωνιακές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν να αυξηθούν (αν η επικοινωνιακή τους ικανότητα δεν καταστραφεί εντελώς ή εκδηλώνεται χωρίς αποδέκτη), αφού βρίσκονται σε διαφορετικό μήκος κύματος από τους υπόλοιπους. Βέβαια, η διαφοροποίηση τους αυτή (οι συσχετισμοί, δηλαδή, μέσω των οποίων αντιλαμβάνονται τον κόσμο) δεν συνιστά απαραίτητα μειονέκτημα: πρόσφατα κάποιοι ψυχίατροι επανεξετάζοντας τις προσωπικότητες του Newton και του Einstein διέγνωσαν σύνδρομο Asperger. Το ερώτημα που τίθεται είναι: θα είχαν αυτές οι δυο χαρισματικές προσωπικότητες ξεδιπλώσει τη σοφία τους χάριν της ανθρωπότητας αν έφεραν το στίγμα του αυτιστικού ανθρώπου που έχει τεθεί υπό ιατρική παρακολούθηση και λήψη αντίστοιχης θεραπευτικής αγωγής από τα νεανικά τους κιόλας χρόνια;
Το άγχος βρίσκεται επίσης σε έξαρση, σαν πυκνό νέφος σκεπάζει κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Εκτός από το γεγονός ότι εύκολα κάποιος γίνεται ιδιαίτερα σχολαστικός στην εμφάνιση και τον τρόπο που συμπεριφέρεται, από τη στιγμή που ζούμε σε μια κοινωνία όπου η εμφάνιση αποτελεί το βασικό κριτήριο αποδοχής ή απόρριψης. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι, κάποια έμβια όντα χαρακτηρίζονται από ντροπαλότητα και συστολή. Τα έμβια όντα που φέρουν τέτοια χαρακτηρίστηκα έχουν περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης, αφού ο φόβος που συναισθάνονται τα προστατεύει από αρκετούς κινδύνους. Επικεντρώνοντας στα ανθρώπινα όντα, η ντροπαλότητα ίσως δημιουργεί κάποιες δυσκολίες σε διαδικασίες που αφορούν την ένταξη και ενσωμάτωση ως κομμάτι της κοινωνίας, αλλά από την άλλη είναι μια εξαιρετική ευκαιρία για το άτομο να εμβαθύνει στον εαυτό του εστιάζοντας στις ιδιαίτερες ικανότητες που το χαρακτηρίζουν, δίνοντας κατ’ αυτό τον τρόπο το ιδιαίτερο στίγμα της μοναδικότητας του. Πρόκειται για εσωτερική και αυστηρά προσωπική διαδικασία την οποία αδυνατούν να αντιληφθούν όσοι απορροφώνται πλήρως από την κοινωνικοποίηση τους αποδίδοντας σε αυτό το κομμάτι το μεγαλύτερο μέρος της ενεργητικότητας τους. Έτσι δεν τους μένει χρόνος να στοχαστούν πάνω σε (πόσο μάλλον να ασχοληθούν με) τέτοια ζητήματα εστίασης στον εαυτό τους και εσωτερίκευσης.
Έχουμε παρατηρήσει ότι πηγή του μεγαλύτερου ποσοστού πόνου που βιώνει και αισθάνεται από άτομα “ψυχικά ασθενή” συνιστά το αίσθημα απόρριψης που εισπράττουν από την κοινωνία, και δεν προέρχεται τόσο από αυτή καθ’ αυτή την “ασθένεια”. Συναισθήματα που πηγάζουν από τις πραγματικές συνθήκες που χαρακτηρίζουν την ποιότητα ζωής τους όπως αποξένωση, μοναξιά, χαμηλό βιοτικό επίπεδο, έλλειψη στέγης, χαμηλή αυτοεκτίμηση. Όμως ο πραγματικός πάσχον είναι η ίδια η κοινωνία που παράγει τέτοιες συνθήκες διαβίωσης για τα άτομα. Συνθήκες που συνιστούν απλά τον αντικατοπτρισμό των συμπτωμάτων σήψης μιας κοινωνίας το πλαίσιο της οποίας δεν επιτρέπει το δικαίωμα στη διαφορά, ούτε καν ανέχεται τη διαφορετικότητα. Επιπροσθέτως, η πεποίθηση ότι υπάρχει κάποιο “σφάλμα” που πρέπει να “διορθωθεί” (ή τουλάχιστον να καταπιεστεί) οδηγεί τα άτομα νομοτελειακά στην αποξένωση και τα φέρει σε θέση να νιώθουν μίζερα, άθλια και άχρηστα. Πράγματι όλες αυτές οι “διαγνώσεις ασθενειών” συνοδεύονται ή συνυπάρχουν συνήθως με διάγνωση κατάθλιψης.
“Η κοινωνία μας τείνει να αντιμετωπίζει ως ‘ασθένεια’ οποιαδήποτε κίνηση προωθεί σκέψεις ή συμπεριφορές οι οποίες αντιτίθενται ή συνιστούν απειλή για τη συνέχιση της ομαλής λειτουργίας του συστήματος. Και αυτό είναι μια λογική αντίδραση αφού από τη στιγμή που ένα άτομο δεν ταιριάζει στο σύστημα που το περιβάλει δημιουργείται μια επίπονη κατάσταση που επηρεάζει και το άτομο και το σύστημα που το περιβάλλει δημιουργώντας προβλήματα και στους δυο. Συνεπώς, η διαδικασία προσέγγισης χειρισμού και αντιμετώπισης ενός τέτοιου ατόμου προκειμένου να εναρμονιστεί με το περιβάλλον σύστημα εκλαμβάνεται ως ενδεικτική ‘θεραπεία’ μιας ‘ασθένειας’ και για τέτοιους λόγους θεωρείται επιβαλλόμενη και καλή.
