Κλινική συλλογιστικής στην Παιδιατρική Φυσιοθεραπευτική Πρακτική
Η κλινική συλλογιστική συνιστά μια δομική βάση στην διάρθρωση της επαγγελματικής αυτονομίας (1)
Στην παιδιατρική φυσιοθεραπευτική πρακτική, το πεδίο της κλινικής συλλογιστικής συνιστά πολύπλοκο και κρίσιμο παράγοντα. Η πολυπλοκότητα αυτή προέρχεται από τις πολλές μεταβλητές που επηρεάζουν τη φροντίδα, ανάρρωση και αποκατάσταση του ασθενούς. Τέτοιες μεταβλητές είναι το περιβάλλον, η δυναμική της οικογένειας, η κοινωνικοοικονομική θέση, και η έμφυτη μεταβλητότητα που χαρακτηρίζει τη σφαίρα της ανάπτυξη και ωρίμανσης των παιδιών. Ο εντοπισμός και η εξέταση όπως και οι προαναφερθέντες μεταβλητές χαράζουν και κατευθύνουν τις δράσεις και τις αποφάσεις του κλινικού γιατρού και, ως εκ τούτου, είναι ζωτικής σημασίας στην επίτευξη των αποτελεσμάτων και στόχων ασθενούς και της οικογένειας. Ενώ αυτές οι μεταβλητές είναι πιο εμφανής σε κλινικό περιβάλλον, η διδασκαλία των δεξιοτήτων κλινικής συλλογιστικής συνιστά ευθύνη τόσο του ακαδημαϊκού διδακτικού προσωπικού και των κλινικών εκπαιδευτικών. Ο σκοπός αυτού ενημερωτικού δελτίου είναι να εμπλουτίσει τους παιδιατρικούς φυσιοθεραπευτές με βασικές γνώσεις, έννοιες και ορολογία που εμπεριέχεται στην κλινική συλλογιστική. Επίσης, θα πρέπει να διερευνηθούν εφαρμοσμένα παραδείγματα και εργαλεία προς διευκόλυνση της διαδικασίας κλινικής συλλογιστικής.
Ορισμός
Με την ευρύτερη και πιο γενική έννοια της κλινικής συλλογιστικής περιγράφονται οι διαδικασίες υπόθεσης και λήψης απόφασης στην κλινική πρακτική διαχείρισης και αντιμετώπισης ασθενών. Στη βιβλιογραφία, συναντιούνται επίσης όροι όπως «λήψη κλινικών αποφάσεων» και «δομή κλινική συλλογιστικής». Για τους σκοπούς του παρόντος δελτίου, η κλινική συλλογιστική ορίζεται λειτουργικά ως η υπόθεση ή η κρίση πίσω από τη δράση του καθενός και των κλινικών αποφάσεων συνιστά και δομεί τη δράση σε αυτή διαδικασία.
Η διαφοροποίηση μεταξύ κλινικής συλλογιστικής και λήψης κλινικών αποφάσεων μπορεί να περιγραφεί καλύτερα αν αναλογιστεί κανείς ότι μια απόφαση μπορεί να επιτευχθεί χωρίς καμία αιτιολογία ή υπόθεση. Μια περιγραφή από τους Nikipoulou-Smyrni P, Nikolopoulos C μπορεί να ρίξει φως στο περίπλοκο φαινόμενο που περιγράφεται ως κλινική συλλογιστική καθώς παρέχει τον ακόλουθο ορισμό: «ως κλινική συλλογιστική ορίζεται η διαδικασία αναστοχαστικής έρευνας, σε συνεργασία με έναν ασθενή ή την οικογένεια, η οποία επιδιώκει κατανοήσει το κλινικό πρόβλημα και να εμπλακεί ενεργά και θετικά στην επίλυση του, προκειμένου να παράσχει μια στέρεη βάση για την κλινική παρέμβαση».Από τον ορισμό αυτό, βλέπουμε ότι η κλινική συλλογιστική συνιστά μια προκαθορισμένη δραστηριότητα, η οποία συμπεριλαμβάνει την εμπλοκή και συνεργασία του γιατρού, του ασθενή και της οικογένειας σε μια συλλογική διαδικασία λήψης αποφάσεων, αναγνωρίζοντας και επισημαίνοντας το πλαίσιο των κρίσιμων παραγόντων που επηρεάζουν την κλινική παρέμβαση. Ο ορισμός αυτός περιλαμβάνει τα κρίσιμα στοιχεία του προβληματισμού, την αμοιβαία διαδικασία λήψης αποφάσεων, το πλαίσιο των ασθενών, καθώς και διαδικασίες υποθέσεων ζωτικής σημασίας στην κλινική συλλογιστική. Άλλες δομικές βάσεις της κλινικής συλλογιστικής περιλαμβάνουν πειθαρχία, εξειδικευμένες γνώσεις, μεταγνώση (2) ή ανακλαστική αυτογνωσία με επίκεντρο τον ασθενή, την ανάρρωση, την αποκατάστηση και την ανάπτυξη δεξιοτήτων.
Πλαίσια Κλινικής Συλλογιστικής
Η διαδικασία κλινικής συλλογιστικής και παρέμβασης (CAOT 2002) περιλαμβάνει τα εξής στάδια:
1. Αρχικά δεδομένα,
2. Εντοπισμός προβλήματος
3. Εντοπισμός κατάλληλου θεωρητικού υπόβαθρου
4. Εκτίμηση και αξιολόγηση σωματικών δομών, λειτουργίας, δραστηριότητας και συμμετοχής
5. Αναγνώριση περιβαλλοντικών παραγόντων
6. Σχεδιασμός και διαπραγμάτευση του θεραπευτικού πλάνου αντιμετώπισης και διαχείρισης
7. Εφαρμογή του πλάνου θεραπευτικής παρέμβασης
8. Επανεκτίμηση και επαναξιολόγηση των αποτελεσμάτων
9. Πορεία επίλυσης προβλημάτων
Κλινικά μοντέλα συλλογισμού και αλγόριθμοι μπορούν να βοηθήσουν, σε κλινικό όσο και ακαδημαϊκό επίπεδο τους εκπαιδευτικούς να καθοδηγήσουν τους μαθητές μέσα από τη διαδικασία της ανάπτυξης δεξιοτήτων κλινικής συλλογιστικής. Κλινική αλγόριθμοι παρέχουν μια συστηματική προσέγγιση στη φροντίδα ασθενών, καθοδηγεί τον αρχάριο κλινικό μέσω διαδικασιών λήψης αποφάσεων. Αλγόριθμοι όπως η υπόθεση-αλγόριθμος Oriented για θεραπευτές (HOAC) και το HOAC II είναι ανεξάρτητοι από οποιαδήποτε συγκεκριμένη θεωρητική προσέγγιση και έχουν σχεδιαστεί για να βοηθήσει τους θεραπευτές, σε κάθε κλινικό περιβάλλον, στην αντιμετώπιση των φυσικών αναγκών στα πλαίσια της θεραπείας των ασθενών τους. Ομοίως, υπάρχουν παιδιατρική ειδικούς αλγορίθμους, όπως η υπόθεση με γνώμονα την Παιδιατρική Εστιασμένη Αλγόριθμος (HOP-FA) παρέχει έναν συστηματικό, βήμα προς βήμα κλινικό οδηγό στη διαχείριση των παιδιατρικών ασθενών που προωθούν ένα παιδί και την οικογένειο-κεντρική προσέγγιση σε παιδιατρικούς χειροπρακτικούς θεραπευτές.
Μοντέλα όπως της Διεθνούς Ταξινόμησης της Λειτουργικότητας, Αναπηρίας και της Υγείας (ICF) μπορεί να εφοδιάσει τους διδασκόμενους με γνώσεις σχετικά με τη διαδικασία της κλινικής συλλογιστικής. Το ICF είναι ένα εννοιολογικό πλαίσιο που υπογραμμίζει τις ικανότητες του ατόμου και εξετάζει την αλληλεπίδραση εσωτερικών και εξωτερικών παραγόντων που συμβάλλουν στην κατάσταση της υγείας ενός ατόμου. Εργαλεία στη σφαίρα της φυσικοθεραπείας, όπως η κλινική σκέψη και προβληματισμός (PTCRT) ενσωματώνει το ICF και μπορεί να είναι χρήσιμο στην αναπτυξιακή πορεία του θεραπευτή στο πεδίο της κλινικής εμπειρίας.
Το μοντέλο του ΙCF (3) βασίζεται στην ενοποίηση των δύο αντιτιθέμενων μοντέλων: του ιατρικού και κοινωνικού μοντέλου για την αναπηρία. Το ιατρικό μοντέλο αντιλαμβάνεται την αναπηρία ως πρόβλημα του ατόμου, που προκαλείται άμεσα από νόσο, τραύμα ή άλλη κατάσταση υγείας και η οποία απαιτεί ιατρική φροντίδα. Το κοινωνικό μοντέλο της αναπηρίας θεωρεί το ζήτημα κυρίως ως θέμα πλήρους ένταξης των ατόμων στην κοινωνία, όπου η αναπηρία δεν είναι χαρακτηριστικό του ατόμου, αλλά περισσότερο μία ομάδα συνθηκών πολλές από τις οποίες δημιουργούνται από το κοινωνικό περιβάλλον. Έτσι, η έννοια της λειτουργικότητας στο ICF προσεγγίζεται μέσα από μία «βιοψυχοκοινωνική» θεώρηση, προκειμένου να περιγράψει με συνέπεια τις διαφορετικές απόψεις της υγείας από βιολογική, ατομική και κοινωνική άποψη (ΙΚΠΑ, 2005). Σύμφωνα με το εγχειρίδιο της ελληνικής μετάφρασης του ICF (ΙΚΠΑ, 2005), η λειτουργικότητα είναι ένας συνολικός όρος για τις σωματικές λειτουργίες, τις σωματικές δομές, τις δραστηριότητες και τη συμμετοχή. Υποδεικνύει θετική αλληλεπίδραση μεταξύ ενός ατόμου και των περιβαλλοντικών και ατομικών παραγόντων. Οι σωματικές δομές είναι τα ανατομικά μέρη του σώματος, όπως τα όργανα και τα μέλη καθώς και δομές όπως το νευρικό σύστημα, το αισθητηριακό σύστημα και το μυοσκελετικό. Οι σωματικές λειτουργίες είναι φυσιολογικές λειτουργίες όπως η προσοχή, η μνήμη και η σκέψη. Η δραστηριότητα είναι η εκτέλεση μιας εργασίας ή πράξης από ένα άτομο και υποδεικνύει την ατομική εικόνα της λειτουργικότητας. Οι δραστηριότητες περιλαμβάνουν την επικοινωνία, τη βάδιση, τη μεταφορά αντικειμένων, τη σίτιση, την ένδυση, την προσωπική υγιεινή, το παιχνίδι, την αλληλεπίδραση με τους ενήλικες και τους συνομήλικους. Η συμμετοχή ορίζεται ως η εμπλοκή ενός ατόμου σε μια κατάσταση της ζωής και υποδεικνύει την κοινωνική άποψη για τη λειτουργικότητα. Η συμμετοχή αφορά το παιχνίδι και την εμπλοκή σε ομάδες στο σχολείο, την επίσκεψη σε σπίτια των φίλων, κλπ. Το ΙCF εξηγεί τους παράγοντες πλαισίου, περιβαλλοντικούς και ατομικούς στη ζωή ενός παιδιού. Οι περιβαλλοντικοί παράγοντες αναφέρονται στις πτυχές του εξωτερικού κόσμου οι οποίες διαμορφώνουν το πλαίσιο της ζωής του ατόμου και έτσι έχουν 30 αντίκτυπο στη λειτουργικότητά του. Στους περιβαλλοντικούς παράγοντες ανήκουν η θετική και αρνητική στάση των άλλων, καθώς και οι ισχύουσα νομοθεσία και πολιτική του κράτους. Οι ατομικοί παράγοντες σχετίζονται με χαρακτηριστικά του ατόμου, όπως είναι η ηλικία, το φύλο, η κοινωνική θέση, οι εμπειρίες της ζωής, τα προσωπικά ενδιαφέροντα κ.ο.κ. Όπως φαίνεται, η λειτουργικότητα ενός ατόμου σε ένα συγκεκριμένο τομέα είναι μία αλληλεπιδραστική ή σύνθετη σχέση μεταξύ της υγείας και των παραγόντων πλαισίου
Άλλα μοντέλα, όπως το βιοψυχοκοινωνικό μοντέλο που αναπτύχθηκε από τους Edwards και Jones (7), απεικονίζουν κλινική συλλογιστική ως συλλογική διαδικασία με έμφαση στην κατανόηση της βιωμένης εμπειρία του ασθενούς και της οικογένειας του στο πλαίσιο των αξιών και των πεποιθήσεων της οικογένειας. Τέτοια μοντέλα βοηθούν τους κλινικούς στην διεξαγωγή πιο σφαιρικών εκτιμήσεων της κατάστασης του παιδιού στην καθημερινή οικογενειακή ζωή. Λαμβάνοντας υπόψη παράγοντες όπως οι παραπάνω και όχι μόνο με επίκεντρο τα κινητικά προβλήματα του παιδιού, ο φυσικοθεραπευτής μπορεί να αντλήσει και να εφαρμόσει διαδικασίες κλινικής συλλογιστικής στο πολιτισμικό περιβάλλον του συγκεκριμένου παιδιού και της οικογένειας.
Ορισμοί
Κλινικής συλλογιστικής (Clinical Reasoning) Η διαδικασία με την οποία οι επαγγελματίες της υγειονομικής περίθαλψης αποφάσεις για τη φροντίδα των ασθενών
Διεπιστημονικών ομάδων (Interdisciplinary teams) Μια ομάδα που είναι προσανατολισμένη συνεργασία. Η ομάδα συνεδριάζει τακτικά για να συζητήσουν και συνεργατικά που μεταχείρισης στόχους και πραγματοποιήσει τα σχέδιά της θεραπείας. Υπάρχει ένα υψηλό επίπεδο της επικοινωνίας και της συνεργασίας μεταξύ της ομάδας μέλη (Korner, 2008, σελ. 2)

Κλινική Συλλογιστική, λήψης αποφάσεων και δράσης: η κλινική κριτική σκέψη (Benner, Hughes, Sutphen 2008). Παρατίθεται μια ανασκόπηση στο πολυδιάστατο πεδίο της στρατηγικής σκέψης, ως κομβική και κρίσιμη δεξιότητα που απαιτείται στη υψηλής ποιότητας κλινική πρακτική. Η κλινική σκέψη και κρίση συσχετίζεται με άλλους τρόπους σκέψης που χρησιμοποιούνται στο κλινικό περιβάλλον κατά την παροχή ποιοτικής φροντίδας υγείας σε ασθενείς με στόχο την πρόληψη ανεπιθύμητων συμβάντων και βλάβη του ασθενούς. Η ικανότητα του κλινικού να παρέχει φροντίδα ασφαλή, υψηλής ποιότητας μπορεί να εξαρτάται από την συλλογιστική και κριτική του ικανότητά, τις πεποιθήσεις, και την κρίση του, συνιστώσες που επηρεάζονται καταλυτικά από την έλλειψη εμπειρίας. Η απόδοση των ειδικευμένων θεραπευτών εξαρτάται από τη συνεχή μάθηση και την αξιολόγηση των επιδόσεων τους.
Ο όρος «λύση κλινικού προβλήματος χρησιμοποιείται γενικά για να δηλώσει τις μεθόδους και τα βήματα που εμπλέκονται στην επίτευξη διάγνωση (Elstein et al., 1978). Ο όρος κλινικών αποφάσεων είναι μερικές φορές χρησιμοποιείται για να επικεντρωθεί στα αποτελέσματα ή αποφάσεις που λαμβάνονται κατά τη διάρκεια της συλλογιστικής, αλλά μπορεί επίσης να αναφέρεται τόσο στο προϊόν και τη διαδικασία της κλινικής συλλογιστικής.
Αυτός ο ορισμός της κλινικής συλλογιστικής αναδεικνύει τον παράγοντα της αλληλεπίδρασης, ως εγγενές στοιχείο στο κλινικό περιβάλλον και ως δομική βάση για τη διεξαγωγή σχετικών ερευνών. Η κλινική συλλογιστική είναι κεντρικής σημασίας στην αποτελεσματική, αποδοτική κλινική πρακτική και την επαγγελματική αυτονομία. Οι επαγγελματίες υγείας είναι υπόλογες για τις αποφάσεις τους και την παροχή υπηρεσιών στα διάφορα ενδιαφερόμενα μέρη, συμπεριλαμβανομένων των ασθενών, φροντιστών, τους ασφαλιστικούς φορείς, τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής και τους λοιπούς συναδέλφους. Μια σημαντική πτυχή αυτής της υπευθυνότητας είναι η δυνατότητα έκφρασης με σαφήνεια και αιτιολόγηση των αποφάσεων αντιμετώπισης και διαχείρισης με το βέλτιστο δυνατό τρόπο υπέρ του συμφέροντος του ασθενούς. Ωστόσο, η κλινική συλλογιστική αυτή καθ’ αυτή δεν είναι μια ικανότητα που μπορεί να εξηγηθεί απλά και κατανοητά (Paterson et al., 2002), λόγω της ταχείας, πολυσύνθετης και συχνά υποσυνείδητης φύση της (Higgs και Jones, 2000). Ως εκ τούτου, διατυπώνοντας μερικές συμπληρωματικές γνώσεις πρακτικής στη σφαίρα επικοινώνισης και κοινοποίησης της κλινικής συλλογιστικής συνιστούν πολύτιμη συνεισφορά στην υγεία επαγγελματική πρακτική, την ανάπτυξη και την εκπαίδευση. Οι ασθενείς έχουν το δικαίωμα να ενημερωθούν εκτενώς για όλες τις πτυχές αξιολόγησης και θεραπείας (NSW Φυσικοθεραπευτών 1 Συμβούλιο Εγγραφής, 2001). Η αποτελεσματική επικοινωνία με τους ασθενείς είναι επίσης απαραίτητη για τη σωστή λήψη ιστορικού, διεξάγοντας μια εμπεριστατωμένη εκτίμηση της κατάστασης τους. Οι κλινικοί πρέπει να είναι σε θέση να εξηγήσουν αναλυτικά και με αξιοπιστία τις επιστημονικές και θεραπευτικές βάσεις των πράξεων τους και τα αναμενόμενα αποτελέσματα, στο πλαίσιο των αναγκαιοτητών, των επιθυμιών και της κατάστασης του κάθε ασθενούς (Higgs et al., 2005).
Ωστόσο, οι προσδοκίες ασθενών και φροντιστών, οι αντιλήψεις και οι προτεραιότητες μπορεί να είναι ρητή ή κρυφές, έμμεση και δύσκολο να ανιχνευθούν (Eraut, 1994). Αυτό μπορεί να εξηγήσει τα ευρήματα της έρευνας καταδεικνύουν ότι οι φυσιοθεραπευτές που σπάνια στόχους με τους ασθενείς και ότι η συμμετοχή των ασθενών είναι περιορισμένη κατά τον καθορισμό των στόχων (Baker κ.ά., 2001,. Parry, 2004, Talvitie και Reunanen, 2002). Στοιχείο που όπως παρατηρήθηκε πολλές φορές συνιστά παράγοντα εκμετάλλευσης και αισχροκέρδιας σε βάρος τους είτε από τα συμφέροντα φαρμακοβιομηχανιών, βιομηχανιών της ομορφιάς, θρησκευτικούς φορείς κ.α
Τα διάφορα μοντέλα της κλινικής συλλογιστικής που παρουσιάζονται, τα οποία προέκυψαν μέσα από τη θεωρία και την έρευνα, που κυμαίνονται από σχετικά απλές γνωστικές μοντέλα που εστιάζουν στις διαγνωστικές αιτιολογία πολύπλοκη, πολυπαραγοντική παραστάσεις που περιλαμβάνουν εργασία, την προσωπική και παράγοντες του ευρύτερου πλαισίου της κατάστασης. Η αλληλεξάρτηση της γνώσης και της κλινικής συλλογιστικής συζητείται στο πλαίσιο της πρακτικής και την ανάπτυξη της εμπειρογνωμοσύνης. Υγεία επαγγελματική βιβλιογραφία δεν έχει αντιμετωπιστεί επαρκώς το πώς οι επαγγελματίες υγείας επικοινωνούν κλινική συλλογιστική τους στην επαγγελματική πρακτική.
Η φύση της κλινικής συλλογιστικής κλινικής συλλογιστικής έχει οριστεί ως «μια διαδικασία κατά την οποία ο κλινικός, αλληλεπιδρώντας με τους σημαντικούς άλλους (πελάτη, φροντιστές, τα μέλη της ομάδας ιατρικής φροντίδας), νοηματικές δομές, τους στόχους και τις στρατηγικές διαχείρισης της υγείας βασίζεται σε κλινικά στοιχεία, τις επιλογές του πελάτη, και της επαγγελματικής κρίσης και της γνώσης “(Higgs and Jones, 2000, σ. 11). Βασικά χαρακτηριστικά αυτού του ορισμού σχετικά με την έρευνα αυτή είναι ότι (α) κλινική συλλογιστική περιλαμβάνει τόσο τη διαδικασία και το αποτέλεσμα και είναι διαδραστικό χαρακτήρα, (β) τις επιλογές των ασθενών βρίσκονται στο επίκεντρο της διαδικασίας λήψης αποφάσεων, και (γ) το αποτέλεσμα του συλλογισμού είναι ευρεία και σχετίζονται με την κατασκευή έννοια, η διαπραγμάτευση των στόχων και των διοικητικών αποφάσεων. Τα χαρακτηριστικά αυτά υπογραμμίζουν τον κεντρικό ρόλο της επικοινωνίας στη διαδικασία συλλογισμού και την ανάγκη να γνωστοποιεί το σκεπτικό με τους ασθενείς (και οι περιθάλποντες) στην επαγγελματική πρακτική.
Τύποι Συλλογιστική
Αν και υπάρχουν μια σειρά από διαφορετικούς τύπους διαδικασιών συλλογισμού, επισημαίνονται τα ακόλουθα είδη κλινικής συλλογιστικής:
υποθετικο-αφαιρετικός (επαγωγικός συλλογισμός) και αναγνώριση προτύπων (επαγωγικός συλλογισμός)
Η κλινική συλλογιστική ως αναπτυξιακή διαδικασία
Μια βασική κατανόηση των διαφόρων διαδικασιών συλλογισμού που χρησιμοποιείται από φυσιοθεραπευτές είναι απαραίτητη στην εκμάθηση της ιδιαίτερης διαδικασίας σκέψης και συλλογισμού που βοηθά τους μαθητές να αναπτύξουν περαιτέρω μια ισχυρή δέσμη δεξιοτήτων κλινικής συλλογιστικής αναφορικά με τη βελτίωση της φροντίδας για το παιδί και την οικογένειά του. Η κλινική συλλογιστική δομείται με όρους αναπτυξιακής διαδικασίας και, ως εκ τούτου, απαιτεί από μαθητές και φυσικοθεραπευτές να συμμετάσχουν σε αυτοκριτική προβληματισμού για τη βελτίωση τέτοιων δεξιοτήτων.
Οι ειδικευόμενοι κλινικοί θεραπευτές είναι πιο πιθανό να χρησιμοποιούν μια διαδικασία συλλογισμού υποθετικο-παραγωγική, ενώ οι ειδικοί θεραπευτές συνήθως βασίζονται στην αναγνώριση προτύπων επίλυσης προβλημάτων που παρουσιάζονται στους ασθενείς. Συνήθως, οι αρχάριοι τείνουν να αντανακλούν τις εμπειρίες μετά τη συνάντηση προκύπτει από τη χρήση “προβληματισμό-σε-δράση,”, η οποία επιτρέπει στον κλινικό να μάθουν και να βελτιώσουν μετά την εμπειρία. Αντίθετα, οι έμπειροι κλινικοί θεραπευτές είναι σε θέση να αναγνωρίσουν το πρώτο «στοπ» την ενέργεια και στη συνέχεια να χρησιμοποιούν μεταγνωστικές διεργασίες, όπως η αντανάκλαση στη δράση και τον προβληματισμό-για-δράση, επιτρέποντας τον έμπειρο θεραπευτή να ανταποκριθεί στις κλινικές καταστάσεις και τα προβλήματα που ξεδιπλώνονται.

Περίληψη στρατηγικών της κλινικής συλλογιστική
 Διαγνωστικά συλλογιστική
 Κύκλος της δημιουργίας και διατύπωσης υπόθεσης, ελέγχου, και την επακόλουθη τροποποίηση των υποθέσεων (δηλαδή, υποθετικο-επαγωγικό συλλογισμό) που συμβαίνουν σε όλη την αρχική εξέταση, προκειμένου να αναπτύξουν την φυσικοθεραπευτική αξιολόγηση και διάγνωση
 Περιλαμβάνει συλλογιστική που εμπλέκονται στην επιλογή της φυσικής εξέτασης δοκιμών που οδηγεί σε φυσικοθεραπευτική αξιολόγηση και διάγνωση
 Περιλαμβάνει συλλογιστική που εμπλέκονται στην έρχονται με “αξιολόγηση”, ή διάγνωση
 Ψάχνετε για “αιτίου και αποτελέσματος”, με το σκεπτικό αντανακλά την ικανότητά του θεραπευτή να παράγει υψηλής ποιότητα υποθέσεις τις οποίες εν συνεχεία διερευνά συστηματικά προκειμένου καταλήξει στη σωστή
δυνατότητες
 συλλογιστική αφήγηση
 Η κατανόηση του ασθενούς, στο πλαίσιο της ιδιαίτερης και μοναδικής περίπτωσης απαιτεί από τον θεραπευτή να δείξει κατανόηση της προοπτικής του ασθενούς και του προβλήματος του (π.χ., τις πεποιθήσεις, τις επιθυμίες, τα κίνητρα, τα συναισθήματα) και πως το πρόβλημα επηρεάζει την ζωή του ασθενή (π.χ., πόνος, ασθένεια εμπειρία)
 Αυτή η κατανόηση επιτυγχάνεται μέσα από την επικοινωνία / διάλογο, και δεν είναι το αποτέλεσμα ελέγχου υποθέσεων ή μιας προκαθορισμένης αμφισβήτησης
 Το «συλλογιστικό» κομμάτι εισάγεται όταν έχετε συμπεριλάβει την κατανόησή σας του ασθενούς προοπτική στη συλλογιστική και τις μεταγενέστερες αποφάσεις
 Διαδικαστικά συλλογιστική
 αιτιολογίας σχετικά με την επιλογή και τη διαχείριση των διαδικασιών παρέμβασης
 Επίσης, περιλαμβάνει τη συλλογιστική που εμπλέκενται με τη στρατηγική επανεξέταση
 Διαδραστική συλλογιστική
 αιτιολογία σχετικά με τις επιλογές θεραπευτής καθορίζει τον τρόπο αλληλεπίδρασης με τον ασθενής
 Συνεργατική συλλογιστική
 αιτιολογίας σχετικά με μια συναινετική προσέγγιση του ασθενή, όπου οι ασθενείς και θεραπευτές διαπραγματεύονται αμοιβαία και συμφωνούν για τη λήψη αποφάσεων σχετικά με τους στόχους του ασθενούς και στρατηγική διαχείρισης που πρέπει να επιδιωχθούν
 Διδασκαλία ως αιτιολογία
 αιτιολογίας σχετικά με προσεγγίσεις και στρατηγικές για την εκπαίδευση των ασθενών και την αξιολόγηση τους σε νέες κατανοήσεις
 Η έξυπνη συλλογιστική
 συλλογιστική που οδηγεί στην διατύπωση μιας πρόγνωσης, και συζήτησης των πιθανών αποτελεσμάτων με βάση τα συνιστώμενα ή / και διαπραγματεύσιμα σχέδια φροντίδας
 ηθική συλλογιστική
 συλλογιστική αντίληψης και αποφασιστικότητας των κατάλληλων ενεργειών που πρέπει να ληφθούν προς επίλυση των ηθικών διλημμάτων που αντιμετωπίζουν στην πράξη

Η κλινική αιτιολογία παραμένει σε σχετικά χαμηλότερα επίπεδα ερευνηθεί υπόκεινται σε φυσιοθεραπεία. Ο σκοπός της παρούσας ποιοτικής μελέτης ήταν να εξετάσει την κλινική συλλογιστική του εμπειρογνώμονα φυσιοθεραπευτές σε 3 διαφορετικά πεδία της φυσικής αγωγής: ορθοπεδικές (χειροκίνητη) φυσιοθεραπεία, νευρολογική φυσιοθεραπεία, και κατ ‘οίκον φροντίδα (υγείας στο σπίτι) φυσική θεραπεία. Θέματα. Τα θέματα ήταν 6 φυσιοθεραπευτές (2 από κάθε τομέα) τα οποία διορίζονται από τους ηγέτες στο εσωτερικό της Αυστραλίας Σύλλογος Φυσικοθεραπευτών και 6 άλλες συνέντευξη εμπειρογνώμονες που εκπροσωπούν καθεμία από τις ίδιες 3 πεδία. Μέθοδοι. Καθοδηγούμενη από ένα γειωμένο μέθοδο θεωρία, μια πολλαπλή προσέγγιση μελέτη περίπτωσης χρησιμοποιήθηκε για να μελετήσει την κλινική πρακτική των 6 φυσιοθεραπευτές στους 3 τομείς. Αποτελέσματα. Ένα μοντέλο κλινικής συλλογιστικής σε φυσιοθεραπεία η οποία χαρακτηρίζεται από την έννοια των «στρατηγικών κλινικής συλλογιστικής” προτείνεται από τους συγγραφείς. Μέσα σε αυτές τις στρατηγικές κλινικής συλλογιστικής, η εφαρμογή των διαφορετικών παραδειγμάτων της γνώσης και η αλληλεπίδρασή τους μέσα συλλογιστική ονομάζεται «διαλεκτική συλλογιστική.” Συζήτηση και Συμπεράσματα. Τα ευρήματα της παρούσας μελέτης παρέχουν ένα δυναμικό πλαίσιο κλινικής συλλογιστικής για την έκδοση των αναδυόμενων μοντέλων ανεπάρκεια και ανικανότητα στην φυσιοθεραπεία.