– Theodore Kaczynski
- ΘΕΡΑΠΕΙΑ Ή ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ; •
ΟΛΗ ΑΥΤΗ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΓΕΝΝΑ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ ΚΑΠΟΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ και προβληματισμούς αναφορικά με τον πραγματικό ρόλο που διαδραματίζουν οι ψυχίατροι και ψυχολόγοι. Ενδιαφέρονται πραγματικά για την αποτελεσματική θεραπεία ή απλά ο ρόλος τους περιορίζεται στη διασφάλιση και διαιώνιση της ψευδαίσθησης της “τάξης”, της “κανονικότητας” και του “ορθολογισμού” εντός του κοινωνικού ιστού; Όντως οι πρωταρχικοί στόχοι που θέτουν τα αντίστοιχα ιδρύματα προέβλεπαν ανέκαθεν τον εγκλεισμό των “παραφρόνων”, ώστε να κρατηθούν μακριά από την κοινωνία επειδή θεωρούνταν “επικίνδυνοι”. Αλλά πώς ακριβώς τεκμηριώνονταν αυτή η επικινδυνότητα, αν λάβουμε υπόψη ότι η σύγκριση στατιστικών μετρήσεων ποσοστών εγκληματικότητας ανάμεσα σε “σώφρονες” και “παραφρονούντες” δεν δικαιολογεί εικασίες ότι οι «παράφρονες» διαπράττουν εγκλήματα συχνότερα από τους «σώφρονες»; Μήπως το γεγονός ότι παρεκκλίνουν από τα συνήθη κοινωνικά πρότυπα, με την ύπαρξη τους και μόνο εντός του κοινωνικού ιστού διακινδυνεύεται η αποκάλυψη της σαθρότητας και υποκρισία που περιλαμβάνει στο εσωτερικό της η κοινωνία;
Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι, πριν την εμφάνιση των ασύλων, η Ιερά εξέταση είχε αναλάβει τη διαχείριση αιρετικών, μαγισσών, πόρνων, τρελών και γενικά όσων οι ίδιοι έκριναν ότι “παρέκκλιναν” από τα κοινωνικά πρότυπα. Θεωρώντας επομένως ότι έχρηζαν “θεραπείας”, η οποία εξαντλούνταν σε τεχνικές βασανιστηρίων, εξορκισμού και πυρράς. Όταν η εκκλησία άρχισε να χάνει τη δύναμη της, κάποιοι από το κυνήγι μαγισσών “μετατράπηκε” σε ψυχιατρική και οι κυνηγοί μαγισσών σε ψυχίατρους συνεχίζοντας την ίδια δουλειά που έκαναν και στο παρελθόν, χρησιμοποιώντας τώρα μια ψευδο-επιστήμη στη θέση της θρησκείας. Εξασφαλίζοντας λοιπόν ότι κατέχουν την απόλυτη γνώση και αλάθητο, ως αυθεντίες, αποκτούν την εξουσία να διαπιστώνουν αν κάποιος θεωρείται κατειλημμένος από διάολο προγενέστερα ή ψυχικά ασθενής αργότερα και να προσπαθήσουν να τον προσαρμόσουν στα κοινωνικά πρότυπα. Αυτά τα πρότυπα, όμως, διαφέρουν, μεταβάλλονται και αλλάζουν με το πέρασμα του χρόνου και την αλλαγή τόπου. Για παράδειγμα, μέχρι τα τη δεκαετία του 1970, η βίβλος της ψυχιατρικής, το DSM{10}, θεωρούσε την ομοφυλοφιλία διαταραχή. Παραδόξως, πολλοί ψυχίατροι σήμερα πιστεύουν ότι στην περίπτωση των μαγισσών έγινε απλά λάθος διάγνωση, δηλαδή, ότι όντως “υπέφεραν”, αλλά όχι επειδή είχε καταλάβει το πνεύμα τους κάποιος δαίμονας. Υπέφεραν εξαιτίας της “ψυχικής ασθένειας”.
Είναι οι μόνοι που δεν αποδέχονται τη θεωρία του αποδιοπομπαίου τράγου (μια φιγούρα στην οποία προβάλλονται και προσωποποιούνται όλοι οι φόβοι – ή καταπιεσμένες επιθυμίες – της κοινωνίας, μια θεωρία η διαχρονική λειτουργία της οποίας επιβεβαιώνεται από όλους τους ιστορικούς. Μήπως αυτή η απόρριψη (από τους ειδήμονες της “ψυχικής ασθένειας” οφείλεται στο γεγονός ότι ανταποκρίνεται πλήρως στις “ψυχικές ασθένειες” της σύγχρονης εποχής;
Ανάμεσα στα πιο τραγικά θύματα της ψυχιατρικής, αν όχι τα πιο τραγικά, συγκαταλέγονται τα παιδιά. Λόγω του πολύ νεαρού της ηλικίας τους δεν έχουν δικαίωμα επιλογής ή άρνησης λήψης της φαρμακευτικής αγωγής, αφού οι άνθρωποι στην πρώτη μιάμιση δεκαετία της ζωής τους δεν θεωρούνται αρκετά “υπεύθυνα” υποκείμενα. Εκτός από τα σύνδρομα Ελλειμματικής (ή διάσπασης) Προσοχής – Υπερκινητικότητας (ΔΕΠ-Υ) και Asperger, τα οποία αναφέρθηκαν παραπάνω, η ετικέτα “Εναντιωματική-Προκλητική Διαταραχή{11}” προσφέρεται ως μια πολύ βολική εξήγηση σε γονείς που δεν διατίθενται να κατανοήσουν τις αιτίες στις οποίες οφείλεται η αντιδραστικότητα που εκδηλώνουν τα παιδιά τους απέναντι στις συντηρητικές τους ιδέες και τη ματαιοδοξία και άνευ νοήματος του τρόπου ζωής τους βασική ασχολία του οποίου αποτελεί η καταναλωτική μανία. Για τέτοιους γονείς, η φαρμακευτική αγωγή παρουσιάζεται ως μοναδική και αναπόφευκτη “λύση”, ιδιαίτερα αν και οι ίδιοι οι γονείς έχουν πέσει θύματα στα δίκτυα των φαρμακευτικών βιομηχανιών.
• Η ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΩΣ ΜΕΣΟ ΑΣΚΗΣΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΙΕΣΗΣ •
ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΣΚΑΝΔΑΛΩΔΕΙΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΟΠΟΥ ΔΙΑΦΑΙΝΕΤΑΙ Ο ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ “ΨΥΧΙΚΗΣ ασθένειας” έχει χρησιμοποιηθεί από το σύστημα για την επιβολή της κυριαρχίας του. Σε αυτές τις περιπτώσεις συμπεριλαμβάνεται και η Σοβιετική Ένωση όπου είναι σύνηθες το φαινόμενο πολιτικοί αντιφρονούντες να έχουν “διαγνωστεί” ως πάσχοντες από κάποια “ψυχική ασθένεια” και εν συνεχεία να τους επιβάλλεται εγκλεισμός σε άσυλα. Παρόμοιοι μέθοδοι καταστολής ακολουθήθηκαν και στις ΗΠΑ όπου όσοι θεωρούνταν κοινωνικά αποκλίνοντες κλειδώνονταν – όπως ο Timothy Leary{12} επειδή υπερασπίζονταν τη χρήση “παράνομων” ουσιών. Και, πρόσφατα, τον Απρίλιο του 2003, η διάγνωση του “παρανοϊκού*****” συνοδευόμενη με υποχρεωτικό εγκλεισμό σε ίδρυμα για 9 ημέρες, ήταν μια υποχρεωτική επίπτωση για όποιον διάβαζε και αναφέρονταν σε θεωρίες συνομωσίας εμπλέκοντας την κυβέρνηση των ΗΠΑ!