Η κλινική πρακτική Κλινική στρατηγικές συλλογισμού λήψης αποφάσεων διαλεκτικός συλλογισμός Γνώσης
Η κλινική συλλογιστική αναφέρεται στις διαδικασίες σκέψης και λήψης αποφάσεων που χρησιμοποιούνται στην κλινική πρακτική. Higgs και Jones1 έχουν οριστεί κλινική συλλογιστική ως μια διαδικασία κατά την οποία ο θεραπευτής, αλληλεπιδρώντας με τον ασθενή και άλλοι (όπως τα μέλη της οικογένειας ή άλλους που παρέχουν φροντίδα), βοηθά τους ασθενείς δομή έννοια, τους στόχους, και τις στρατηγικές διαχείρισης της υγείας βασίζεται σε κλινικά στοιχεία, τις επιλογές των ασθενών και επαγγελματική κρίση και γνώση. Κατά την τελευταία δεκαετία, η κλινική συλλογιστική έχει έρθει στο προσκήνιο ως ένα θέμα για μελέτη. Αυτό συνέβη, εν μέρει, λόγω των δεξιοτήτων που αναμένεται από φυσιοθεραπευτές και ανάπτυξη του επαγγέλματος σε ένα μεταβαλλόμενο κλίμα της υγειονομικής περίθαλψης που απαιτεί την αύξηση της λογοδοσίας στη λήψη αποφάσεων στο πλαίσιο της διαδικασίας παροχής επιθυμητό αποτελέσματα. Ένας άλλος λόγος για την αυξανόμενη σημασία κλινικής συλλογιστικής είναι ότι οι ανεξάρτητοι και υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων θεωρείται πλέον ως ένα από τα χαρακτηριστικά μιας αυτόνομης επαγγελματικής οντότητας. Εκτός από αυτούς τους λόγους για να δικαιολογήσει τη σημασία της κλινικής συλλογιστικής, κλινική συλλογιστική είναι σημαντικό, διότι κάθε φυσιοθεραπευτής έχει να κάνει μια ευρεία ποικιλία των αποφάσεων στην καθημερινή κλινική πρακτική του. Όλες οι κλινικοί γιατροί, ως εκ τούτου, έχουν ενδιαφέρον για τη βελτίωση της λήψης αποφάσεων τους. Αντανακλώντας τη λήψη αποφάσεων είναι μέρος μιας υγιούς διαδικασίας κλινικής συλλογιστικής και αποτελεί σημαντική πηγή μάθησης στο κλινικό περιβάλλον. Η ανάπτυξη της κλινικής συλλογιστικής στην Φυσικοθεραπεία
Πρώιμες μελέτες και τα μοντέλα της κλινικής συλλογιστικής στην φυσιοθεραπεία παρέχονται εξηγήσεις κλινικής συλλογιστικής που ήταν παρόμοια με αυτά των ιατρών και αφορούσαν κυρίως «διάγνωση». Ο κοινός παράγοντας ήταν η υποστήριξη της υποθετικο-επαγωγική μοντέλο της συλλογιστικής. Το μοντέλο υποθετικο-επαγωγική παραμένει η πιο ανθεκτική μοντέλο κλινικής συλλογιστικής στην ιατρική και προήλθε από μια γνωστική επιστήμη. Στη μέθοδο υποθετικο-παραγωγική, οι κλινικοί γιατροί παραστεί στην αρχική νύξεις (πληροφορίες) από ή σχετικά με τον ασθενή. Από αυτά τα συνθήματα, τα δειλά υποθέσεις που δημιουργούνται. Αυτή η γενιά των υποθέσεων που ακολουθείται από συνεχή ανάλυση των πληροφοριών των ασθενών στους οποίους απαιτούνται περαιτέρω δεδομένα που συλλέγονται και ερμηνεύονται. Συνεχίζεται δημιουργία υπόθεση και η αξιολόγηση να πραγματοποιηθεί το εξέτασης και διαχείρισης συνεχίζονται και οι διάφορες υποθέσεις επιβεβαιώνονται ή να αναιρούνται.
Το μοντέλο συλλογιστική υποθετικο-παραγωγική, παρόλο που προέρχεται από τη γνωστική επιστήμη, έχει τις ρίζες της σε παραδείγματα εμπειρο-αναλυτικής έρευνας. Η εμπειρο-αναλυτική έρευνα παράδειγμα, η οποία είναι επίσης γνωστή ως η επιστημονική ή θετικιστική παράδειγμα, κατέχει την αλήθεια ή την πραγματικότητα (π.χ. , γνώση) είναι αντικειμενικά και μετρήσιμα, χρησιμοποιώντας έτσι παρατήρηση και το πείραμα για να παράγει ένα αποτέλεσμα που, με τη σειρά του, μπορεί να γενικευτεί και να οδηγεί επίσης στην πρόβλεψη. Για παράδειγμα, οι τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες δοκιμές που πραγματοποιούνται σε αυτό το πρότυπο της έρευνας. Στην κλινική πρακτική στη φυσική θεραπεία (όπως στην ιατρική), υποθετικο-επαγωγικό συλλογισμό σκοπεύει, εντός των ορίων των διαθέσιμων προτύπων, για την επικύρωση των πληροφοριών ή των στοιχείων που αποκτήθηκαν από τον ασθενή μέσω της μέτρησης με αξιόπιστο τρόπο.
Άλλα μοντέλα κλινικής συλλογιστικής από την ίδια γνωστική επιστήμη (εμπειρο-αναλυτική) προοπτική έχουν επικεντρωθεί λιγότερο στις διαδικασίες και περισσότερο σχετικά με την οργάνωση και την προσβασιμότητα των γνώσεων που αποθηκεύονται στη μνήμη του ιατρού. Παραδείγματα οργάνωσης γνώσης που χρησιμοποιούνται στην κλινική συλλογιστική περιλαμβάνουν «υποθέσεις ασθένειας» και «αναγνώριση προτύπων» κάνοντας χρήση των σεναρίων ασθένειας ή της αναγνώρισης προτύπων, ο κλινικός ιατρός αναγνωρίζει ορισμένα χαρακτηριστικά μιας υπόθεσης σχεδόν αμέσως, και η αναγνώριση αυτή οδηγεί στην χρήση άλλων σχετικών πληροφοριών, συμπεριλαμβανομένων των “αν-τότε” κανόνες παραγωγής, γνώση που προκύπτει από επιστημονικά τεκμήρια. Αυτή η συλλογιστική κινείται από ένα σύνολο ειδικών παρατηρήσεων προς μια γενίκευση και είναι γνωστό ως «προοδευτική συλλογιστική». Προώθηση συλλογιστική έρχεται σε αντίθεση με υποθετικο-παραγωγικό συλλογισμό στον οποίο ένα άτομο κινείται από μια γενίκευση (πολλαπλές υποθέσεις) προς ένα συγκεκριμένο συμπέρασμα. Οι ειδικοί γενικά συμφωνούν ότι οι δύο μορφές της παρούσας γνωστικά προσανατολισμένη συλλογιστική που χρησιμοποιούνται ανά περίπτωση. Ο υποθετικο-επαγωγικός συλλογισμό χρησιμοποιείται από περισσότερους άπειρους επαγγελματίες και εμπειρογνώμονες όταν έρχονται αντιμέτωπα με μια άγνωστη πρόβλημα ή μια πιο σύνθετη παρουσίαση. Αυτά τα 2 γνωστικά προσανατολισμένη μεθόδους λαμβάνονται μαζί είναι συχνά αναφέρεται ως «διαγνωστικό σκεπτικό».
Με βάση τα παραπάνω επισυνάπτουμε αναφορές στην νευροεξελικτική αγωγή, τη νευρομυϊκή διευκόλυνση, την μυοπεριτονιακή αποσυμφόρηση και την ιπποθεραπείας, ως συνδυαστικές λύσεις επί της στρατηγικής της θεραπευτικής παρέμβασης προς όφελος και συμφέρον του ασθενούς, της λειτουργικής του περίθαλψης και βελτίωσης της ποιότητας ζωής του.
Περίληψη
Η ανάπτυξη της αδρής κινητικότητας σε παιδιά συνήθως περιγράφεται ως η κατάκτηση των κινητικών ορόσημων (μπουσούλισμα, καθιστή θέση χωρίς στήριξη, ορθοστάτιση, βάδιση), ως δείκτης καθυστέρησης της κινητικής ανάπτυξης, συνοδευόμενη από την παρουσία παθολογικών κινητικών προτύπων και στάσεων. (Woollacott MH et al., 1996).
Η νευροεξελικτική θεραπεία (NDT) συνιστά μια ρηξικελευθη φυσικοθεραπευτική προσσέγγιση παιδιών με εγκεφαλική παράλυση, προσσέγγιση σε νευροφυσιολογικό επίπεδο που στοχεύει στη μεγιστοποίηση ενεργοποίησης και λειτουργικότητας του παιδιού, σε στατικό και δυναμικό επίπεδο. Η νευροεξελικτική προσσέγγιση δομείται στη βάση ενός μοντέλου που εισήγαγαν οι Bobaths το 1940 (Bobath 1980, Bobath and Bobath 1972, 1984) το οποίο χαίρει ευρείας αποδοχής μετά από αντίστοιχη τεκμηρίωση σε κλινικό επίπεδο. Η εγκατάσταση περιορισμών σε μυοπεριτονιακές δομές, αποτέλεσμα μακροχρόνιων συνηθειών με στατικά και κινητικά πρότυπα που στερούνται καλής ποιότητας κινητικού ελέγχου, χαραχτηριστικό γνώρισμα σε παιδιά με εγκεφαλική παράλυση (Satalino, Lisa PT 2009). Η ανάπτυξη μυοπεριτονιακής εμπλοκής δίναται να εμφανιστεί ως αποτέλεσμα 3-6 μηνών στατικής έντασης (άγχος).
Η αποσυμφόρηση του μυοπεριτοναϊκού συστήματος επηρεάζει το κολλαγόνο του σώματος, το μεταβολισμό και το μήκος των ιστών (Satalino, Lisa PT 2009).
Η συνδυαστική χρήση των προσσεγγίσεων της μυοπεριτονικής αποσυμφόρησης και της νευροεξελικτική θεραπείας συνιστά ζήτημα μείζονος σημασίας. Ένας τέτοιος συνδυασμός θεραπευτικών παρεμβάσεων προάγει μια αλλαγή στην κινητικότητα αλλά και το μεταβολισμό της περιτονίας (και του σώματος συνολικά). Η αλλαγή στην κινητικότητα της περιτονίας επηρεάζει και υποκείμενα μαλακά μόρια, όπως μύες και τένοντες, γεγονός που αντανακλάται στο δυναμικό του ασθενή, ο οποίος βελτιώνει ποιοτικά την ενεργητική του κίνηση (Diane Weis, PT).
Η κλίμακα που αποτυπώνει την αδρή κινητική λειτουργία σε παιδιά με εγκεφαλική παράλυση (CP) λέγεται GMFM – 88.
Η βελτίωση της βαθμολογίας στην κλίμακα GMFM – 88 συνιστά κομβικό στοιχείο στην αισθητηριακή και κινητική ανάπτυξη και οργάνωση παιδιών με εγκεφαλική παράλυση ( Annika Lundkvist Josenby et al., 2009)
Λέξεις – κλειδιά: νευροεξελικτική θεραπεία, μυοπεριτονιακή αποσυμφόρηση, αδρή κινητική λειτουργία
Η άμεση επίδραση της μυοπεριτονιακής αποσυμφόρησης στη σπαστικότητα (εγκεφαλική παράλυση)
Βιβλιογραφική ανασκόπηση
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Εισαγωγή: Στην παθοφυσιολογία της εγκεφαλικής παράλυσης, η βλάβη στο ΚΝΣ συχνά συνεπάγεται σπαστικότητα διάφορων μυϊκών ομάδών. Η σπαστικότητα προκαλεί αντίστοιχη διαταραχή στην ανάπτυξη και τη λειτουργικότητα των μυών, ενώ συγχρόνως εξελίσσονται παραμορφώσεις των αρθρώσεων όπου επιδρούν οι προσβεβλημένοι αυτοί μύες με αποτέλεσμα την αποτύπωση λειτουργικών προβλημάτων. Πλέον, είναι ευρέως τεκμηριωμένες σε βιβλιογραφικό και εφαρμόσιμες σε κλινικό επίπεδο διάφορες τεχνικές κινητοποίησης μαλακών μορίων. Σε κλινικό περιβάλλον η εφαρμογή τέτοιων τεχνικών κινητοποίησης μαλακών μορίων μπορεί να συνδυαστεί με την μυοπεριτονιακή αποσυμφόρησης και κατόπιν αργή και παρατεταμένη παθητική διάταση, αυξάνοντας τα ευεργετικά αποτελέσματα.
Σκοπός της μελέτης: Η διερεύνηση του εύρους επίδρασης της μυοπεριτονιακής αποσυμφόρησης (MFR) και εν συνεχεία παθητικής διάτασης για την αντιμετώπιση σπαστικότητας γαστροκνήμιου σε ασθενείς με σπαστική διπληγία. Να συγκριθεί η διαφοροποίηση της επίδρασης της απλής διάτασης από την εφαρμογή μυοπεριτονιακής αποσυμφόρησης σε συνδυασμό με παθητική διάταση όσον αφορά την σπαστικότητα του γστροκνήμιου στον ίδιο πληθυσμό.
Μεθοδολογία: Σχεδιασμός Μελέτης: Πειραματική μελέτη, μέγεθος δείγματος: 18 ασθενείς: Κάθε ομάδα 9, τόπος μελέτης: Τμήμα Φυσικοθεραπείας Β1, Πολιτικό Νοσοκομείο, Αχμενταμπάντ. Διάρκεια μελέτης: Συνολική διάρκεια της μελέτης ήταν 6 μήνες. Στην ομάδα Α εφαρμόστηκε η τεχνική της μυοπεριτονιακής αποσυμφόρησης σε συνδυασμό με παθητική διάταση του γαστροκνήμιου, ενώ στην ομάδα Β χορηγήθηκαν μόνο διατάσεις. Αποτέλεσμα Μετρήσεων: Αποτέλεσμα της παρέμβασης παρατηρήθηκε αμέσως μετά την επέμβαση με τη λήψη ΜΑΣ και της MTS. Αποτελέσματα: Τα αποτελέσματα της ανάλυσης εντός της ομάδας, παρουσίασαν σημαντική βελτίωση στην MTS R1 και MAS τόσο των ομάδων Α και Β, σε επίπεδο σημαντικότητας 5%, και δεν έδειξε σημαντική βελτίωση MTS R2. Τα αποτελέσματα στο εσωτερικό της ομάδας δεν έδειξαν σημαντικές βελτιώσεις σε MAS και της MTS R2, όμως εμφανίστηκαν σημαντικές βελτιώσεις στην τιμή R1 της MTS στην ομάδα Α εν σχέση με την ομάδα Β σε επίπεδο σημαντικότητας 5%. Συμπέρασμα: η συνδυαστική εφαρμογή μυοπεριτονιακής αποσυμφόρησης και λειτουργικής διάτασης αυξάνει τα ευεργετικά αποτελέσματα στη μείωση της σπαστικότητας σε ασθενείς με σπαστικότητα εν σχέση με τη χρήση απλής παθητικής διάτασης.
Λέξεις κλειδιά: νευροεξελικτική θεραπεία, νευρομυϊκή διευκόλυνση, σπαστική μορφή ΕΠ, μυοπεριτονική αποσυμφόρηση, εγκεφαλική παράλυση

Βιβλιογραφία:
1. https://pediatricapta.org/includes/fact-sheets/pdfs/ClinicalReasoningFactsheet_P2.pdf
2. http://old.psych.uoa.gr/~roussosp//gr/psy05_Lecture8.pdf
3. Μεταπτυχιακή εργασία της Ολυμπίας Βλιαγκόφτη (Α.Μ. 5002): «Η επίδραση της πρώιμης νευροεξελικτικής αγωγής στις λειτουργικές δεξιότητες και στην ανεξαρτησία σε δραστηριότητες καθημερινής ζωής πρόωρων παιδιών προσχολικής
ηλικίας» http://invenio.lib.auth.gr/record/136004/files/GRI-2015-13946.pdf?version=1
4. Επιστημονική ομάδα: Marinne Arner, Eva Beckung, Ann-Christin Eliasson, Lena Krumlinde-Sundholm, Peter Rosenbaum, Birgit Rosblad.
e-mail: ann-christin.eliasson@kbn.ki.se
5. Πτυχιακή εργασία της Βιβιλάκη Γεωργία «Λειτουργική Κατάταξη Παιδιών με Αναπτυξιακές διαταραχές (Εφαρμογή σε παιδιά με εγκεφαλική παράλυση)» http://docslide.fr/documents/-55720d3d497959fc0b8c5997.html
https://www.ecu.edu.au/__data/assets/pdf_file/0006/376998/User-Manual-Clinical-Reasoning.pdf
http://www.biomedcentral.com/1472-6920/14/20
http://www.researchgate.net/publication/238074150_LEARNING_TO_COMMUNICATE_CLINICAL_REASONING_IN_PHYSIOTHERAPY_PRACTICE
http://ptjournal.apta.org/content/84/4/312.long
http://www.supportingstudents.org.au/images/crc.jpg
https://www.ecu.edu.au/__data/assets/pdf_file/0006/376998/User-Manual-Clinical-Reasoning.pdf
http://ptjournal.apta.org/content/84/4/312.short

σκόρπια προς το παρόν

αναγκαία προϋποθεση για την κατανόηση των παρακάτων είναι βασικές γνώσης της φύσης και των αισθήσεων, με έμφαση στην ψηλάφιση, η εμπιστοσύνη και προαγωή τέτοιων ρυθμών, αντιλήψεων και το απαγκίστρωμα από πάσης φύσεως μηχανές, φάρμακα και συντηρητικά

τα όσα ακολουθούν γράφονται εδώ και όχι αλλού μόνο και μόνο γιατί

αφενός ο γράφων αμφησβητεί πάσης φύσεως εμπορευματοποίησης, πνευματικών δικαιωμάτων κτλ, και αφετέρου έχει κατηγορηθεί πολλές φορές ότι διαφημίζει τον εαυτό του, ότι είναι εμμονικός κτλ

( η έννοια του φαρμάκου χρησιμοποιήται ενάντια στη λογική της πολυφαρμακίας, αν και εδώ που τα λέμε, αν χορηγηθεί στον καρδιοπαθή, αλλά και στον πάσα ένα, μυοπεριτονικά χαλάρωση και αποσυμφόρηση και ποιοτική διατροφή//άληθεια, είπε κανείς τίποτα για δεντρολίβανο και τι σημαίνει: νιώθω πόνο; ο πόνος σαν πληροφορία και τρόπος επικοινωνίας εντός του οργανισμού, ουρλιάζει καμιά διαφήμιση για την αξία του οσφρητικού λοβού, τη σπουδαιότητα του αιθουσαίου συστήματους και τι είναι τέλος πάντων βρε αδερφέ αυτή η ιδιοδεκτικότητα;// , χάος, πολλά τα ζητήματα, απλά βέβαια γιατί αν καταναλώνεις ψάρι και κάποια στιγμή λόγω συμπτωμάτων οι γιατροί σου πούνε πως φτάει ο υδράργυρος που έχεις στο σώμα σου, ποιός θα κατηγορήσει την υδρόλυση χημικών στη θάλασσα ή πάσης φύσεως μολυσματική δραστηριότητα του ανθρώπου, αντίστοιχα, κατ’ απόλυτη αντιστοιχία μάλιστα, για την αντιμετώπιση όσων διαμένουν σε περιοχές με υψηλούς δείκτες ηχορύπανσης, πχ. κοντά σε μηχανήματα, θορύβους, ανεμογεννήτριες και παραπονιούνται (άσε το ζήτημα κανονικοποίησης και την δικτακτορία των συνδρόμων: λογικές που παράγουν άβουλα και πειθήνια, άμεσα εξαρτώμενα από τον “ορισμό” μη-υποκείμενα: μίλησε κανείς για φαντασία και την αξία της εμψύχωσης

αν κάποιος εμένει σε “ιδιοτροπίες” όπως ο βιγκανισμός, η αλκαλική διατροφή κτλ και διερεύνα με πάθος τον τρόπο παραγωγής αυτών που καταναλώνει διατρέχει σοβαρό κίνδυνο να χαραχτηριστεί ως ορθορεκιτκός (άθλιοι όροι μη υφιστάμενης παθολογικοποίησης στη δικτακτορία οτυ φυσιολογικού και μη), ενώ αν μιλάς και εφαρμόζεις σταθερά όσα υποστηρίζει το κείμενο διατρέχεις σοβαρό κίνδυνο να χαραχτηριστείς εμμονικός, διαταραγμένη προσωπικότητα, μάγισσα, κτλ, ο,τιδήποτε παρεκλίνων του φυσιολογικού

η παθολογικοποίηση, ιατρικοποίηση, διαρκής επιτήρηση και ψυχιατρικοποίηση της εποχής μας επιβεβαιώνει την κανονικοποίηση και ρομποτικοποίηση του ατόμου και της ζωής, σχήμα που πέρα από το γεγονός ότι είναι οξύμωρο, καταστρέφει συλλήβδην κάθε έννοια ανθρώπινης υπόστασης.

φυσικά, αν είσαι προλετάριος, δουλεύεις για ένα κομμάτι ψωμί καιστην καλύτερη, απλά βομβαρδίζεσαι από διαφημήσεις που λειτουργούν με όρους ύπνωσης, στη χειρότερη αναγκάζεσαι να καταναλώνεις φαστ φουντάδικα, αναψυκτικά κτλ. και όλοι απορούνε γιατί αυξάνεται ο καρκίνος, ποία είναι τελοσπάντων η φυσιολογική σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο, τη δημιουργικότητα, την παραγωγή, την αναπαραγωγή κτλ.

φυσικά ο καπιταλισμός, ως δικτακτορία των πάλε ποτέ κεφαλαιοκρατών δεν θα αφήσει τους ραγιάδες ούτε καν να έχουν γνώση και γη, ώστε να είναι σε θέση να επιλέξουν

Μόνο και μόνο για λόγους οικονομίας και κατανόησης το κείμενο που ακολουθεί εστιάζει

– στη βία και τον ανορθολογισμό (αντιεπιστημονική λογική μανάβη, αν προτιμάτε) της αφαίρεσης λιπωμάτων: γιατί άραγε ξαναβγαίνουν; – μα, το πρόβλημα χρυσό μου, απλά δεν λύθηκε)

– στη βία πάσης φύσεως χαπιών και ουσιών που χορηγούνται απλόχειρα από τις φαρμακοβιομηχανίες (ντιλέρια τους αποκαλούμε εμείς), απενεργοποιώντας πλήρως τους μηχανισμούς αυτοϊασης του οργανισμού και ρομποτικοποιώντας σώμα και κοινωνία κάτω από τη δικτακτορία της μη – αίσθησης: αλήθεια γιατί συλλαμβάνονται(;) μόνο οι πρεζέμποροι;;;

– τη συνεισφορά κεκλιμμένων επιπέδων (ραμπών) και φυσικής διατροφής χωρίς φάρμακα, καφέ, τσιγάρα, άγχος και πάσης φύσεως παράγωγα τους στην προστασία των γονάτων και την ευρύτερη ποιότητα ζωής: αλήθεια σου είπε κανείς ότι ο άνθρωπος δεν είναι σαρκοφάγο ον;  ( ή, αν προτιμάτε, γιατί οι σαρκοφάγοι υποτιμούν τόσο τους ξηρούς καρπούς κτλ, και τι σημαίνει θρεπτική αξία και διατροφική ποιότητα)

– πώς η “κρίση” συνιστά μια, κακής μάλιστα ποιότητας, ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ Η ΟΠΟΙΑ ΠΕΡΝΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΚΑΙ ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ ΜΕ ΟΠΛΟ ΤΗΝ ΝΕΥΡΟΕΠΙΣΤΗΜΗ, ΑΛΛΗ ΜΟΔΑ, ΤΗΝ ΥΠΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΧΑΥΝΩΣΗ ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ ΣΕΡΒΙΡΟΝΤΑΣ ΜΕΓΑΛΟΨΥΧΑ ΤΡΟΜΟΫΣΤΕΡΙΑ, ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ ΑΠΌ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΆ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ, όταν η ανρώπινη νόηση τίθεται στις υπηρεσίες του καπιταλισμού μόνο καταστροφή μπορεί να παράγει

– ΠΩΣ, ΕΝΩ ΕΧΕΙ ΒΟΥΗΞΕΙ Ο ΤΟΠΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΣΤΟ ΒΑΤΟΠΕΔΙ, ΞΑΦΝΙΚΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΠΟΜΑΚΡΥΣΜΕΝΟ ΧΩΡΙΟΥΔΑΚΙ ΞΕΦΥΤΡΩΝΕΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ “ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ” ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΣΩΣΗ ΑΣΘΕΝΩΝ ……….. ΤΙ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΚΑΘΕ “ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ”, ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΌ ΠΛΥΝΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΕΠΙΒΟΛΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΠΡΟΤΣΕΣ, LIFESTYLE ΑΝ ΠΡΟΤΙΜΑΤΕ

– γιατί τα λέμε άλλα αυτά; ο καπιταλισμός δεν επιβάλλεται από μόνος του, τον αναπαράγει ο καθένας μέρα με τη μέρα, λογική με τη λογική, απόφαση μέ την απόφαση, συνήθεια με τη συνήθεια και ό,τι δεν τον συμφέρει το δαιμονοποιεί. Κάποτε, σε μια άλλη εποχή, στο πρόσωπο του ράιχ και τόσων άλλων, σήμερα η μόδα των χειρουργείων, της παρακεταμόλης και η δικτακτορία των συνδρόμων κατακερματίζει τον οργανισμό ως ολότητα και αλληλεπίδραση……. αν έχει τύχει να ακούσει για τη νευροεξελικτική αγωγή, την νευρομυϊκή δυευκόλυνση και τη ζωτική ενέργεια (οργόνη, όπως εισάγεται από τον ράιχ), η προοπτική του να το κάνεις πράξη ζωής σβήνεται μανιωδώς από τη γομολάστιχα του καπιταλισμού, ο οποίος με όπλο την εφορία, εξαφανίζει τις αυλές και τις βαφτίζει πυλωτές)

– το μπετό, τα φάρμακα, και σε τελική ανάλυση η βιομηχανοποίηση, είναι τόσο σκληρά ναρκωτικά, ώστε παρά την πρόσφατη ανάδυση τους (σε σχέση με τη διάρκεια ζωής του πλανήτη και ό,τι τον περιβάλλει) έχουν καταστρέψει κυριολεκτικά τα πάντα, με πρώτο και κύριο τον αποπροσανατολισμό και την παραγωγή πάσης φύσεως ασθενειών

– μα ποιόν τελικά συνφέρει η εμπορευματοποίηση, ιδιωτικοποίηση και χειραγώγηση των κοινωνικών αγαθών, ή αν προτιμάτε, η μοριοποίηση και διάχυση ολοκληρωτικών και παθογόνων λογικών στις μέρες μας που κάνουν κάθε εκμετλλευτή και εξουσιαστή να στήνει πάρτυ στη βάση της άγνοιας και της ανέχειας, εξαπλώνοντας τον έλεγχο σε όλα τα πεδία

αναδημοσιεύουμε τις ελάχιστες φωνές προσπάθειας προσέγγισης του ευρύτερου ζητήματος

https://www.youtube.com/watch?v=ikEfszVxXeI

https://www.youtube.com/watch?v=bjcEOqm3o-E

μίλησε κανείς για οστεοπαθητική, φυσική αποκατάσταση και την παράνοια των χειρουργίων;;;;;;;;; ποιός άραγε έδωσε τον περιβόητο όρκο του Ιπποκράτης;;;;;;;

αν κάποιος θεωρεί ότι το διαδίκτυο συμβάλλει στην εξελικτική οντογενητική πορεία του ανθρώπου σίγουρα θα ενδιαφερθεί να πληροφορηθεί, αλλά και γιατί όχι να μοιραστεί απλόχειρα με τους γύρω του την μυοπερυτονιακή χαλάρωση και αποσυμφόρυση, λειτουργίες οι οποίες αδυνατούν να συμβούν σε άτομα ή περιβάλλοντα αγχώδη που βρίθουν οι καφέδες, η τηλεόραση και τα τσιγάρα

αλήθεια, πόσα χειρουργεία σε μέση, γόνατα κτλ θα αποφεύγονταν αν οι άνθρωποι μετακινούνταν με γάιδαρο ή άλογο, ενώ η αφαίρεση λιπωμέτων με χειρουργεί απλά αναγκάζει τον οργανισμό να βγάλει λίπωμα σε άλλο σημείο. Αυτή η δικασία προλαμβάνεται σε σωστή, μακριά από τοξίνες διατροφή και διευκόλυνση της λεμφικής παροχέτευσης

για περισσότερα βλ. :   http://eureka.lib.teithe.gr:8080/bitstream/handle/10184/749/Papastergiou_Vasileios.pdf?sequence=4

πότε ο άνρωπος είναι πιο ισορροπημένος και χωρίς άγχος και ποιός θησαυρίζει από το άγχος και την καταπίεση του, ποιός του επιβάλλει τους απάνθρωπους ρυθμούς απηλώντας και τρομοκρατώντας τον;;;;;;;;;

ο αλληλοσεβασμός με τη φύση και ό,τι την περιβάλλει είναι γραμμάτιο που αν δεν του ανταποκρίνεσαι υπάρχουν συνέπειες σε όσα κλουβιά και να κλειστείς, με όσες κάμερες και σεκιουριτάδες……. και το χειρότερο από όλα είναι ότι οι συνέπειες δεν σταματούν και επιβαρύνουν με λογαριθμικές προοπτικές τις επόμενες γενειές

από την επικαιρότητα του Γκυ Ντεμπορ, καθώς υποστηρίζει ότι η κατανόηση είναι μια ενεργητική, αλλά και προνομιακή, κατάσταση μέχρι την αναγκαιότητα ολιστικής προσέγγισης και ξεσκαρταρίσματων της τεκμηριωμένης γνώσης, από την αισχρή και παραπλανημένη εργαλειοποίηση και εκμετάλευση της

http://www.politestv.gr/index.php?id=1000&article=78

η αλληλεγγύα φυσική, ποιοτική και σε αρμονία με τη φύση, χωρίς φάρμακα και τοξίνες, διχόνοια και παροξυσμούς, ζωή ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΘΕΣΗ ΜΑΧΗΣ

Σύνορα, κάγκελα, κλειδάριθμοι, «δικαιώματα» κτλ είναι πληγές που καταστρέφουν τη ζωή, την έμπνευση και τον αυθορμητισμό, αναπαράγωντας τη λογική της εκμετάλευσης

υγ. στα μπαρ της αλλοτρίωσης, του αλκοόλ, της κακομοιροποίησης, των ρόλων κτλ, δεν μπορείς να λειτουργήσεις ως προβοκάτορας επανοικειωποίησης της ζωής

επανοικειοποίηση της ζωής

(πριν πολλά χρόνια φυτρωναν εδώ κι εκεί σποραδικά τα παρακάτω λόγια, κάποιοι ριζίτικο το ‘λέγαν κι οι πιο συμμαζεμένοι σ’ αυτό βλέπαν μαντινάδας κομπολόγια, η διαλέκτος καμία σύνδεση δεν επιθυμεί με πατρωτικούς και εθνικιστικούς συμβολισμούς)

Είντα να κάμω τσι καρδιάς
να τηνε γιάνω
λεύθερο να σ’ αγαπώ
να μην την ε πικράνω
και μια τσι μιας οντε σε θωρώ
χαρά να σου φέρνω
την πληγή μες τα σωθικά
σιγά σιγά να γένω

γατες το πώς πεθυμιά μου μοναχή
είν’ την ευτυχία στο πρόσωπο σου
να δω ζωγραφιστή
και σα θυμούμαι
τη γνωριμιά μας
σαν το παλίο καλό κρασί το φυλάω
τση γιαγιάς μας
μαθες γατέω το πώς λόγο στο λόγο επαραφέρθηκα
σαν άμυαλο τραγί
ηλίθια
σου φέρθηκα
μα μπλιο ούτε οίκτο ούτε συγχώρεση ζητώ
μόνο όπλο έχω τον καιρό
να δώσει να σε ξαναδώ
μα ‘ναι και εκείνη η παντέρμη λογική
π’ όλο μ’ απανοβάνει
στον μύλο του εγωισμού μου
όλο νεράκι βάνει
δεν είναι που ξανοίγω να βγω και από πάνω,
μα τα μάτια σου πληγωμένα όντε θωρώ ένα στο νου μου βάνω
το θεριό που παριστάνεις να μερέψω
τα’ άλογο που εκαβαλίκεψες να το κανακέψω
ήθελα μόνο να γατέω ήντα θέλεις να κάμω
για να ‘χω ήσυχη την ψυχή πως
σε κίνδυνο μπλιό δεν σε βάνω
μα είναι που τα μάτια μου στραβώνονται
γιαντα αποζητούνε τη μορφή σου
είναι που τα’ αυτιά μου μπλιο δεν γρικούνε
όντε δε λαλεί η φωνή σου
είναι και τα παντέρμα χέρια που δεν πιάνουνε
όντε δεν είναι για τη βολή σου
δεν είναι πως από προστάτη γι’ αφέντη έχω ανάγκη,
είναι μόνο πως οι παρεξηγήσεις μας πήρανε φαλλάγγι
κι από νόστιμο χορατό βάσανο καταντήσανε φρικτό

στιγμή: full metal jacket

“υπάρχει το νιώθω μια ακτίνα στη δράση μια κραυγή στη παύση ξέρεις ήταν η στιγμή που μας λέγανε κάτι περίεργα για λάθος εποχή μα εμείς εκεί κολημένοι στο χαβά μας προσηλωμένοι τους πάντες γυρνούσαμε στα νερά μας έτσι για να ανασαίνουμε διαχέωντας τη χαρά μας ακόμη και τη θλίψη βαφτίζαμε γιορτή μας έτσι θεριεύαμε την οργή μας κι όντως τα συναισθήματα μας επηρεάζουν κι άλλους που θωρούνε τη σαπίλα κάτω από του καπιταλισμού το κάλος ξεμπροστιάζουν έναν έναν του κοινωνικού προτσές και δήθεν τους κάλους και κάθε στιγμή υφαίνεται ο ιστός της ανατροπής σκαρώνωντας πατήματα, οχυρώνοντας βήματα, υψώνοντας αναστήματα ενάντια στη λαίλαπα της καταστροφής αποδομώντας μα και συνάμα οικοδωμόντας μετατρέποντας την αποκρουστικότητα του καπιταλισμού σε ένα χειμαρώδη καταιγισμό αυθόρμητου και ελευθερίας αποτιναγμένο από το ζυγό κάθε εξουσίας σπέρνοντας αμφησβήτιση και αυτοκαθορισμό ιχνηλατώντας της επανάστασης το ανέφικτο ως εφικτό αγκρίζουνε την κενότητα της κοινωνίας του θεάματος ξεγυμνώνοντας κάθε μύθο όσων κυνηγούν τη μόνιμη ευτυχία γκρεμίζοντας κοινωνικό συμβόλαιο και “χάπι” γωνία”