Το πάθος για ελευθερία αποτέλεσε νήμα, με το οποίο πλήθος ατόμων υφαίνουν υπερβάσεις, απόψεις και συμπεριφορές. Ένα υφαντό αρκετά ανθεκτικό σε κάθε λογής μηχανισμούς αποδόμησης και καταστροφής του. Τέτοιοι μηχανισμοί είναι η διαλεκτική της επιχειρηματολογίας που δεν μπορεί να τις μεταπείσει, η κυβέρνηση δεν μπορεί να τις αναστέλλει και ο εκπαιδευτικός μηχανισμός να τις επανεκπαιδεύσει…
Η εκτεταμένη επιρροή που είχαν τέτοιες απόψεις, όσον αφορά την κατανόηση, τα πάθη και τα ήθη πολλών Αμερικάνων πολιτών διαμόρφωσε μια μορφή παράνοιας, μια έννοια που θα ήθελα να τη διαχωρίσω από εκείνη της αναρχίας.” – Benjamin Rush, πατέρας της αμερικάνικης ψυχιατρικής
Ακριβώς όπως η διαρκής προσθήκη νέων νόμων συμβάλλει στη δημιουργία νέων κατηγοριών εγκληματιών εγκλωβίζοντας ανθρώπους να ακροβατούν σε καθεστώτα όπου το φάσμα νομιμότητας, δηλαδή αυτού που θεωρείται επιτρεπτό, ολοένα στενεύει, ενώ παράλληλα νέες ψυχικές διαταραχές έρχονται στο προσκήνιο διαρκώς, υπό τη μορφή της “ανακάλυψης”, δημιουργώντας νέες κατηγορίες “παρανοιών”, ανοίγοντας, κατ’ αυτό τον τρόπο, νέα πεδία επενδύσεων και νέες αγορές για τις φαρμακευτικές βιομηχανίες και εγκλωβίζοντας ανθρώπους να ακροβατούν στην “παράνοια” το φάσμα της οποίας εξαπλώνεται ολοένα και περισσότερο. Στην πραγματικότητα τα “συμπτώματα” των ψυχικών διαταραχών – οι μοναδικές ενδείξεις δηλαδή πάνω στις οποίες βασίζεται η επιβεβαίωση της ύπαρξης αυτών των “διαταραχών” — εμπεριέχουν καθημερινές συμπεριφορές που συναντούνται πολύ συχνά στον οποιονδήποτε. Οπότε, ο καθένας που «εκδηλώνει» 2-3 από αυτά τα «συμπτώματα» μπορεί να λάβει αντίστοιχη “διάγνωση” απλά και μόνο με μια επίσκεψη σε ψυχίατρο!
“Υπάρχει επιτακτική ανάγκη επινόησης ενός προγράμματος ψυχοχειρουργικής και πολιτικού ελέγχου που θα επιβληθεί στην κοινωνία. Μια τέτοια κίνηση σκοπεύει στο φυσιολογικό έλεγχο του μυαλού. Οποιοσδήποτε παρεκκλίνει από τα θεωρούμενα ως φυσιολογικά πρότυπα και τους δεδομένους κανόνες μπορεί, μέσα από τέτοιες χειρουργικές επεμβάσεις να ακρωτηριασθεί. Το άτομο μπορεί να θεωρεί ότι η σημαντικότερη πραγματικότητα βρίσκεται στη δική του ύπαρξη, αλλά αυτό είναι απλά η προσωπική του οπτική πάνω στο ζήτημα. Μια οπτική που στερείται ιστορικής προοπτικής. Ο άνθρωπος δεν έχει το δικαίωμα να αναπτύξει το μυαλό του κατά βούληση. Αυτή η μορφή ελεύθερου προσανατολισμού έχει ευρεία απήχηση. Πρέπει να ελέγξουμε ηλεκτρονικά τον εγκέφαλο. Κάποια στιγμή οι στρατοί και οι στρατηγοί θα ελέγχονται από την ηλεκτρική διέγερση του εγκεφάλου.
–Dr. Jose Delgado {13}
Ένα απόσπασμα, συντάκτης του οποίου είναι ένας ψυχίατρος υπάλληλος της CIA ταγμένος στην περάτωση του προγράμματος MKULTRA {14}ελέγχου του μυαλού μετά την υπηρέτηση του φασιστικού καθεστώτος στης Ισπανία. Ο εν λόγω ψυχίατρος δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών, είναι σαφέστατος. Η εμμονή για έλεγχο δεν συνιστά καινοτομία για έναν άντρα, αν αναλογιστούμε ότι αυτό είναι το κυρίαρχο ανδρικό πρότυπο που πλασάρεται στην σύγχρονη εποχή. Και, αναμφισβήτητα ο έλεγχος του μυαλού είναι μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις για έναν τέτοιο άνδρα. Τέτοιοι τύποι ονειρεύονται να σκοτώσουν το ζώο (τη ζωτική δύναμη) που έχει καθένας μέσα του, με απώτερο σκοπό τη μετατροπή των ανθρώπινων όντων σε τέλειες παραγωγικές μηχανές αποκλειστικά ταγμένες στις επιταγές της “προόδου”. Ο ιδρυτής της αμερικάνικης, Benjamin Rush, θεώρησε ότι οι παραφροσύνες θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως “αδάμαστα ζώα, που ο ψυχίατρος έχει καθήκον να τιθασεύσει και να τους επιβάλλει την πειθαρχία”, ένας παραλληλισμός που παραπέμπει στον τρόπο συμπεριφοράς των λευκών απέναντι στους μαύρους κατά τη διάρκεια αποικιακών εκστρατειών.
• Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ •
ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΟΠΩΣ ΤΟ ΗΛΕΚΤΡΟΣΟΚ ΚΑΙ Η ΛΟΒΟΤΟΜΗ ΔΕΝ εφαρμόζονται πλέον τόσο συχνά όπως πριν από μερικές δεκαετίες, κι όμως παρά το γεγονός ότι αποτελούν τις πλέον βάρβαρες πρακτικές που παραμένουν βαθιά ριζωμένες ακόμη και στη σύγχρονη κοινωνία. Η υποβολή σε μεθόδους αναγκαστικής λήψης φαρμακευτικής αγωγής τις έχει σχεδόν αντικαταστήσει, συχνά υπό την απειλή της δια της βίας λήψης της αγωγής, σε ενδεχόμενη άρνηση του ασθενή.
Μια τέτοια στροφή δεν προέκυψε ως αποτέλεσμα μιας απόπειρας εμβάθυνσης σε έννοιες όπως κατανόηση, αντίληψη και ευαισθητοποίηση με όρους ανθρωπισμού. Είναι αποτέλεσμα πιέσεων που ασκούν δυο, κυρίως, παράγοντες. Από τη μια οι πιέσεις που ασκούνται από ασφαλιστικές εταιρείες οι οποίες θεωρούν ότι η επιστροφή του ασθενή σπίτι με φαρμακευτική αγωγή κοστίζει λιγότερο από τη νοσηλεία. Και, αντίστοιχα, από την άλλη η αναγκαιότητα των φαρμακευτικών βιομηχανιών να αυξήσουν τα έσοδα τους. Επίσης, έναν ακόμη λόγο συνιστά μια κατασκευή που πλασάρεται ως γενικευμένη επιθυμία των ανθρώπων – πεπεισμένοι πλέον ότι δεν είναι κανονικοί – να “επιδιορθωθούν”. Εν τούτοις, αλλά δεν πρέπει απαραίτητα να θεωρήσουμε την εκούσια υποβολή σε θεραπεία ως ένα βήμα επιτυχίας της αναγκαστικής. Από την άλλη, πράγματι, ίσως επιβεβαιώνει ότι η τεχνική της πλύσης εγκεφάλου είναι τόσο αποτελεσματική ώστε οι οποίες αντιστάσεις υπήρχαν να καμφθούν.
“Από όλες τις μορφές τυραννίας, η πιο καταπιεστική μπορεί να είναι εκείνη που ασκείται για το καλό των υπηκόων της.”