πώς θα ‘ταν ο κόσμος
αν το μόνο που
συζητούσαμε, κάναμε και ζούσαμε
εφορμόνταν αποκλειστικά
από τα όνειρα μας;;;;;

ΑΤΙΤΛΟ
η μαγεία της μοναδικότητας
Η κάθε εκδοχή οποιασδήποτε διάσταση εκτυλίσεται εν συναρτηση και στη βάση κάποιων δομικών παραγόντων, εξελικτικά στοιχεία χαραχτηριστικά κάθε στιγμής, ιδιαιτερες συνθήκες, ακρογωνιαίο λίθο της μοναδικότητας της στη χωροχρονική ροή.
Κάθε στιγμή κάπου βρίσκεσαι
το πώς αντιλαμβάνεσαι αυτό που συμβαίνει γύρω σου και κατά πόσο ΄’νοητικά δεν ταξιδεύεις αλλού” δεν είμαι σίγουρη αν καθορίζεται απολύτα εκούσια από το άτομο
και οι πύλες της φαντασίας;;;
κι αν εκεί που είσαι δεν ταυτίζεται με το επιθυμικό που έχει το κεφαλοκαρδούλι σου
καλά κουράγια στο καραούλι σου
μα επιλογή σου να τολμήσεις να το αμφησβιτήσεις και νέα όρια να του ανοίξεις
κι αν οι σκέψεις και επιθυμίες ήταν ορατά συννεφάκια
μήπως συντελούσε στο να χαονώματαν λιγότερο;
κι αν αυτό δεν αποτελεί τον ορισμό της βαρεμάρας
τότε τι;;;;;; χωρίς γιατί, επειδή
πορωμένα απλά

αφιερωμένο στη ροή του Deleuze

τραγούδα μου μια μουσική
καλά για να με κάνει
παίξε μια εκδοχή
φωτιά που θα ‘βαζε
στου κόσμου την πλάνη

αναπτυξιακή φυσιολογία
http://www.rehabps.com/DATA/JBMT_Final_PDF.pdf
αναπτυξιακή κιησιολογία
Αναπτυξιακή κινησιολογία: Τρία επίπεδα κινητικού ελέγχου κατά την εκτίμηση και τη θεραπεία του κινητικού συστήματος
Alena Kobesova, MD, PhD, Pavel Kolar, PedDr, PhD
Τμήμα Αποκατάστασης και Αθλητιατρικής, Δεύτερη Ιατρική Σχολή, Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Motol, το Πανεπιστήμιο του Καρόλου,
Πράγα, Τσεχική Δημοκρατία
Ελήφθη έβδομης του Αυγούστου 2012? έλαβε στην αναθεωρημένη μορφή 11 Μάρτη 2013? δεκτές 4 του Απριλίου, 2013
Περίληψη
Εντός του κεντρικού νευρικού συστήματος (ΚΝΣ) διακρίνονται τρία επίπεδα αισθητικοκινητικού ελέγχου. Κατά τη διάρκεια του νεογνικού σταδίου, οι γενικές κινήσεις και πρωτόγονα αντανακλαστικά ελέγχονται σε επίπεδο νωτιαίου μυελού και εγκεφαλικού στελέχους. Η ανάλυση της αυθόρμητης γενικής κίνησης του νεογέννητου και η αξιολόγηση των πρωτόγονων αντανακλαστικών συνιστούν κλινικά σημία ζωτικής σημασίας για την εκτίμηση και την έγκαιρη αναγνώριση κινδύνου ανώμαλης ανάπτυξης. Κατά την νεογνική περιόδο, αναδύεται και ωριμάζει, σε επίπεδο υποφλοιώδους κινητικού ελέγχου, το ΚΝΣ κυρίως κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους της ζωής. Αυτό επιτρέπει τη βασική σταθεροποίηση του κορμού, μια προϋπόθεση για κάθε φασική μετακινήση και κινητική λειτουργία των άκρων. Σε υποφλοιώδες επίπεδο, οι στοματοπροσωπικοί μύες και οι αντίστοιχες αισθητηριακές πληροφορίες εμπεριέχονται αυτόματα στον ορθοστατικό κινητικό πρότυπο. Τέλος, ο κινητικός έλεγχος, σε φλοιώδες (το υψηλότερο) επίπεδο, ενεργοποιείται ολοένα και περισσότερο. Ο έλεγχος σε επίπεδο φλοιώδού έλεγχος διαδραματίζει κομβικό ρόλο στην ανάπτυξη και διαμόρφωση των ατομικών δεξιοτήτων και χαρακτηριστικών της κίνησης. Επιτρέπει επίσης την εξέλιξη μεμονωμένης τμηματικής κίνησης και χαλάρωσης. Ένα παιδί με διαταραχή φλοιικού ελέγχου μπορεί να φέρει διάγνωση αναπτυξιακής δυσπραξίας ή αναπτυξιακής διαταραχής συντονισμού. Το ανθρώπινο οντογενετικό μοντέλο, δηλαδή, τα κινητικά πρότυπα ανάπτυξης, δίνανται να χρησιμοποιηθούν για διάγνωση και θεραπεία δυσλειτουργιών του κινητικού συστήματος.
2013 Elsevier Ltd. All rights reserved.
Λέξεις-κλειδιά: αναπτυξιακή κινησιολογία, αισθητικόκινητικός έλεγχος, αρχέγονα αντανακλαστικά, γενικές κινήσεις, στατική σταθεροποίηση, αναπτυξιακή δυσπραγία, δυναμική νευρομυϊκή σταθεροποίηση
* Corresponding author. Department of Rehabilitation and Sports Medicine, University Hospital Motol, V Uvalu 84, 150 06 Prague 5, Czech
Republic. Tel.: þ420 22443 9264; fax:þ420 22443 9220.
E-mail address: alenamudr@me.com (A. Kobesova).
MODEL
Please cite this article in press as: Kobesova, A., Kolar, P., Developmental kinesiology: Three levels of motor control in the assessment and
treatment of the motor system, Journal of Bodywork & Movement Therapies (2013), http://dx.doi.org/10.1016/j.jbmt.2013.04.002

Το νεογνό
Το νεογνό χαραχτηρίζεται από λειτουργική και ανατομική ανωριμότητα (Σχ. 1). Τα αρχέγονα κινητικά πρότυπα (GMs) οργανώνονται σε επίπεδο ελέγχου νωτιαίου μυελού και στελέχους του ΚΝΣ, πρωτόγονες γενικές κινήσεις (GMS), με χαρακτηριστική ποιότητα και ένταση, με τη συμμετοχή ολόκληρου του σώματος (Einspieler και Prechtl, 2005). Η ενεργοποίηση των κινητικών προτύπων (Prechtl, 1997, Hadders-Algra, 2004) δεν οφείλεται σε οποιαδήποτε προφανή εξωτερικά ερεθίσματα (Adde et al., 2007) και δεν εξυπηρετεί κανένα συγκεκριμένο σκοπό, όπως η επαφή, σύλληψη και υποστήριξη αντικειμένων. Για παράδειγμα, ένα νεογέννητο δεν μπορεί να πιάσει κάποιο αντικείμενο με συγκεκριμένο σκοπό, απλά εκλύεται αυτόματα το αντίστοιχο αντανακλαστικό σύλληψης παράγωντας ακούσια αντίδραση με ιδιοδεκτικό ερέθισμα και διέγερση της αφής στην παλάμη και δεν εξυπηρετήσει μια συγκροτημένη αντίληψη. Η απουσία ανταγωνιστικών συν-ενεργοποίησης, τυπικό στοιχείο της πρώιμη στατικής συμπεριφοράς, δεν επιτρέπει την τμηματική σταθερότητα. Ως εκ τούτου, η ρύθμιση ορθοστατικού ελέγχου είναι αρκετά διαφορετική από τη μεταγενέστερη ανάπτυξη, καθώς αναπτύσσονται και εδρααιώνονται κινητικές λειτουργίες όπως η σύληψη ή η βάδιση (Hadders-Algra, 2005). Επιπροσθέτως, η εκούσια σύλληψη προϋποθέτει συντονισμένη δράση κεφαλής, ματιών και χεριού, λειτουργία άμεσα εξαρτώμενη από την σταθερότητα του κορμού. Ο συντονισμός αυτός δεν είναι εκούσιος κατά την νεογνική περίοδο και πρωτοεμφανίζεται μετά τους 4 πρώτους μηνές εξωμήτρια ζωής (Bertenthal και Von Hofsten, 1998). Η ικανότητα ενός νεογέννητου να διατηρήσει μέλος του σώματος του σε στατική θέση ενάντια στη βαρύτητα είναι πολύ περιορισμένη (Bertenthal και Von Hofsten, 1998, Orth, 2005). Το σώμα ακολουθεί την περιστροφή της κεφαλής ενώ η στάση είναι ακόμη ασύμμετρη (Orth, 2005). Σύμφωνα με τον Prechtl, τα νεογνά έχουν την ικανότητα να διατηρούν ισορροπία κεφάλής, για λίγα δευτερόλεπτα, στην καθιστή θέση (Prechtl, 1997). Παρά το γεγονός ότι ο οπτικοκινητικός συντονισμός ξεκινά από τον πρώτο μήνα ζωής (Bloch και Carchon, 1992), η διαρκής σταθεροποίηση εστίασης και παρακολούθησης είναι ακόμη αρκετά περιορισμένες. Αυτή η ικανότητα πρωτοεμφανίζεται κατά τον πρώτο μήνα και εξελίσεται γρήγορα κατά διάρκεια των επόμενων μηνών. Επίσης, κατά τον πρώτο μήνα εμφανίζεται και η συνεισφορά των κινήσεων της κεφαλής στην εστίαση και παρακολούθηση (Bertenthal και Von Hofsten, 1998). Η στοματοπροσωπική μυϊκή δραστηριότητα, συμπεριλαμβανομένων των κινήσεων της γλώσσας οργανωνεται ενός των γενικών κινήσεων. Το υγιές νεογέννητο μπορεί να συντονίσει λειτουργίες όπως το πιπίλισμα, η κατάποση και η αναπνοή, δραστηριότητες οι οποίες καθιστούν εφικτό το κανονικό κινητικό πρότυπο του πιπιλίσματος (Palmer et al., 1993). Η αξιολόγηση της νεογνικής κινητικής συμπεριφοράς μπορεί να χρησιμεύσει ως ένα πρώιμο εργαλείο παιδιατρικής εξέτασης (Adde et al., 2007, Burger και Λουβ, 2009). Η κανονική φυσιολογία των γρνικών κινήσεων (GMs ) του νεογνού αποτελείται από μια σειρά ακαθόριστων κινήσεις μεταβλητής ταχύτητας και εύρους, όπου συμπεριλαμβάνονται όλα τα μέρη του σώματος (Hadders-Algra, 2004). Για παράδειγμα, ένα νεογέννητο κρατά τυπικά τις γροθιές του κλειστές με τον αντίχειρα στο εσωτερικό της παλάμης (Εικ. 1). Ωστόσο, καθώς εξελίσεται η γενική κίνηση του βραχίονα, περιστασιακά εμπλέκεται και το χέρι, με αποτέλεσμα το άνοιγμα των χεριών και την κίνηση του αντίχειρα εκτός της γροθιάς (Εικ. 2). Υπό φυσιολογικές συνθήκες, η γροθιά δεν συνιστά ένα σταθερό ορθοστατικό μοτίβο (Hadders-Algra, 2004, Orth, το 2005, Vojta, 2008). Κατά τη νεογνική περίοδο, οι γενικές κινήσεις χαραχτηρίζονται από κουλούριασμα, «κομψότητα», μάλλον με αργό ρυθμό σε εύρος συγκεκριμένου πλάτους και δεν αφορούν μόνο τα άκρα, αλλά και τα συστήματα κορμού και στοματοπροσωπικών μυών. Για παράδειγμα, σε παθολογικές καταστάσεις βρεφών που αργότερα εκδηλώνουν εγκεφαλική παράλυση (CP), διαφοροποιήται η στάση τους (Εικ. 1 C), και τα κινητικά πρότυπα εμφανίζουν διαφορετική ποιότητα, η οποία περιγράφεται ως «πυκνού-συγχρονισμού» αντί «κομψότητα». Αφορλα κυρίως τα εγγύς τμήματα και μυς, με διαφοροποίηση έντασης, ταχύτητας και εύρους (Prechtl et al, 1997, Adde et al, 2007). Οι μη φυσιολογικές γενικές κινήσεις δεν είναι αρκετά ευμετάβλητες και στερούνται πολυπλοκότητας και ευφράδειας (Hadders-Algra, 2004). Στατικά, το φυσιολογικό νεογνό μπορεί να προτιμά την περιστροφή κεφαλής προς τη μία πλευρά, γνωστή ως «πλευρά προτίμησης» (Orth, 2005 (Σχήμα 1 Α), Vojta, 2008). Ωστόσο, η περιστροφή κεφαλής δεν είναι σταθερή και, ακόμα και κατά τη διάρκεια αυτής, στο νεογνικό στάδιο, κάθε υγιές νεογέννητο θα πρέπει να είναι σε θέση να περιστρέψει το κεφάλι του γύρω από τη μέση γραμμή.
Αρχέγονα & στατικά αντανακλαστικά
Κατά τη διάρκεια της νεογνικής περιόδου μπορούν να εκλυθούν τα αρχέγονα αντανακλαστικά, τα οποία οργανώνονται σε επίπεδο εγκεφαλικού στελέχουςκαι νωτιαίου μυελού.Με επαρκή ιδιοδέκτρια και αισθητηριακή (μη αλγαισθητική) διέγερση, παρατηρούνται ορισμένα αντανακλαστικά, όπως το αντανακλαστικό χιαστής έκτασης, υπερηβικό αντανακλαστικό, αντανακλαστικό βάδισης και στήριξης και άλλα (Εικ. 3). Η αξιολόγηση της αυθόρμητης κινητικής συμπεριφοράς πολύπλοκων, αρχέγονων αντανακλαστικών και επτά ορθοστατικών δοκιμών, όπως περιγράφονται από τη μέθοδο Vojta δίναται να χρησιμοποιηθούν προς εξετάση της αναπτυξιακής ηλικίας του βρέφους και τη διάγνωση της ομαλής ή μη ανάπτυξης του βρέφους (Ζαφειρίου, το 2004, Orth, το 2005, Vojta, 2008).
Σχήμα 1
Νεογνό.
Α: Μια τυπική παραμονή σε ύπτια θέση με το κεφάλι να στρέφεται προς τη μία πλευρά (που ονομάζεται πλευρά προτίμησης), το χέρι σε κλειστή γροθιά με τον αντίχειρα στο εσωτερικό του, κρανιακή θέση στο στήθος, χωρίς ορθοστατική δραστηριότητα των κοιλιακών μυώνων.
Β: Μια τυπική πρηνή θέση: το κέντρο βάρους είναι στο στήθος , ο βραχίονας σε προσαγωγή, η γροθιά κλειστή με τον αντίχειρα στο εσωτερικό της, ανάσπαση ωμοπλάτης, πρόσθια κλίση πυέλου, το βρέφος δεν μπορεί να κρατήσει το κεφάλι σταθερά πάνω από το έδαφος, ως αποτέλεσμα της έλλειψης λειτουργιών ισορροπίας και στήριξης βραχίονων.
C: Βρέφος με εγκεφαλική παράλυση – μια παθολογική στάση με οπισθότονο τόσο η στάση όσο και η ποιότητα των κινήσεων διαφοροποιήται σε σύγκριση με εκείνη του φυσιολογικής ανάπτυξης βρέφους.
Σχήμα 2: Κατά τις γενικές κινήσεις, η κίνηση του αντίχειρα έξω από την παλάμη.

Ένας έμπειρος κλινικός μπορεί ακόμα και να προβλέψει τη σοβαρότητα της βλάβης και τον τύπος της ΕΠ που πιθανώς το βρέφος εμφανίσει. Κατά τη διάρκεια της νεογνικής περιόδου θα πρέπει να [ραγματοποιηθούν σύντομες, μη επεμβατικού χαραχτήρα αξιολογήσεις. Αυτό θα επιτρέψει την έναρξη μιας πρώιμης θεραπευτικής παρέμβασης, απαραίτητη πριν την εγκαθίδρυση οποιασδήποτε παθολογικής στερεοτυπίας και τη μετατραπή αυτής σε σταθερή μεταγενέστερη μορφολογική βλάβη. Τα αρχέγονα αντανακλαστικά οργανώνονται σε επίπεδο νωτιαίου μυελού και εγκεφαλικού στέλεχος δεν «εξαφανίζονται» μετά το πέρας του νεογνικού σταδίου. Τα κινητικά αυτά πρότυπα απλά αναστέλλονται από υψηλότερα επίπεδα ελέγχου καθώς ωριμάζει το ΚΝΣ και εντάσσονται σε πιο πολύπλοκα σχήματα ελέγχου σε επίπεδο υποφλοιού και φλοιού. Υπό παθολογικές συνθήκες, όπως βλάβη εγκεφάλου ή εγκεφαλικό επεισόδιο, αναστέλλονται τα αρχέγονα αντανακλαστικά ή τα στοιχεία τους και επανεμφανίζονται, μαι διεργασία η οποία μερικές φορές περιγράφεται από το νευρολόγο ως θετική ένδειξη πυραμιδικής διαταραχής
Ανάπτυξη μυοσκελετικού συστήματος
Η λειτουργική νεογνική ανωριμότητα πηγαίνει χέρι-χέρι με την ανατομική ανωριμότητα. Η κλίση της σπονδυλικής στήλης δεν έχει ακόμη καθοριστεί (Abitbol, 1987, Lord et al, 1995, Kasai et al, 1996), το στήθος είναι σχήματος βαρελιού (η προσθιοπίσθια διάμετρος είναι μεγαλύτερη από την κάθετη, σε αντίθεση με την ενηλικίωση), το κνημιαίο κύρτωμα είναι λοξό, η καμάρα του ποδιού δεν έχει ακόμα σχηματιστεί (Forriol Campos et al., 1990, Volpon, 1994), κλπ. Η ανατομική ωρίμανση συνεχίζεται μετά τη γέννηση και, εκτός από άλλους παράγοντες (π.χ. γενετικούς, ορμονικούς, μεταβολικούς και ανοσολογικούς), η μυϊκή λειτουργία είναι αλληλένδετη με τον έλεγχο του ΚΝΣ. Η πρόσφυση των μυών στις επιφυσιακές πλάκες επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό το διαρθρωτικό σχηματισμό. Ως εκ τούτου, είναι οι μύες δρουν στις επιφυσιακές πλάκες ισορροπιστικά. Ο σωστός έλεγχος του ΚΝΣ εξασφαλίζει ανάλογη ενεργοποίηση μεταξύ προσαγωγών και απαγωγών, έξω και έσω στροφέων, καμπτήρων και εκτείνοντων, επιτρέποντας τον ιδανικό σχηματισμό του σκελετικού. Σε ένα παιδί με εγκεφαλική παράλυση παρατηρούνται ανώμαλη κινητική και αισθητιριακή λειτουργία, η εμφάνιση ανατομικών παραμορφώσεων που προκύπτουν από τον μη ομαλό έλεγχο του ΚΝΣ (Volpon, 1994, DeLuca, 1996, Koman et al., 2004, Davids, 2010). Σε κάποιο βαθμό, αυτή η διαδικασία μπορεί να ανασταλλεί με την έναρξη πρώιμης και στοχευμένης θεραπευτικής παρέμβασης.
Σχήμα3: Αρχέγονα αντανακλαστικά: A – αντανακλαστικό εναλασόμενης κάμψης – έκτασης, Β – υπερηβικό αντανακλαστικό, C – αντανακλαστικό βάδισης , D – αντανακλαστικό στήριξης

( Morrell et al., 2002, Hägglund et al., 2005, Picciolini et al., 2009).
Η αξιολόγηση της αυθόρμητης κινητικής συμπεριφοράς, των αρχέγονων αντανακλαστικών και των αντιδράσεων ανόρθοσης ή προσανατολισμού, ως σημεία λειτουργικής κλινικής αξιολόγησης μπορεί επίσης να χρησιμεύσουν ως σημαντικό κλινικό εργαλείο στην επαναξιολόγηση του βρέφους προκειμένου να εκτιμηθεί η επίδραση των θεραπειών. Χρησιμεύουν επίσης ως ανατροφοδότηση τόσο για τον κλινικό όσο και για το γονιό, ενώ συνάμα επιτρέπουν τη σύγκριση διαφορετικών στρατηγικών και προγγίσεων θεραπείας (Vojta, 1972a, 1972b, Morrell et al., 2002). Οι προσεγγίσεις των Bobath και Vojta (Bobath, 1980, Bobath και Bobath, 1984, Vojta, το 2008, Vojta και Schweizer, 2009) συνιστούν τις δύο πιο κοινές θεραπευτικές μεθόδους που χρησιμοποιούνται σε νεογέννητα και νήπια που εκδηλώνουν μη φυσιολογική ανάπτυξη.

Το βρέφος
Την ολοκλήρωση της νεογνικής περιόδου ανάπτυξης (οι
πρώτες 28 ημέρες μετά τη γέννηση) διαδέχεται η λειτουργική ανάπτυξη στάσης και κίνησης, μηχανισμοί αλληλένδετοι με ωρίμανση του ΚΝΣ σε υποφλοιώδες (δευτερογενές) επίπεδο, καθώς εγκαθιδρύεται ο κινητικός έλεγχος. Πριν την αποτύπωση της κινητικής έκφρασης του άνω άκρου , της κεφάλής ή του αυχένα, ο πυρήνας χρειάζεται να αναπτύξει αμφιτερόπλευρο αντιβαρυτικό έλεγχο (Hodges, 2004). Η σταθεροποίηση του αυχένα και του άνω τμήματος της θωρακικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης προϋποθέτει ισορροπημένη συνέργεια ανάμεσα σε καμπτήρες αυχένα και εκτείνοντες σπονδυλικής στήλης (Kapandji, 1992). Μια ταυτόχρονη πρόσθια ανατροφοδότηση των καμπτήρων και εκτείνοντων του αυχένα συνιστά απαραίτητο μηχανισμό ο οποίος διασφαλίζει τη σταθερότητα των κινήσεων των άκρων, του οπτικινητικού συντονισμού και του αιθουσαίου συστήματος: συνθήκη διασφάλισης της σταθερότητας και προστασίας της αυχενικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης (Falla et al., 2004). Η σταθεροποίηση της κάτω θωρακικής και οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης, προϋποθέτει μια σύνθετη συνέργεια διαφράγματος, πυελικού εδάφους, κοιλιακού τοιχώματος και νωτιαίων εκτείνοντων. Η αρμονική ομόκεντρη σύσπαση του διαφράγματος και του πυελικού εδάφους ακολουθείται από έκκεντρη σύσπαση όλων των τμημάτων του κοιλιακού τοιχώματος. Αυτή η μυϊκή συνέργεια αυξάνει την ενδοκοιλιακή πίεση, σταθεροποιώντας τοιουτοτρόπως τα κατώρα τμήματα της σπονδυλικής στήλης από πρόσθια άποψη. Υπό ιδανικές συνθήκες, η δραστηριότητα αυτή βρίσκεται σε ισορροπία με τους νωτιαίους εκτείνοντες (Εικ. 4) (Cholewicki et al., 1999, Hodges και Gandevia, 2000, Essendrop et al., 2002, Hodges et al., 2005, 2007, Kolar et al., 2009)
Αυτή η σταθεροποιητική μυϊκή συνέργεια αναπτύσσεται κατά τους πρώτους 4, 5 μήνες ζωής. Μετά τη νεογνική περίοδο, το βρέφος αρχίζει να σηκώνει πόδια στην ύπτια θέση (εικ. 5Α) και το κεφάλι στην πρηνή (Εικ. 5 Β). Για την πραγμάτωση και εξέλιξη της ορθοστατικής δραστηριότητας , η ισορροπία μεταξύ όλων των σταθεροποιητών συνιστά βασική προϋπόθεση και εξαρτάται από τη βέλτιστη αξιοποίηση της στήριξης των περιφερικών τμημάτων. Ένα βρέφος τριών μηνών μπορεί να σηκώσει τα πόδια του, αρκουδίζοντας, άρα και μετατοπίζοντας το κέντρο βάρους του στα ανώτερα τμήματα των γλουτιαίων μυών, ενώ διατηρεί όρθια τη σπονδυλική στήλη (Adde et al., 2007 Vojta, 2008). Το στήθος και η λεκάνη βρίσκονται σε ουδέτερη θέση, ο άξονας του θώρακα και της πυέλου σε παράλληλη ευθυγράμμιση, επιτρέποντας μια ισορροπημένη λειτουργική στάσης. Σε ένα νεογέννητο, το διάφραγμα εκπληρώνει αναπνευστική λειτουργία (Murphy και Woodrum, 1998), ενώ συνάμα λειτουργεί ως σημαντικός σταθεροποιητής (Kolar et al., 2009, Vojta και Schweizer, 2009) μετά το πέρας της νεογνικής περιόδου. Το μωρό χρησιμοποιεί τους έσω επικονδύλους των αγκώνων και την ηβική σύμφυση ως ζώνη στήριξης (Εικ. 5 Β). Η ίδια μυϊκή συνέργεια, σταθεροποιητικού χαραχτήρα, επανέρχεται κατά την ύπτια θέση (εικ. 5Α) και επιτρέπει στο μωρό να ανυψώσει τα πόδια με τη σπονδυλική στήλη τέλεια ευθυγράμμιση (Hermsen-van Wanrooy, 2006 Vojta και Schweizer, 2009). Δεδομένου ότι το ανώτερο τμήμα του θώρακα λειτουργικά ανήκουν στην αυχενική μοίρα, καθώς το βρέφος σηκώνει το κεφάλι, η έναρξη της κίνησης εντοπίζεται στα μυελοτόμια Θ-3 / 4/5 με αρχική εκκίνηση από τους εκτείνοντες του αυχένα: ημιακανθώδεις του αυχένα και του τριχωτού της κεφαλής, αυχενικό σπληνιοειδή και του τριχωτού της κεφαλής. Οι εκτείνοντες λειτουργούν σε ισορροπία με τους εν τω βάθει καμπτήρες του αυχένα (Kapandji, 1992). Είναι σημαντικό η δραστηριότητα όλων των σταθεροποιητών να είναι ανάλογη. Αν κάποιο στοιχείο (ένα μυς ή απλά ένα τμήμα ενός μυός) είναι αδύναμο, αντισταθμίζεται απο άλλη μυϊκη ομαδα οδηγεί σε μια ανισορροπία της γενικής σταθεροποίησης της κινητικής αλυσίδας (Lewis, 2010). Αν δεν αποκατασταθεί με πρώιμη θεραπευτική παρέμβαση, παραμένει για το υπόλοιπο της ζωής του ατόμου και συνιστά κύριο αιτιολογικό παράγοντα στην ανάπτυξη χρόνιου πόνου του κινητικού συστήματος (Kolar et al., 2010, 2011).
Το συναισθηματικό κίνητρο συνιστά επίσης ένα σημαντικό στοιχείο στη στατική ανάπτυξη. Το βρέφος αρχίζει να ανυψώνεςι το κεφάλι και τα πόδια ρυθμίζοντας και προσαρμόζοντας τη στάση του σώματος του προκειμένου να αντιληφθεί τι γίνεται γύρω του, ώστετ να κατανοήσει το περιβάλλον κατανοήσουν και, τελικά, να αρχίσει να κινείται.
Η σωστή αλληλεπίδραση με το περιβάλλον επιδρά και επηρεάζει την περίπλοκη συμπεριφορά του βρέφους (Bell et al., 2008).
Σχήμα 4
Σχηματική απεικόνιση των μυών σταθεροποίηση της ωμικής, πυελικής ζώνης και σπονδυλικής στήλης. Σε μια φυσιολογική κατάσταση, σταθεροποιητές: κόκκινο του διαφράγματος, το πυελικό έδαφος, όλα τα τμήματα του κοιλιακού τοιχώματος και των νωτιαίων εκτεινόντων ενεργοποιούνται αυτόματα πριν μια σκόπιμη μετακίνηση (π.χ. κάμψη ισχίου που εκτελείται από τους μύες στο μπλε: λαγονοψοΐτη, ορθό μηριαίο, ραπτικός) για τη δημιουργία μιας σταθερής βάσης (“πρόσθια τροφοδότηση του μηχανισμού”) . Σε υγιή άτομα, η σταθεροποιητική λειτουργία του κορμού (με κόκκινο χρώμα) των μυών κατά τη διάρκεια της κάμψης ισχίου αποτρέπει την κακή ευθυγράμμιση των τμημάτων της οσφυϊκής μοίρας. Καλά ισορροπημένη δραστηριότητα ανάμεσα στους εν τω βάθει καμπτήρες του αυχένα και τους εκτείνοντες της σπονδυλικής στήλης είναι αναγκαία για τη σταθεροποίηση στην αυχενική και άνω θωρακική μοίρα. (Για την ερμηνεία των αναφορών σρο χρώμα σε αυτό το σχήμα, ο αναγνώστης παραπέμπεται στην ηλεκτρονική έκδοση του άρθρου.)

3-μηνών μωρό, ύπτια και πρηνή: για τη βέλτιστη σταθεροποίηση κορμού στο οβελιαίο επίπεδο
Διαφοροποίηση κίνησης στα άκρα
Την ολοκλήρωση της βασικής σταθεροποίησης του κορμού στο οβελιαίο επίπεδο διαδέται η κινητική λειτουργία των άκρων (Hermsen-van Wanrooy, 2006 Vojta και Schweizer, 2009). Στους 4,5 μήνες, το βρέφος αρχίζει να φέρνει τα άκρα στη μέση γραμμή στην ύπτια θέση. Τα ερεθίσματα, για άλλη μια φορά, προκαλούνται από την περιστροφή του κορμού στην ηλικία των 5 μηνών, όταν το βρέφος μπορεί να ρολλάρει, ναμεταβεί στην πλάγια θέση (Εικ. 6) και να ρολλάρει ολικληρωμένα από την ύπτια στην πρηνή, σε ηλικία 6 μηνών. Το μοτίβο της ομόπλευρης κινητικής λειτουργίας των άκρων από την ύπτια θέση. Το σύστοιχο (κάτω στην πλάγια: Εικ. 6) άκρα χρησιμεύουν για στήριξη, ενεργοποιούνται σε κλειστή κινητική αλυσίδα, η κατεύθυνση του μυός έλκει το απομακρυσμένο προς το εγγύς τμήμα (π.χ. η κοτύλη στο ισχίο ή / και τη γληνοειδή κοιλότητα στο ύψος του ώμου) κινούνται προς τη σταθερή κεφαλή του μηριαίου και του βραχιονίου, αντίστοιχα. Αμφοτερόπλευρα ή το ένα πόδι μπροστά και (πιάνοντας / φτάνοντας) λειτουργία σύλληψης, εμφανίζεται στα ετερόπλευρα (κορυφή) άκρα.
Ενεργοποιούνται σε μια ανοικτή κινητικής αλυσίδας, όπου η ελκτική κατεύθυνση του μυός είναι εγγύς, το περιφερικό τμήμα του μέλους κινείται κατά το σταθερό εγγύς τμήμα, δηλαδή κίνηση της κεφαλής του βραχιόνιου και του μηριαίου προς τη σταθερή γληνοειδή κοιλότητα ή κοτύλη, αντίστοιχα. Σε πρηνή θέση, αναπτύσσεται το ετερόπλευρο πρότυπο της κινητικής λειτουργίας (Εικ. 7). Αν το αριστερό χέρι χρησιμεύει ως στήριγμα, το βρέφος ταυτόχρονα αρκουδίζοντας στο δεξί γόνατο, με το δεξί χέρι φέροντας και το αριστερό πόδι ένα βήμα μπροστά. Οι αρχές κινητικής αλυσίδας παραμένουν ίδιες όπως περιγράφονται στο ομόπλευρο μοτίβο. Η προώθηση του σώματος ένα βήμα μπροστά συγχρονίζεται με τις αντίστοιχες (υπο)στηρικτηκές λειτουργίες. Πρόκειται για τις ίδιες κινήσεις, αλλά σε αντίθετες κατευθύνσεις. Τα άκρα, τόσο σε λειτουργίες στήριξης όσο και προώθησης ένα βήμα μπροστά, εξαρτώνται πλήρως από τη σταθεροποίηση του κορμού (Hodges, 2004).
Ως εκ τούτου, κατά την ανάπτυξη, η σταθεροποίηση αρχικά αναπτύσσεται στη σπονδυλική στήλη, στο στήθος και τη λεκάνη και μετά ακολουθείται από σταδιακή λειτουργία των άκρων. Το ίδιο ισχύει και σε μια αυθόρμητη κινητική συμπεριφορά σε όλη τη ζωή του ατόμου.