– C. S. Lewis {15}
Ας εστιάσουμε λίγο στους τρόπους λειτουργίας αυτών των συνταγογραφούμενων φαρμάκων. Ενώ διαφημίσεις και ψυχίατροι ρητά ή άρρητα υποστηρίζουν ότι τέτοια προϊόντα βοηθούν/συμβάλλουν στη θεραπεία, η πραγματικότητα εμφανίζεται διαφορετική: η λειτουργία τους περιορίζεται στην εμπόδιση έκφρασης των “συμπτωμάτων” και τη διατήρηση της ησυχίας στο μυαλό. Από τη στιγμή που έχει περάσει η επίδραση της φαρμακευτικής αγωγής, το άτομο βρίσκεται στην ίδια κατάσταση με πριν ή σε ακόμη χειρότερη, αφού η χρόνια λήψη αντιψυχωτικών προκαλεί κάποιου βαθμού ζημιά στον εγκέφαλο, γνωστή ως όψιμη δυσκινησία. Ενώ κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των φαρμάκων είναι το γεγονός ότι είναι ισχυρά εξαρτησιογόνα.
Επομένως, διαπιστώνουμε ότι η φαρμακευτική αγωγή δεν κάνει τίποτα περισσότερο από τη διατήρηση μιας τεχνητής κατάστασης στον εγκέφαλο που καθιστά τα πράγματα πιο υποφερτά για το άτομο. Δεν υπάρχει τίποτα επιλήψιμο σε αυτό αν λάβουμε υπόψη το γεγονός ότι μερικές ψυχικές διαταραχές επιφέρουν τέτοια επιρροή και δυσφορία που το άτομο μπορεί να οδηγηθεί μέχρι και στην αυτοκτονία, αλλά είναι παραπλανητικοί ισχυρισμοί που υπόσχονται ότι η φαρμακευτική αγωγή που προτείνουν θα οδηγήσει στη θεραπεία. Τα συνταγογραφούμενα φάρμακα, όπως και όλα τα φάρμακα που κυκλοφορούν στο εμπόριο προτεινόμενο από ειδικούς και μη, θα πρέπει να χρησιμοποιούνται με μεγάλη προσοχή και μόνο όταν εξασφαλίζουν αδιαμφισβήτητα θεραπεία. Διαφορετικά, το άτομο παραμένει ένας καταναλωτής, θύμα (πειραματόζωο θα ήταν ίσως η πιο σωστή έκφραση) των φαρμακευτικών βιομηχανιών για όλη του τη ζωή. Δυστυχώς, ίσως σε τέτοιους ακριβώς πειραματισμούς ελπίζουν.
• ΦΥΣΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ •
Η ΠΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΗ ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΦΑΡΜΑΚΩΝ, ΩΣΤΟΣΟ, έγκειται στο γεγονός ότι εμποδίζουν τα άτομα να περάσουν τα στάδια της διαδικασίας της φυσικής επούλωσης που απαιτεί ένα δυναμικό χαοτικό κενό ώστε να καταστεί δυνατή η υγιής αποκατάσταση. Η πορεία εξέλιξης της πραγματικής θεραπείας δεν είναι γραμμική, όπως αρέσκονται να διατείνονται οι ψυχίατροι, αντιθέτως είναι κυκλική με εξάρσεις και υφέσεις, μέχρι τη στιγμή που το μυαλό θα έχει «εκκαθαριστεί» πλήρως από νευρώνες φορτισμένους με μνήμες του παρελθόντος και είναι πλέον σε θέση να ανακαλύψει νέες πτυχές του εαυτού, νέες ικανότητες και ελευθερίες. Δυστυχώς, στους ανθρώπους που εργάζονται στο πεδίο της ψυχικής ασθένειας δεν αρέσει οτιδήποτε δεν συνάδει με το δόγμα της τάξης και ασφάλειας το οποίο με φανατισμό πρέπει να πρεσβεύουν. Οπότε κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους ώστε να καταστείλουν τέτοιας φύσεως “συμπτώματα”, αποτρέποντας συγχρόνως τους ασθενείς να φτάσουν στο τέλος του τούνελ.
Αν κάποιος σταθεί αρκετά τυχερός ώστε να του επιτραπεί να ολοκληρώσει τη διαδικασία θεραπείας, αυτό αντανακλάται σε μια ανανέωση που βιώνει το άτομο στην εμφάνιση, τη ζωή, στην πραγματικότητα και την κοινωνία, μια φρεσκάδα που του επιτρέπει να υιοθετήσει έναν πιο υγιή τρόπο ζωής, ίσως μακριά από τον άσκοπο καταναλωτισμό και όπλα μαζικού αντιπερισπασμού, όπως η τηλεόραση. Βιώματα όπως προκλήσεις και δυσκολίες αποτελούν απαραίτητα βασικά στοιχεία για κάθε είδος πνευματικής ανάπτυξης δίνοντας εικόνα του τι θα μπορούσε να συνιστά μεγαλύτερη πρόκληση από μια ψυχική “ασθένεια” που καθιστά επιτακτική ανάγκη την κατανόηση των μηχανισμών λειτουργίας του εγκεφάλου, καθώς επίσης και την εξέλιξη της συνείδησης του ώστε να διατηρεί την ζωτικότητα του; Οι “διαταραχές” μας είναι όντως επικίνδυνα δώρα τα οποία θα πρέπει να καλλιεργούμε, φροντίζουμε και να σεβόμαστε, όχι να τα καταστείλουμε και να τα αποστρεφόμαστε.
- ΕΠΑΝΟΙΚΕΙΟΠΟΙΗΣΗ/(ΕΠ)ΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΩΝ ΜΥΑΛΩΝ ΜΑΣ •
ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΟΥΜΕ ΠΙΘΑΝΕΣ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕΙΣ: ΣΚΟΠΟΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΜΑΚΡΟΣΚΕΛΗΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΣΤΟΝ πολιτισμό και την ψυχιατρική δεν είναι η αποποίηση των ευθυνών μας, η ενοχοποίηση κάποιου άλλου για όλα μας τα προβλήματα. Απλά εκδηλώνουμε την επιθυμία μας να επανοικειοποιηθούμε τα μυαλά μας! Δεν χρειαζόμαστε “επαγγελματίες” να μας πουν πώς να ζήσουμε, ο άνθρωπος το ανακάλυψε από μόνος του εκατομμύρια χρόνια πριν. Ενώ ο απώτερος στόχος ύπαρξης τέτοιου είδους “ειδικών” είναι ο αποπροσανατολισμός, η εμπόδιση των ανθρώπων να αναλογιστούν και να στοχαστούν (για) τον εαυτό ως αυτοκαθοριζόμενα υποκείμενα. Αποτέλεσμα είναι η αποστασιοποίηση του ατόμου από διαδικασίες εσωτερικής αναζήτησης, η στέρηση, δηλαδή, της ικανότητας της αυτοσυνείδησης. Αν’ αυτού του χορηγούνται (σερβίρονται) ετοιμοπαράδοτες απαντήσεις και εξηγήσεις ως επιβεβλημένη/η μόνη «σωστή» λύση για οποιοδήποτε πρόβλημα ή δυσκολία συναντούν{βλ. παράρτημα}.
“Εσύ σκέφτεσαι – διαφορετικά κάποιος άλλος θα πρέπει να σκεφτεί για σένα, αποσπώντας τη δύναμη σου, να διαστρεβλώσει και να υποτάξει τις υποκειμενικές σου προτιμήσει, να σε εκπολιτίσει αποστειρώνοντας σε από τα φυσικά σου ένστικτα.”
– Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ
Η μετατροπή των ανθρώπων σε θύματα τους εγκλωβίζει σε ένα συναίσθημα ανικανότητας να λύσουν αυτοβούλως τα προβλήματα τους, όποτε νιώθουν την αναγκαιότητα να απευθυνθούν σε κάποιου είδους ειδικό επαγγελματία προκειμένου να βοηθηθούν — εκπρόσωπο της ψυχικής υγείας, θρησκευτικό ηγέτη, εκπαιδευτή, σύμβουλο μόδας — επειδή έχουν πειστεί για την ανικανότητα τους να λαμβάνουν αποφάσεις ή να διεκπεραιώνουν τις δραστηριότητες και υποθέσεις τους. Αλλά πρόκειται για παραπλάνηση! Ο καθένας είναι ικανός να αναζητήσει και να βρει τη διέξοδο προς τη θεραπεία, απλά είναι η επιβολή της πεποίθησης ότι δεν μπορεί που τον βραχυκυκλώνει!
Ποιος μπορεί να γνωρίζει καλύτερα, τι απασχολεί ή προβληματίζει κάποιον, εκτός από το ίδιο το υποκείμενο; Οι πιο ισχυροί φόβοι, κίνητρα, επιθυμίες συχνά υπολανθάνουν και επεκτείνονται πέρα από τη σφαίρα του λεκτικού επιπέδου και διεισδύουν εξελισσόμενοι σε ένα βαθύτερο υπόστρωμα που διαμορφώνει την πραγματικότητα μας. Ελάχιστοι ψυχίατροι μπορούν να αντιληφθούν το υποκείμενο υπό ένα τέτοιο πρίσμα, πόσο μάλλον να αμφισβητήσουν τις υποσχέσεις των ασφαλιστικών εταιρειών οι οποίες ευαγγελίζονται ότι παρέχουν τη βέλτιστη δυνατή “αποτελεσματικότητα”. Ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε και στοχαζόμαστε αυτό που μας περιβάλλει είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τις εμπειρίες του υποκειμένου. Κανένας δεν είναι σε θέση να κατανοήσει κάποιον άλλο χωρίς να αναβιώσει το σύνολο της ζωής αυτού του άλλου!
Το διακύβευμα που τίθεται εδώ δεν επαφίεται απαραίτητα στην απόρριψη και αφορισμό της ψυχιατρικής συλίβδην. Απλά ενδιαφέρεται να καταδείξει την ελευθερία των ατόμων να επιλέγουν αυτό που νιώθουν οι ίδιοι ότι είναι καλύτερο, αναδεικνύοντας τις διαφορετικές εναλλακτικές και διδάσκοντας τους πώς μπορούν να προστατευτούν από τα ψέματα της βιομηχανίας της ψυχικής υγείας. Και το σπουδαιότερο, δεν αναζητούμε τη μια και μοναδική “Αλήθεια”, θέλουμε κάθε υποκείμενο να κατανοήσει πώς λειτουργεί το μυαλό του, να αναζητήσει τις δικές του λύσεις και να έχει την ελευθερία να αυτενεργήσει, χαράζοντας οποιαδήποτε στρατηγική δράσης κρίνει και νιώθει καλύτερη. Η αυτό-εξερεύνηση και εστίαση στον εσωτερικό κόσμο επιτρέπει στο υποκείμενο να εξελιχτεί από το επιβαλλόμενο κοινωνικό πρότυπο του αβοήθητου θύματος σε εκείνου του θεραπευτή, ενώ αντίστοιχα, σε ευρύτερο κοινωνικό επίπεδο λειτουργεί ως καταλύτης στην εξέλιξη και μετάβαση της κοινωνίας από το επίπεδο των αβοήθητων θυμάτων σε εκείνο των θεραπευτών. Αυτό είναι το πνεύμα και η διάσταση αντιλήψεων που η φιλοσοφία της αυτοβουλίας και αυτοδιάθεσης(κάντο-μόνος-σου – DIY) επιχειρεί να ενεργοποιήσει και να εφαρμόζει στον εγκέφαλο!
Εναλλακτικές στις παραδοσιακές “θεραπείες” υπάρχουν και οι (πολύ) περισσότερες προϋπήρχαν της δημιουργίας μιας κάστας επαγγελματιών ειδικών ψυχιάτρων. Τέτοια ιστορικά παραδείγματα είναι: ο διαλογισμός, η γιόγκα, ο μυστικισμός, η αυτό-ύπνωση, υπνωτισμός, η θεραπευτική λειτουργία διατροφής και βοτάνων, γνωστική θεραπεία Νευρογλωσσικός Προγραμματισμός (Neuro Linguistic Programming – NLP). Όλα είναι χρήσιμα ή τουλάχιστον διαθέσιμα στην εργαλειοθήκη σκέψης και επιλογής. Επιπροσθέτως τα περισσότερα από αυτά τίθενται στη βάση της ολιστικής θεωρίας, μια θεωρία που δίνει έμφαση στη σπουδαιότητα του συνόλου και την αλληλεξάρτηση μεταξύ των επιμέρους στοιχείων που απαρτίζουν το σύνολο, μια ιδέα την οποία η πλειονότητα των ψυχιάτρων απορρίπτει εντελώς!
Η λύση δεν μπορεί να προέλθει από κάποιον φανταστικό ή εξωτερικό παράγοντα, αλλά από κάποιον αλληλένδετο και εσωτερικό άμεσα ή έμμεσα σχετιζόμενο με το πρόβλημα. Ο υποσυνείδητος νους προτίθεται/θέλει να βοηθήσει τον ενσυνείδητο, προκειμένου να οδηγηθεί στη θεραπεία. Όμως για να είναι εφικτή μια τέτοια διαδικασία θα πρέπει να διαθέτουμε την ικανότητα αντίληψης των ερεθισμάτων που δίνονται. Να μπορούμε να το ακούσουμε. Μόνο μέσα από την διαρκή συνειδητοποίηση και αποδοχή της ευθύνης αυτού που είμαστε, της ζωής που κάνουμε, της κοινωνίας εντός της οποίας ζούμε, τον πλανήτη μας, το μέλλον μας μπορούμε να αλλάξουμε αυτό που είμαστε. Δεν ξεγελιόμαστε πλέον από την διττή γλώσσα της κοινωνίας που, με υποκριτικό ύφος, μας προτρέπει να είμαστε “υπεύθυνοι πολίτες/υπήκοοι ” ενώ συγχρόνως μας ζητά/προστάζει να ακολουθήσουμε/υπακούσουμε διαταγές από το κυρίαρχο καθεστώς χωρίς δεύτερη σκέψη (στμ. Όπως τα ρομποτ). Επιθυμούμε υπευθυνότητα και ελευθερία σε πραγματικό επίπεδο και όχι σε εικονικό!
• ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΘΕΡΑΠΕΙΑ •
ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΤΕΙ ΚΑΤΙ: ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΔΕΝ περιορίζεται στην (επίτευξη) της θεραπείας, διότι ένα τέτοιο σκεπτικό θα θεωρούσε ως δεδομένη την ύπαρξη ενός στόχου, μιας κορυφής δηλαδή που θα πρέπει να φτάσουμε. Προϋποθέτει, δηλαδή, ότι στοχεύουμε στην ανακάλυψη μια αίσθηση, διάσταση ή άποψη για την αιώνια ευημερία. Θεωρούμε ότι δεν υφίσταται κάτι τέτοιο, παρά μόνο στη σφαίρα των παραμυθιών και των διαφημίσεων. Θυμηθείτε: η διαλεκτική της μόνιμης ευτυχίας είναι ο μύθος τους! Η προσωπική ανάπτυξη και εξέλιξη (ή όπως προτιμάτε να ονομάσετε τέτοιες διαδικασίες) είναι στην πραγματικότητα μια συνεχής κυκλική διαδρομή, όπου το ταξίδι έχει μεγαλύτερη σημασία από τον προορισμό.