Σχήμα 6
Βρέφος 6 μηνών, πλάγια θέση σύστοιχο μοτίβο λειτουργίας μετακίνησης άκρων με βάση τη βέλτιστη σταθεροποίηση κορμού: το κάτω άκρο χρησιμεύσει για την υποστήριξη, τα άνω άκρα προτάσσονται μπροστά / φθάνοντας
Σχήμα 7
Ετερόπλευρο ορθοστατικό κινητικό πρότυπο μετακίνησης: το δεξί πόδι, το αριστερό χέρι: υποστήριξη, το αριστερό πόδι, το δεξί του χέρι: ένα βήμα μπροστά (φτάνοντας)
Κεντράρισμα και σταθεροποίηση άρθρωσης
Η στήριξη του κορμού προηγείται οποιασδήποτε κίνησης (Hodges, 2004 McGill et al., 2009, Borghuis et al., 2008). Φυσιολογικά, η συνειδητή εστίαση συνιστά σταδιακό κομμάτι οποιασδήποτε κίνησης, ενώ η σταθεροποιητική λειτουργία είναι υποσυνείδητη και αυτόματη. Ως εκ τούτου, η σταθερότητα συχνά μειώνεται και η επανεκπαίδευση της δεν είναι εύκολη. Προτείνεται η (επαν)εκπαίδευση διορθωτικής σταθεροποίησης ως ένα πρωταρχικό βήμα σε οποιοδήποτε πρόγραμμα αποκατάστασης (Akuthota et al., 2008, Kobesova κ.ά.., 2012, Frank et al., 2013). Η χορήγηση ισορροπιστικών ή διατατικών ασκήσεων σε ασθενείς με έλλειψη σταθερότητας έχει περιορισμένη επίδραση ή ακόμα ενέχει τον κίνδυνο προώθησης παθολογικών προτύπων κίνησης και επιδείνωσης του πόνου (Akuthota et al., 2008, Kolar και Kobesova, 2010 Kolar et al., 2011).
Υποθέτοντας ότι η σταθερότητα του κορμού και βασική λειτουργική κινητικότητα των άκρων υπάγονται κυρίως στον έλεγχο του υποφλοιώδους επιπέδου του ΚΝΣ, αν ο έλεγχος στο ΚΝΣ είναι επαρκής, και οι μύες ενεργοποιούνται για την ισορροπιστική λειτουργία, κάθε στάση και αυθόρμητη κίνηση φέρει αυτόματα όλες τις αρθρώσεις σε λειτουργικά κεντραρισμένη θέση. Το λειτουργικό κεντράρισμασυγκεντρώνονται (ουδέτερο ή λειτουργικά βέλτιστο) της άρθρωσης δεν είναι μια στατική θέση, αλλά ένα δυναμική στρατηγική νευρομυϊκή η οπία διευκολύνει τη βέλτιστη δυνατή κοινή θέση ώστε να υπάρχει μηχανικό πλεονέκτημα σε όλο το εύρος κίνησης. Η περιοχή αρθρικής επαφής ανάμεσα στο κοίλο και το κυρτό της άρθρωσης επηρεάζεται από συνδεσμικά στοιχεία (Novotny et al., 2000), και θεωρείται η βέλτιστη δυνατή για πιο λειτουργικό κεντράρισμα, επιτρέποντας την βέλτιστη μεταφορά βάρους κατά μήκος της άρθρωσης και σε όλη την κινητική αλυσίδα. Αυτό συνεπάγεται μεγιστοποίηση φορτίου, ελαχιστοποίηση έντασης στον αρθρικό θύλακα και τους συνδέσμους, καθώς και προστασία όλων των αρθρικών δομών κατά τη φόρτωση.
ΘΑ πρέπει να σημειωθεί ότι η στατική και κινητική λειτουργία συμπεριλαμβάνει επίσης τους στοματοπροσωπικούς μύες και επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από το σύνολο των προσαγωγών ερεθισμάτων. Το ΚΝΣ επεξεργάζεται συνεχώς το σύνολο απτικών, ιδιοδεκτικών, οπτικών, αιθουσαίων και ακουστικών ερεθίσματων. Αυτό μπορεί να αποδειχθεί από την οπτική ενσωμάτωση (Fisk και Goodale, 1985, Gribble et al., 2002, Henriques et al., 2003). Κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης, tο φυσιολογικό βρέφος εξερευνεί με περιέργεια γεμάτο επιθυμίες το περιβάλλον. Προκειμένου να παρατηρήσει το περιβάλλον, το βρέφος υιοθετεί την πιο κατάλληλη στάση του σώματος, ενεργοποιώντας λειτουργίες στήριξης και σταθεροποίησης του σώματος ενάντια στη βαρύτητα και κατόπιν κοιτάζει γύρω του. Έτσι, το μωρό σηκώνει τα πόδια στην ύπτια θέση ή ανασηκώνει το κεφάλι στην πρηνή καθοδηγούμενο από οπτικά ερεθίσματα κατά τη διάρκεια λειτουργικής προώθησης. Στην ηλικία των 5-6 μηνών, το βρέφος γυρίζει τα μάτια προς ένα αντικείμενο που το ενδιαφέρει, προτάσσει το βραχίονα για να το φθάσει και εν συνεχεία ρολλάρει. Αυτή η συνέργεια παραμένει για το υπόλοιπο της ζωής. Ένας παίκτης του τένις στρέφει το βλέμμα του προς την κατεύθυνση της μπάλας, καθώς προετοιμάζεται να χτύπησει ενώ η γλώσσα του κινήται προς την ίδια κατεύθυνση (Εικ. 8). Εδώ, η κίνηση των ματιών και της γλώσσας διευκολύνει το ορθοστατικό πρότυπο κινητικής, προωθώντας και βελτιώνοντας την αθλητική απόδοση.
Το σενάριο της ανταγωνιστικής δράσης του αντανακλαστικού σύλληψης έναντι μιας ενεργετικής σύλληψης χρησιμεύει ως ένα άλλο παράδειγμα. Αν παλάμη του νεογέννητου αγγίξει κάτι, το μωρό πιάνει αυτόματα (Orth, 2005 Vojta 2008). Αυτό είναι ένα αντανακλαστικό που διοργανώνονται σε επίπεδο νωτιαίου μυελού και εγκεφαλικού στελέχους. Δεδομένου ότι η στερεογνωσία στην παλάμη ενός νεογέννητου δεν έχει ακόμη ωριμάσει, το βρέφος δεν αισθάνεται στο χέρι το σημείο επαφής. Η αντίληψη είναι αυτόματη, ακούσια και δεν χρησιμεύει ως μιαενεργή λαβή. Αργότερα, μεταξύ του 3ου και 4ου μήνα της ζωής, η στερεογνωσία στην παλάμη αναπτύσσεται, ενώ παράλληλα, το βρέφος αρχίζει να ψηλαφεί και να πιάνει ενεργά και σκόπιμα. Η αισθητηριακή αντίληψη αποτελεί προϋπόθεση για τη κινητική λειτουργία (Metcalfe et al., 2005). Οι αρχές αυτές μπορεί να είναι χρησιμοποιηθούν αποτελεσματικά για την εκπλήρωση των σκοπών της θεραπευτικής αποκατάστασης ώστε να επιτευχθεί η βέλτιστη σταθερότητα και απόδοση κατά τη στάση και την κίνηση.
Διάφορες προσεγγίσεις αποκατάστασης μπορεί να φανούν χρήσιμες στην αξιολόγηση και την αποκατάσταση προάγοντας τη βέλτιστη μυϊκή συνέργεια και σταθεροποίηση του κορμού. Η έννοια της Δυναμικής Νευρομυϊκής Σταθεροποίησης (DNS) (Kolar και Kobesova 2010, Frank et al., 2013) μπορεί να συμβάλει στην επίτευξη ενός τέτοιου σκοπού. Η εκτίμηση DNS βασίζεται στη σύγκριση του κινητικού πρότυπου σταθεροποίησης του ασθενούς με τα πρότυπα σταθεροποίηση που χαρακτηρίζουν την φυσιολογική ανάπτυξη. Ένα υγιές βρέφος χρησιμοποιεί αντανακλαστικά την ιδανική μυϊκή συνέργεια για τη σταθεροποίηση της σπονδυλικής στήλης, της λεκάνης και το στήθος τους σε διάφορες θέσεις. Η δομική βάση της DNS συνίσταται στις αναπτυξιακές θέσεις περιγράφοντας ένα σύνολο λειτουργικών δοκιμών για την αξιολόγηση της ποιότητας της σταθεροποίησης του ασθενούς και αναγνωρίζοντας έναν σημαντικό κρίκο στην δυσλειτουργία. Η θεραπευτική προσέγγιση βασίζεται στις θέσεις ανάπτυξης (βλέπε Εικ. 9). Ο στόχος είναι να επιτευχθεί ο βέλτιστος συντονισμός των μυών τοποθετώντας τον ασθενή σε διάφορες αναπτυξιακές θέσεις, ενώ οι υποστηρικτικές αρθρώσεις και τμήματα φέρονται σε λειτουργικά κεντραρισμένη θέση. Αρχικά, ο ασθενής καθοδηγείται, με χειρισμούς και προφορικές οδηγίες, να αναγνωρίζει τη διαφοροποίηση μεταξύ λιγότερο και περισσότερο σταθεροποιητικών κινητικών προτύπων. Στη συνέχεια, ο ασθενής καθοδηγείται να διατηρήσει το βέλτιστο κινητικό πρότυπο σε διαφορετικές θέσεις και αργότερα και κατά τη διάρκεια μιας κίνησης. Δεδομένου ότι το στερεότυπο της σταθεροποίησης συνδέεται άρρηκτα με ένα αναπνευστικό πρότυπο (Kolar et al., 2009, 2010, 2011), η αξιολόγηση στην DNS περιλαμβάνει πάντα την αξιολόγηση ενός προτύπου αναπνοής. Η εκπαίδευση περιλαμβάνει επίσης την ταυτόχρονη σταθεροποίηση και αναπνευστική λειτουργία. Ο απώτερος στόχος της DNS είναι να διδάξει τον ασθενή την ενσωμάτωση ενός βέλτιστου αναπνευστικού προτύπου και σταθεροποίησης στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων της καθημερινής ζωής και αθλητική απόδοσης.
Σχήμα 8
Ένα οπτικό κεντράρισμα τενίστας, η γλώσσα και οι στοματοπροσωπικοί μύες εντός του στατικοκινητικού προτύπου.
Σχήμα 9
Παραδείγματα άσκησης σε αναπτυξιακές θέσεις. Μέσω λεκτικών παραγγελμάτων παρέχονται οδηγίες καθοδήγησης προτρέποντας τον ασθενή να επιτύχει ποιότική στατικοκινητική λειτουργία κατά τη μετακίνηση. Α: Μια πλάγια θέση καθίσματος αντιστοιχεί σε αναπτυξιακή θέση βρέφους ηλικίας 8 μηνών. Β: Το σύρσιμο αντιστοιχεί σε αναπτυξιακή θέση 10 μηνών. Γ: Η «γονιπετή» αντιστοιχεί σε αναπτυξιακή στάση σε 10-11 μηνών. D: Μια κατάληψη θέση αντιστοιχεί σε αναπτυξιακή θέση του σώματος στους 12 μήνες.