Το κατά πόσο δύναται κάποιος να ταξιδέψει ελεύθερος είναι σε άμεση αλληλεξάρτηση με το γεγονός της απαλλαγής από το βάρος που κουβαλά στις πλάτες του. Σε αυτό το βάρος στοιβάζονται το κλίμα ψυχιατρικοποίησης και όλες οι συνθήκες που απορρέουν από αυτό, όπως η πιο συχνή αλλά και πιο επιβλαβής ιδέα: ότι κάτι πάει στραβά στο άτομο. Κάτι που όντως αξίζει να επισημαίνεται και να ακούγεται συχνότερα: κάθε υποκείμενο είναι τέλειο, έτσι όπως είναι σκιαγραφημένο από το σύνολο των ιδιαιτεροτήτων του που το καθιστούν μοναδικό! Δώσατε τον καλύτερο σας εαυτό για να αντιμετωπίσετε την δεδομένη κατάσταση. Ακόμη και αν στο μονοπάτι που διαβαίνετε μέχρι στιγμής συναντήσατε δυσκολίες, πρωτόγνωρες ίσως για τον δρώντα, αυτό δεν συνεπάγεται ότι είστε αποτυχημένοι! Κάθε “κανονικός” άνθρωπος αντιμετωπίζει κάποια στιγμή μια τέτοια διαδρομή, ή διαφορετικά δεν έχει ποτέ την ευκαιρία να προχωρήσει.
Ο καθένας είναι αυτό που πιστεύει ότι είναι και ενσαρκώνει την εικόνα που έχει ο ίδιος για τον εαυτό του. Αν αποδέχεται και ε(πι)μένει στην πεποίθηση ότι είναι ένα ανυπεράσπιστο και αβοήθητο θύμα μιας φρικτής ασθένειας του οποίου η σωτηρία εναποτίθεται στα χέρια των λίγων μεγαλοκαρχαριών – εταιρειών, αυτή τελικά θα είναι η πραγματικότητα που θα βιώσετε στη ζωή σας. Το ζήτημα είναι τι θέλει και τι πράττει το υποκείμενο.
“Σας είπαν ψέματα, πουλώντας σας ιδέες για το καλό και το κακό. Καταρράκωσαν την αυτοπεποίθηση σας, γεμίζοντας σας με δυσπιστία για το σώμα σας και ντροπή επειδή προφητέψατε χάος, που προήλθε από την αποστροφή σας προς τη μοριακή αγάπη, σας γοήτευσαν με απροσεξία, ανιαρό πολιτισμό και όσα τοκογλυφικά συναισθήματα συνεπάγονται αυτόν. Δεν υπάρχει εξέλιξη, δεν υπάρχει επανάσταση, δεν υπάρχει αγώνας, δεν υπάρχει μονοπάτι: είστε ήδη ο μονάρχης του δέρματος σας – η ελευθερία σας απαραβίαστη αναμένει να ολοκληρωθεί αποκλειστικά μέσα από την αγάπή άλλων μοναρχών: μια πολιτική ονείρων, αναγκαία όσο και το κυανό του ουρανού.”
– Hakim Bey
Η ανατροπή της παραπάνω πεποίθησης, αν και εξαρτάται από το βαθμό και τη διάρκεια ασχολίας, εμπλοκής και προστριβής που έχει κάποιος με την βιομηχανία της ψυχικής υγείας (ή την τοποθέτηση του, ως υποκείμενο, υπό την επίβλεψη και κριτική της κοινωνίας, μπορεί να είναι δύσκολη αλλά όχι ακατόρθωτη! Το άτομο, αν και αποτρέπεται από τέτοιες σκέψεις, οφείλει στο εαυτό του, προκειμένου να διαφυλάξει την προσωπικότητα του, να συγκεντρωθεί στις δικές του πεποιθήσεις και αξίες στη βάση των οποίων χτίζει και ζει την καθημερινότητα του. Περιηγηθείτε και πειραματιστείτε με διαφορετικά παραδείγματα (συστήματα πεποιθήσεων) για μια μέρα, μια εβδομάδα, ένα μήνα. Απορροφηθείτε από την πραγματικότητα του δικού σας μήκους κύματος και αποδεχτείτε την ιδέα ότι δεν είστε κατώτερος, απλά διαφορετικός, ότι στην πραγματικότητα ο καθένας είναι διαφορετικός. Αν χρειάζεστε υλικό που θα σας εμπνεύσει ή δεν έχετε πειστεί αρκετά ότι οι πεποιθήσεις και οι αξίες που αναπαράγει η σύγχρονη κοινωνία έχουν κατασκευαστεί προκειμένου να ανταποκριθούν στην αιτία που τις κατασκεύασε, ανατρέχετε σε βιβλιογραφία σχετικά με τη γνωστική ελευθερία. Το νευρογνωστικό προγραμματισμό ή το χάος. Ίσως μια τέτοια εμπειρία αλλάξει μια για πάντα την οπτική σας πάνω στην “πραγματικότητα”.
• ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΣΑΣ •
ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΔΗΜΙΟΥΡΓΗΤΟ, ΑΝΑΠΤΥΣΣΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΣΣΕΤΑΙ ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ του χρόνου καθώς αλληλεπιδρούμε με την “πραγματικότητα” και τα υπόλοιπα ανθρώπινα πλάσματα. Ο εγκέφαλος δεν λειτουργεί μέσα από άκαμπτες δομές, ακόμη και αν κάποια μοντέλα είναι χρήσιμα προκειμένου να γίνει κατανοητός ο τρόπου που σκεφτόμαστε. Συνεπώς, ο καθένας έχει μοναδικές δυνατότητες, αδυναμίες και ιδιαιτερότητες. Αντί να εστιάζουμε στα “προβλήματα” μας, δεν θα ήταν πιο λογικό/συνετό να επικεντρώνουμε στα προτερήματα, τις ικανότητες, τις επιθυμίες, τις ευαισθησίες μας, έτσι ώστε καθένας να αξιοποιεί στο έπακρο τις δυνατότητες του στο περιορισμένο χρονικό διάστημα ζωής που έχει, αγνοώντας το κατά πόσο διαφοροποιείται από τους σημερινούς “κανόνες” και τις αντίστοιχες “νόρμες”;
Οι κανόνες και οι νόρμες είναι και πάντα υπήρξαν κατασκευασμένες ψευδαισθήσεις. Από την κβαντική φυσική μαθαίνουμε ότι ο άνθρωπος είναι συνδημιουργός του σύμπαντος, ότι από μόνο του το γεγονός ότι κάποιος παρατηρεί ένα αντικείμενο έχει ως αποτέλεσμα την αλλαγή της φύσης αυτού του αντικειμένου και ακόμη ότι το “υποκειμενικό” μας μυαλό διαδραματίζει πολύ σημαντικότερο ρόλο στην πραγματικότητα από εκείνον που του προσδίδουν οι υλιστές. Ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται κανείς την “πραγματικότητα” και τον εαυτό του σχετίζεται περισσότερο με το πνευματικό και ψυχικό του υπόβαθρο (“the Matrix”) παρά με κάθε λογής υλιστική πραγματικότητα ή γενετικές προδιαθέσεις. Αν έχουμε κάποια δυνατότητα να περιδιαβούμε και να υπερβούμε τις άυλες/πνευματικές/νοητικές πολιτισμικές δομές, αν μπορούμε να τις υπερβούμε, τότε όλα γίνονται πιθανά!
“Ο άνθρωπος πλήττεται από άγνοια για τη φύση και τις δυνατότητες του. Ακόμη και η εντύπωση που σχηματίζει για τα όρια και τους περιορισμούς του βασίζεται σε εμπειρίες που έλαβαν χώρα στο παρελθόν και σε κάθε βήμα προόδου του επεκτείνει την αυτοκρατορία του. Επομένως, για τέτοιους λόγους δεν υφίσταται λόγος να προσδιοριστεί σε θεωρητικό επίπεδο η υπόσταση ή οι ικανότητες του.”
– Aleister Crowley {16}
Για να μπορεί κάποιος να ακολουθήσει το μονοπάτι του θα πρέπει πρώτα να γνωρίζει τι επιθυμεί. Πρέπει να μάθει να ακούει την εσωτερική του φωνή, το υποσυνείδητο, την αληθινή του θέληση. Αυτό το κάτι μέσα στο άτομο που διαισθητικά γνωρίζει ποια είναι η καλύτερη κατεύθυνση. Αυτό μπορεί να ισοδυναμεί με, τουλάχιστον προσωρινή, αποστασιοποίηση από θορυβώδεις φωνές του πολιτισμικού περιβάλλοντος όπως η τηλεόραση, το ραδιόφωνο, οι εφημερίδες και φίλους. Όλοι οι υποθετικοί φόβοι, επιθυμίες και ιδέες των περιορισμών δεν θα εξαφανιστούν από τη στιγμή απομόνωσης του ατόμου, αλλά ίσως βρούμε στις αξίες του διαλογισμού σημαντικούς συνοδοιπόρους που θα μας βοηθήσουν σε μια τέτοια διαδικασία.
“Δυο δρόμοι αποκλεισμένοι σε ένα δάσος. Επέλεξα τον λιγότερο ταξιδεμένο και αυτό έκανε τη διαφορά.”
– Robert Frost {17}
Απ’ όσο γνωρίζουμε, ζούμε μόνο μια φορά. Γιατί θα πρέπει να αναλωθούμε προσπαθώντας να προσαρμοστούμε στις ολοένα αυξανόμενες απαιτήσεις μιας παράλογης κοινωνίας, όταν από την άλλη υπάρχουν τόσα για να ζήσει, να εξερευνήσει, να βιώσει και να ανακαλύψει κάποιος;
Μόνο οι από τα κάτω μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο και οι παλιές δομές καταναγκασμών και καταπίεσης θα καταρρεύσουν αναπόφευκτα όταν καθένας από μας και όλοι μαζί σταματήσουμε να τις στηρίζουμε. Τότε, επιτέλους, θα είμαστε σε θέση να δημιουργήσουμε μια νέα κουλτούρα διαφορετικότητας και αλληλεγγύης ανοιχτή όπου ο καθένας είναι αποδεκτός (και αγαπητός!) για αυτό που είναι!
Το καλό είναι πως κάθε αλλαγή που συντελείται εντός της κοινωνίας διαμέσου των δράσεων μας είναι πιθανό να επιδρά και να επηρεάζει πολύ περισσότερο στις ζωές μας από οποιαδήποτε θεραπεία ακολουθούσε κάποιος μόνος στο σπίτι! Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να δημιουργήσουμε μια καινούρια κάστα ειδικών που θα μας υποδείξουν πώς να ζήσουμε, εξάλλου αυτό ακριβώς θέλουμε να αποφύγουμε και σε αυτό ακριβώς το σημείο είμαστε αντίθετοι! Όπως η τοποθέτηση ενός δασκάλου, ως ανώτερου από τους μαθητές του, εμποδίζει τη πραγμάτωση της διδασκαλίας, ομοίως η εξουσία των κανόνων ενός θεραπευτή αποτρέπει κάθε πραγματική θεραπεία. Η αποτελεσματική θεραπεία είναι μη ιεραρχική, με όλα τα υποκείμενα να θεραπεύουν και να θεραπεύονται συγχρόνως. Η μοναξιά κράτησε πολύ καιρό! Μετά από τόσα χρόνια απομόνωσης και αποξένωσης, κάποιοι σταμάτησαν να ελπίζουν ότι κάποιος κάποια στιγμή
Θα τους κατανοήσει πραγματικά (σε αντιδιαστολή με αυτή την κρύα αίσθηση “παρηγοριάς” που – αν είναι τυχεροί – τους χορηγούν συνήθως οι ψυχίατροι). Αρκετά με την απελπισία, αρκετά με τους διαχωρισμούς! Είμαστε εδώ, το “παράλογο”, ο “θυμός”, “η αστάθεια”, το “χαοτικό”, η “καταπίεση” …
Ο ισχυρισμός “κανείς δεν είναι ελεύθερος, όσο κάποιοι είναι έγκλειστοι/δεν είναι ελεύθεροι” φαίνεται αληθινός όσο ποτέ πριν σε μια εποχή, η οποία βρίθει καταναγκασμών, όπως η σημερινή. Δεν έχουμε αυταπάτες ότι θα βρούμε τη χαρά και την ολοκλήρωση χωρίς να αλλάξουμε το περιβάλλουν μας, χωρίς να προχωρήσουμε σε ριζικές αλλαγές σε θεμελιώδεις δομές της πραγματικότητας. Επομένως, οποιαδήποτε πραγματική, εις βάθος θεραπεία θα πρέπει απαραιτήτως να αντιμετωπίζει ως ένα ενιαίο σύνολο τον πλανήτη και την κοινωνία θεραπεύοντας και τα δυο μέρη ως αλληλένδετα κομμάτια μιας ολότητας.
ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ: Ανεξέλεκτες συγκρούσεις με τα ΜΑΤ στο Σαντιάγκο της Χιλής κατά την διάρκεια διευρυμένων αναταραχών σε διαδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν στις 14 Ιουλίου το 2011.
“Είναι εδώ ξανά, η ακόρεστη νεολαία και πάλι, καταστρέφοντας τα πάντα, στήνοντας οδογράγματα, συγκρούεται με την αρματωμένη αστυνομία, τίποτα δεν μπορεί να μπει εμπόδιο στο δρόμο της… Υπάρχει πάθος και φωτιά στις καρδιές τους, αγάπη και μίσος στον εσωτερικό τους κόσμο, κουράγιο και αποφασιστικότητα. Η γοητεία του χάους έχει επιστρέψει για να στολίσει τους δρόμους, δεν είναι μόνο η φωτιά που κοσμεί την άσφαλτο, έχει συνοδοιπόρους την ενεργητικότητα της νεολαίας, την κατάργηση κάθε λογής έμφυλων διαχωρισμών, τη μαζικότητα του αγώνα… Θα καρποφορήσει αυτός ο αγώνας; Θέλει κάποιος να σπουδάζει για να μπορεί να ζήσει; Το άτομο/υποκείμενο που αναζητά την πραγματική ευτυχία, δεν αρκείται σε ψίχουλα, γνωρίζει ότι μπορεί να αυτομορφωθεί, και μολονότι μπορεί ένας τέτοιος δρόμος να είναι πιο μακρύς και δύσκολος, αυτό δεν τον κάνει λιγότερο ενδιαφέρον, επειδή ο,τιδήποτε άλλο είναι ατέρμονο και οδηγεί σε αδιέξοδο…” (Circulo Individualista Aves del Fuego)
AntiCopyright Spring 2012
Dark Matter Publications
darkmatterpublications@riseup.net
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΣ:
{1}Η Τζέλις Γκλέντινγκ γεννήθηκε λίγο μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και ενηλικιώθηκε κατά τη διάρκεια της αποαποικιοποίησης σε μια εποχή όπου ανθούσαν κινημάτα απελευθέρωσης και φεμινισμού. Στα γραπτά της πραγματεύεται ζητήματα που άπτονται της ύφανσης της προσωπικότητας και του προσωπικού ζητήματος με την πολιτική. Για περισσότερα:
http://www.chellisglendinning.org/
Επίσης, http://www.kunm.org/search/Chellis%20Glendinning
{2} Ο Ντον Ζερζάν γεννήθηκε στην Αμερική το 1943. Είναι αναρχοπριμιτιβιστής φιλόσοφος και συγγραφέας. Τα έργα του επικρίνουν την παρέμβαση του ανθρώπου στη φύση, τις συνέπειες δηλαδή που επιφέρει ο γεωργικός πολιτισμός, ως αλληλένδετο παράγοντα σύμφυτο με την καταπίεση και καταστροφικής παρέμβασης. Μεταξύ των ζητημάτων που πραγματεύεται εμπεριέχονται η εξημέρωση, η γλώσσα, η συμβολική σκέψη (όπως μαθηματικά και τέχνη) και η έννοια του χρόνου. Για περισσότερα: http://en.wikipedia.org/wiki/John_Zerzan
{3}Ο Ντέρικ Τζενσεν γεννήθηκε το 1960. Είναι αμερικανός συγγραφέας και ακτιβιστής. Ζει στην Καλιφόρνια. Για περισσότερα: http://en.wikipedia.org/wiki/Derrick_Jensen
{4} παραπομπές στη βιογραφία του Theodore Kaczynski:
http://fridge.gr/35716/stiles/theodore-kaczynski-unabomber/
http://rioter.info/2009/08/22/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-ted-kaczynski/
http://eglima.wordpress.com/2011/09/10/kaczynski_1/
{5} http://www.google.com/search?q=Ursula+Le+Guin
{6} παραπομπές στη βιογραφία του Benjamin Rush, πατέρας της ψυχιατρικής στην Αμερική:
{7} Για όποιον επιθυμεί να διαπιστώσει τη γελοιότητα, σε τρομακτικό επίπεδο, της επιστημονικής πραγματικότητας, ο κατάλογος μακρύς: Σύνδρομο ή Διαταραχή Ελλειμματικής (ή διάσπασης) Προσοχής – Υπερκινητικότητας (ΔΕΠ-Υ), Σύνδρομο Asperger και ο Υψηλής Λειτουργικότητας Αυτισμός κ.α. http://www.dyslexiacenters.gr/%CE%94%CE%B9%CE%AC%CF%83%CF%80%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%BF%CF%87%CE%AE%CF%82-%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%81%CE%BC%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1-%CE%A5%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1-ADHD-%CE%94%CE%95%CE%A0%CE%A5.aspx
http://www.iatropedia.gr/articles/read/499
http://el.w3dictionary.org/index.php?q=ritalin μεθυλφαινιδάτη (εμπορική ονομασία Ritalin): διεγερτική ουσία που δρα στο κεντρικό νευρικό σύστημα. Χρησιμοποιείται στο όνομα της θεραπείας ενηλίκων ναρκομανών και παιδιών με Σύνδρομο ή Διαταραχή Ελλειμματικής (ή διάσπασης) Προσοχής - Υπερκινητικότητας (ΔΕΠ-Υ) http://www.akounadeis.com/2010/07/ritalin.html
http://www.agorapoliton.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=424:to-ritalin-prokalei-tin-anoreksia&catid=35:apopseis&Itemid=61
http://www.news-medical.net/news/2007/11/13/92/Greek.aspx?page=2
http://en.wikipedia.org/wiki/Methylphenidate
{8} ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κείμενο με τίτλο: Αποξένωση: χαρτογραφώντας την απελπισία Πηγή: Days of War Nights of Love –CrimethInc, μπορείτε να το κατεβάσετε από: http://www.scribd.com/doc/35810810/%CE%91%CF%80%CE%BF%CE%BE%CE%AD%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7-%CF%87%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CF%8E%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%BB%CF%80%CE%B9%CF%83%CE%AF%CE%B1
{9} Σαμάνος: μάγος, ιερέας, εκπρόσωπος αρχέγονης, παγανιστικής θρησκείας. Για περισσότερα: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82 και http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathglobal_1_31/10/2004_1283407
{10} Το DSM-IV σε συνδυασμό με το ICD-10 αποτελούν τα συστήματα Διάγνωσης της Ψυχοπαθολογίας που χρησιμοποιούνται σήμερα Πανευρωπαϊκά. Θεωρούνται «πολύτιμα» επιστημονικά εργαλεία, η γνώση των οποίων κρίνεται απαραίτητη προκειμένου να επιτυγχάνεται η αποτελεσματική κλινική πράξη αλλά και η απόκτηση ενός κοινού κώδικα επικοινωνίας μεταξύ των κλινικών θεραπευτών των ψυχικών νόσων.
{11} ενδεικτικά site της προπαγάνδας στην οποία υπόκεινται οι εκπαιδευτικοί
http://kalosdaskalos.blogspot.com/2012/04/blog-post_4464.html
{12} παραπομπές σχετικές με τη βιογραφία του Timothy Leary
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AF%CE%BC%CE%BF%CE%B8%CE%B9_%CE%9B%CE%AF%CF%81%CE%B9
{13} Dr. Jose Delgado Mind Control Experiments Reported in New York Times
Για περισσότερα: http://www.wanttoknow.info/650517nytimes
{14} MKULTRA program http://www.mindspring.com/~txporter/sec3.htm
http://en.wikipedia.org/wiki/Project_MKULTRA
http://science.discovery.com/stories/mkultra.html
{15} βιογραφία http://en.wikipedia.org/wiki/C._S._Lewis
παραπομπές σε δημοσιεύματα για την ολιστική θεωρία
http://www.whatsnew.gr/wikilinks/15/1254266418_18.html
η ανατροπή της πραγματικότητας http://anarxoautonomi.wordpress.com/2012/04/13/%ce%b7-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%cf%84%cf%81%ce%bf%cf%80%ce%ae-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%80%cf%81%ce%b1%ce%b3%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c%cf%84%ce%b7%cf%84%ce%b1%cf%82/
{16} παραπομπή στη βιογραφία του Aleister Crowley http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81_%CE%9A%CF%81%CF%8C%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B9
{17} παραπομπή στη βιογραφία του Ρόμπερτ Φροστ http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%8C%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%84_%CE%A6%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%84
παράρτημα:
http://rioter.info/2009/08/22/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-ted-kaczynski/
http://fridge.gr/35716/stiles/theodore-kaczynski-unabomber/
http://en.wikisource.org/wiki/Unnamed_Essay_(1971)