Λειτουργία του φλοιού
Το υψηλότερο επίπεδο ελέγχου του ΚΝΣ στην ολοκλήρωση της κίνησης είναι ο φλοιός. Ενσωματώνει γνωστικές λειτουργίες, όπως η πολυαισθητηριακή ολοκλήρωση, επιτρέποντας την εικόνα του σώματος, της θέση και προοπτικής σε πρώτο προσώπο (Ionta et al., 2011). Όσο καλύτερη είναι η αντίληψη του σώματος, τόσο καλύτερη είναι η ποιότητα της επιμέρους κίνησης, τόσο καλύτερη είναι η ικανότητά εκτέλεσης μεμονωμένων κινητικών δεξιοτήτων και τόσο καλύτερη είναι η ικανότητα χαλάρωσης. Ακόμη και με τα μάτια κλειστά, θα πρέπει να είναι δυνατό να «αντιληφθούμε» το ίδιο το σώμα (Mon.-Williams et al., 1999). Ξέρουμε αν είμαστε σε όρθια ή καθιστή θέση, αν ο αγκώνας μας κάμπτεται ή εκτείνεται, αν φοράμε κοντά ή μακριά μανίκια, αν η στάση μας είναι στατική ή δυναμική, κ.λπ. Με τα μάτια κλειστά, θα πρέπει να είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε τις αναλογίες του σώματος μας. Για παράδειγμα, θα πρέπει να είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε επακριβώς το μέγεθος του ποδιού, το πλάτος της λεκάνης (Εικ. 10), ή το μέγεθος του στόματος. Η αντίληψη του σώματος, κυρίως διαμέσου της ιδιοδεκτικότητας, επιτρέπει τη διαφοροποίηση του βάρους, της θέσης και της κίνησης ενός αντικειμένου. Μπορούμε να “διαβάσουμε” μια αρθρική θέση (Mon.-Williams et al., 1999) και εκτελέσουμε κατ’ επανάληψη την ίδια κίνηση. Οι αρχές αυτές είναι κρίσιμες τόσο σε αθλητικές επιδόσης όσο και στην αποτελεσματικότητα της αποκατάστασης. Όσο καλύτερη είναι η σωματογνωσία, τόσο πιο ακριβής και αποτελεσματική είναι η κίνηση. Κλινικά σημεία όπως αδεξιότητα και ανεπαρκής συντονισμός μπορεί να σχετίζονται με ανώμαλο ιδιοδεκτικό ελέγχου (Adib et al., 2005). Η οπτική αντίληψη είναι επίσης απαραίτητη για την πραγμάτωση εκούσια μετακίνηση (Mon.-Williams et al., 1999). Επιτρέπει την εκτίμηση της απόστασης και ταχύτητας, καθώς διευκολύνει κατάλληλη και συντονισμένη κινητική απάντηση στα ερεθίσματα που δέχεται το άτομο απότο περιβάλλον. Στο προηγούμενο παράδειγμα, ένας παίκτης του τένις βλέπει να τον πλησιάζει μια μπάλα. Η ανταπόκριση του στο ερέθισμα εξαρτάται από την ποιότητα του οπτικοκινητικού συντονισμού που διαθέτει, παράγοντας που επηρεάζειτόσο το πόσο γρήγορα θα εκτίμησει τη γωνία, την κατεύθυνση και την ταχύτητα της μπάλας ώστε να απαντήσει κατάλληλα. Συνεχίζοντας το παράδειγμα του τένις, η ποιότητα οπτικής αντίληψης του ατόμου αποτελεί βασικό στοιχείο επιτυχίας (Moreno et al., 2005, Ghasemi κ.ά.., 2011). Η οπτική αντίληψη και η ένταξη σε φλοιώδες επίπεδο μας δίνει τη δυνατότητα μίμησης των θέσεων σώματος, κινήσεων, χειρονομιών ή άλλων προσώπων και συνιστά μια κρίσιμη πτυχή στον αθλητισμό και την αποκατάσταση.
Η αιθουσαία αντίληψη διαδραματίζει κομβικό ρόλο όχι μόνο στην ισορροπίας θέσης (Aggelaki και Cullen, 2008), αλλά και την αντίληψη της κάθετης διάστασης. Η αντίληψη της κάθετη οπτικής διεύθυνσης μεταβάλλεται σε άτομα με ιδιοπαθή σκολίωση (Cakrt et al., 2011) (βλ. Παράρτημα Α) και μπορεί να παίζει κάποιο ρόλο στην εδραίωση της σκολίωσης. Εάν ένα άτομο με ιδιοπαθή σκολίωση αντιλαμβάνεται την κάθετη διεύθυνση διαφορετικά λόγω της σκολίωσης, ή εάν η σκολίωση είναι στην πραγματικότητα μια συνέπεια της διαφορετικής αντίληψης της κάθετης γραμμής, αποτελεί ένα θέμα ανοιχτό προς συζήτηση. Ακόμα και η αντίληψη του δέρματος που έχει το άτομο για τον εαυτό του επηρεάζει την κίνηση του(Edin και Johansson, 1995). Τα προσαγωγά (αισθητήρια) ερεθίσματα του δέρματος συνεισφέρουν τόσο στην αντίληψη της δυναμικής θέσης και όσο και της ταχύτητας (Cordo et al., 2001). Πολύ συχνά, η αντίληψη αυτή βελτιώνεται ή/και αποκαθίσταται μετά χειρισμό ή κινητοποίηση, διαδικασία η οποία με τη σειρά της μεγιστοποιεί τη διάρκεια επίδραση της θεραπευτικής τεχνικής που εφαρμόζεται.
Η προσαρμοσμένη πολυαισθητηριακή ολοκλήρωση του ΚΝΣ δίναται να οδηγήσει σε κακής ποιότητας κινητικό σχεδιασμό, χαμηλής ποιότητας κινητική επανεκπαίδευση (Polatajko και Cantin, 2005), ή δυσκολία στην εκτέλεση απλών δεξιοτήτων. Τέτοια άτομα αδυνατούν να προσαρμόσουν τη μυϊκή τους δύναμη στις πραγματικές αναγκαιότητες, ενεργοποιώντας συνήθως πάρα πολλές μυϊκές ομάδες για σταθεροποίηση, κάνοντας τις κινήσεις αναποτελεσματικότητα και καταναλώνοντας υπερβολική ενέργεια. Πραγματώνουν κακή αλληλοδιαδοχή κινήσεων (κινητική αλληλουχία) άβολες θέσεις, κινήσεις, εναλλαγή και προσαρμογή ταχύτητας. Ένα άτομο με διαφοροποίηση αισθητηριακής ολοκλήρωσης μπορεί χρησιμοποιήσει ελάχιστα επιλεκτικές κινήσεις εντοπισμένες σε μία μόνο άρθρωση, και συνήθως παρουσιάζουν μεγάλη δυσκολία στη χάλαση/χαλάρωση των μυών στάσης.
Η έρευνα δείχνει ότι η ανεπαρκής μονο- ή πολυ-αισθητηριακή ολοκλήρωση σε φλοιώδες επίπεδο μπορεί να οδηγήσει σε επώδυνα σύνδρομα του κινητικού συστήματος (Flor et al., 1997, Imamura et al., 2009). Τυπικές συνέπειες συνιστούν τραυματισμοί, εκφυλιστικές παθήσεις αρθρώσεων, ενθεσοπάθειες (βλ. παράρτημα 2), ορθοπεδικά προβλήματα οφειλώμενα σε χρόνια υπερφόρτωση και κακώσεις λόγω επαναλαμβανόμενης μη εργονομικής τάσης. Τέτοιες οι διαταραχές εκλαμβάνονται και αντιμετωπίζονται συνήθως ως κύρια διάγνωση και όχι ως συνέπεια της προσαρμογής και ενσωμάτωσης διαφοροποιημένης αισθητικοκινητικότητας και ελέγχου του ΚΝΣ, συνθήκη η οποία είναι πιο πιθανό να συνιστά την πραγματική αιτιολογία. Τοιουτοτρόπως, η θεραπεία επικεντρώνεται και στοχεύει μονομερώς στη “διάγνωση” και όχι στην αναστολή της πρωτογενής αιτιολογίας. Συνεπώς, η επιλεγείσα θεραπεία συνήθως καταλήγει να είναι ανεπιτυχής υπό μια μακροπρόθεσμη προοπτική. Σε ασθενείς με φτωχή ενσωμάτωση προσαγωγών πληροφορίες (δηλαδή η ελλειπής σωματογνωσία συνιστά βασικό πρόβλημα), καλό είναι να ενσωματωθεί στο σώμα εκπαίδευση αντίληψης στο πλαίσιο του προγράμματος αποκατάστασης. Ο ασθενής μπορεί να μάθει να επικεντρώνεται σε ένα συγκεκριμένο μέρος του σώματος διερευνώντας και εμπλουτίζοντας την αισθητηριακή λειτουργία. Αρχικά, με τα μάτια κλειστά, μπορεί να δοθούν οδηγίες στον ασθενή ώστε να συνειδητοποιήσει την αρχική θέση ενός συγκεκριμένου τμήματος στο σώμα, ενώ στη συνέχεια του ζητήται να κινεί αργά αυτό το τμήμα, εστιάζοντας συγχρόνως στην μετακίνηση μόνο σε αυτό το τμήμα. Θα πρέπει να χαλαρώσει το υπόλοιπο του σώματος. Ο ασθενής καθοδηγείται να εκπαιδεύσει ISO lated κίνηση σε ένα συγκεκριμένο τμήμα της κίνησης, συνειδητοποιώντας βαθειά την πορεία, την κατεύθυνση και το εύρος της. Οποιαδήποτε παθολογική συγκινησία (επιπρόσθετη κίνηση, που δεν ελέγχεται από το κεντρικό νευρικό σύστημα κάποιου τμήματος του σώματος κατά την εκτέλεση ορισμένων κινήσεων άλλης περιοχής του) ή οποιοδήποτε εναλλακτικό πρότυπο πρέπει να αποφεύγεται. Ο ασθενής θα πρέπει επίσης να διδαχθεί πώς να απομονώσει μια κίνηση σε ένα τμήμα μόνο και πώς να δραστηριοποιήσει εναλλαγές μυϊκών συσπάσεων για ενεργοποίηση και χαλάρωση. Ο ασθενής μαθαίνει πώς να «διαβάζει και να ακούει το σώμα του» χωρίς οπτικό έλεγχο (βλ. Σχήμα 11). Οι έννοιες που εισάγει ο Feldenkrais μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν για την εκπαίδευση εξειδικευμένου ελέγχου του φλοιού σε κινήσεις ακριβείας και εικόνας του σώματος (Feldenkrais, 1999).
ΣΧΗΜΑ 11
Ένα παράδειγμα σωματογνωσίας στην περιοχή της πυέλου: Ο ασθενής καθοδηγείται να φανταστεί ότι κάθεται σε ένα ρολόι και να κινήσει αργά την πύελο κατά τη φορά των δειτών του ρολογιού (το εύρος της κίνησης είναι μάλλον μικρό), ενώ εστιάζει στην ακριβή επιλεκτική πυελική κίνηση και τη διατήρηση της σωστής σταθερότητας κατά την εξέλιξη της κίνησης καθώς και αποφεύγει οποιαδήποτε παθολογική συγκινησία (π.χ. έκταση οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης και κάμψη ενόσω περιστρέφεται η πύελος).
Αναπτυξιακή δυσπραξία ή αναπτυξιακή διαταραχή συντονισμού
Στην παιδική ηλικία, η ελλειπής μόνο- ή πολυ-αισθητηριακή ολοκλήρωση διαγιγνώσκεται συνήθως ως αναπτυξιακή δυσπραξία ή διαταραχή κινητικού συντονισμού (DCD) (Polatajko και Cantin, 2005, Gibbs et al., 2007, Kirby και Sugden, 2007). Το εργαλείο αξιολόγησης «Μπαταρία Κινητικής Αξιολόγησης για Παιδιά (MABC)» (Movement Assessment Battery for Children των Henderson et al., 2007) και η δοκιμασία των Bruininks Oseretsky «Κινητική Αριστεία (Motor Proficiency – BOTMP) (Wilson et al., 1995) μπορεί να χρησιμοποιηθούν στη διάγνωση της αναπτυξιακής δυσπραξίας. Τα παιδιά με DCD που εμπλέκονται στον αθλητισμό παραπονιούνται συχνά για διάχυτα συμπτώματα όπως εξάντληση, πονοκέφαλος, ίλιγγος και ναυτία, ειδικά κατά τη διάρκεια αύξηση της αθλητικής δραστηριότητας (Gibbs et al., 2007, Henderson et al., 2007). Οι καταγγελίες αυτές συνήθως εκλαμβάνονται ως vertebrogenic ή ψυχοσωματικές. Τα συμπτώματα DCD δεν αναστέλλονται με συμβατικές θεραπείες. Τη διάγνωση θα πρέπει άμεσα να διαδεχθεί η έγκυρη και πρώιμη θεραπευτική παθέμβαση (Hung και Pang, 2010). Η επαφή με αθλητικές δραστηριότητες θα πρέπει να ενταχθεί στο στρατηγικό πλαίσιο της θεραπευτικής παρέμβασης, ενώ συνίστανται ιδιαίτερα τα ομαδικά αθλήματα. Η θεραπευτική διαδικασία θα πρέπει να ενταχθεί στην ρουτίνα ως μέρος των καθημερινών δραστηριοτήτων (ADL) (Schott et al., 2007, Poulsen et al., 2008).
Λειτουργία της παρεγκεφαλίδας
Η παρεγκεφαλίδα εμπλέκεται στο σύνολο και των τριών επίπεδων ολοκλήρωσης και ωρίμανσης συγχρόνως με άλλα τμήματα του εγκεφάλου. Αυτό παίζει σημαντικό ρόλο σε διαδικασίες ρύθμισης και διατήρησης μυϊκού τόνου, στάσης ισορροπίας. Βοηθά στη ρύθμιση της κινητικής ακρίβειας , συμπεριλαμβανομένων των υψηλής δεξιότητας κινήσεις, όπως το παίξιμο μουσικών οργάνων (Beaton και Marie ̈ n, 2010). Η παρεγκεφαλίδα συνιστά κόμβο κινητικού συντονισμού στο χώρο και το χρόνο και παίζει σημαντικό ρόλο στη γνωστική λειτουργία (Beaton και Marie ̈ n, 2010) και την ομιλία (De Smet et al., 2007). Αναπτύσσεται κατά τη διάρκεια της οντογένεσης. Σε ηλικία 3 μηνών, η λειτουργική δραστηριότητα σε επίπιπεδο παρεγκεφαλίδας αυξάνει σημαντικά (Chugani, 1998, Hadders-Algra, 2005) και η ωρίμανση της εξελίσσεται μαζί με το υπόλοιπο του εγκεφάλου μέχρι την ενηλικίωση.
Σύμφωνα με τους Hadders-Algra, το νευρικό σύστημα αποκτά τελική διαμόρφωση ενήλικα σε ηλικία περίπου 30 ετών. Με βάση τα διαθέσιμα στοιχεία ερευνών (Grossberg και Paine, 2000, Katanoda et al., 2001), θεωρούμε ότι η ετερόπλευρη/αμφιτερόπλευρη κινητική επιδεξιότητα οφείλεται ειδικάη στην ωρίμανση στοιχείων όπως ο φλοιός της παρεγκεφαλίδας, του μετωπιαίου και βρεγματικού φλοιού, συνθήκη που καθιστά ικανό ένα παιδί ηλικίας 6 ετών, να συντάξει και να γράψει. Σε αυτή την ηλικία, στις περισσότερες χώρες, συσχετίζεται με την έναρξη της σχολικής εκπαίδευσης, που είναι η ηλικία κατά την οποία ο βαθμός επιδεξιότητας του άνω άκρου επιτρέπει για τη γραφή. Επίσης, σε αυτή την ηλικία, το λεκτικό επίπεδοη και οι γνωστικές λειτουργίες έχουν αναπτυχθεί επαρκώς. Και οι τρεις πτυχές διαδραματίζουν έναν κρίσιμο ρόλο στη σχολική εκπαίδευση, καθώς επίσης και στη σφαίρα της αποκατάστασης.
Συμπέρασμα
Παρουσιάζονται γενικές νευροφυσιολογικές αρχές, οι οποίες μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως κατευθυντήριοι άξονες τόσο στη λειτουργική διάγνωση όσο και την ουσιαστική θεραπεία δυσλειτουργιών του κινητικού συστήματος, καθώς και σε πλήθος άλλων συναφών προβλημάτων που συναντούνται σε νευρολογικές ή / και ορθοπεδικές διαγνώσεις. Τα κινητικά στερεότυπα φαίνεται να οργανώνονται σε διάφορα επίπεδα του ΚΝΣ, γνώση δυνητικά χρήσιμη τόσο στην κλινική αξιολόγηση όσο και τη θεραπεία. Προτείνονται μια σειρά από δυναμικές δοκιμές στοχεύοντας τον προσδιορισμό σημαντικών δυσλειτουργικών χαρακτηριστικών που δινητικά θέτουν σε κίνδυνο τα στατικοκινητικά/ορθοστατικά πρότυπα του-κινητικού συστήματος. Συνιστούνται ορθοστατικ’ες/στατικοκινητικές ασκήσεις εστιασμένες στα ιδανικά οντογενετικά πρότυπα, προκειμένου να επιτευχθεί ο βέλτιστος δυνατός συνδυασμός στατικής λειτουργίας και τμηματικής κίνησης. Οι μέθοδοι που παρατίθενται, δεν τίθενται ως ένα σύνολο που περιλαμβάνει μια τεχνική θεραπείας, αλλά σκιαγραφούν, μάλλον, μια εκπαιδευτική προσέγγιση της οποίας βασικό δομικό πρίσμα έγκειται στη νευροφυσιολογικής φύσεως οπτική των ατόμων με χρόνιο μυοσκελετικό πόνο.
Ευχαριστίες
Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε Ida Nørgaard, DC MSc για την πολύτιμη
βοήθεια στην προετοιμασία αυτού του χειρόγραφου. Η μελέτη αυτή υποστηρίχθηκε
από τη Σχολή Αποκατάστασης στην Πράγα, φορέας: Κίνηση χωρίς βοήθεια, Πράγα, Δημοκρατία της Τσεχίας, καθώς και την επιχορήγηση PRVOUK 38.

Βοβλιογραφία

References
Abitbol, M.M., 1987. Evolution of the lumbosacral angle. Am. J.
Phys. Anthropol. 72, 361
e
372.
Adde, L., Rygg, M., Lossius, K., Oberg, G.K., Støen, R., 2007.
General movement assessment: predicting cerebral palsy in
clinical practise. Early Hum. Dev. 83, 13
e
18.
Adib, N., Davies, K., Grahame, R., Woo, P., Murray, K.J., 2005.
Joint hypermobility syndrome in childhood. A not so benign
multisystem disorder? Rheumatol. (Oxford) 44, 744
e
750.
Akuthota, V., Ferreiro, A., Moore, T., Fredericson, M., 2008. Core
stability exercise principles. Curr. Sports Med. Rep. 7, 39
e
44.
http://dx.doi.org/10.1097/01.CSMR.0000308663.13278.69
.
Angelaki, D.E., Cullen, K.E., 2008. Vestibular system: the many
facets of a multimodal sense. Annu. Rev. Neurosci. 31,
125
e
150.
Beaton, A., Marie
̈n,
P., 2010. Language, cognition and the cere-
bellum: grappling with an enigma. Cortex 46, 811
e
820.
http:
//dx.doi.org/10.1016/j.cortex.2010.02.005
.
Bell, A.F.,Lucas, R.,White-Traut, R.C.,2008. Concept clarificationof
neonatal neurobehavioural organization. J. Adv. Nurs. 61,
570
e
581.
http://dx.doi.org/10.1111/j.1365-2648.2007.04561.x
.
Bertenthal, B., Von Hofsten, C., 1998. Eye, head and trunk control:
the foundation for manual development. Neurosci. Biobehav.
22, 515
e
520.
Bloch, H., Carchon, I., 1992. On the onset of eye
e
head co-
ordination in infants. Behav. Brain Res. 49, 85
e
90.
Bobath, K., 1980. A Neurophysiological Basis for the Treatment of
Cerebral Palsy. Mac Keith Press, Lavenham.
Bobath, K., Bobath, B., 1984. The neurodevelopmental treatment
concept. In: Scrutton, D. (Ed.), Management of the Motor Dis-
orders of Children With CP. Clinics in Developmental Medicine,
vol. 90, pp. 7
e
12.
Borghuis, J., Hof, A.L., Lemmink, K.A., 2008. The importance of
sensory-mortor control in providing core stability: implications
for measurement and training. Sports Med. 37, 893
e
916.
Burger, M., Louw, Q.A., Sep 2009. The predictive validity of general
movements
e
a systematic review. Eur. J. Paediatr. Neurol. 13,
408
e
420.

Cakrt, O., Slaby
́
, K., Viktorinova
́,
L., Kola
́

r, P., Je

ra
́bek,
J., 2011.
Subjective visual vertical in patients with idiopathic scoliosis. J.
Vestib. Res. 21, 161
e
165.
Cholewicki, J., Juluru, K., Radebold, A., Panjabi, M.M.,
McGill, S.M., 1999. Lumbar spine stability can be augmented
with an abdominal belt and/or increased intra-abdominal
pressure. Eur. Spine J. 8, 388
e
395.
Chugani, H.T., 1998. A critical period of brain development: studies
of cerebral glucose utilization with PET. Prev. Med. 27,
184
e
188.
Cordo, P.J., Horn, J.L., Ku
̈
nster, D., Cherry, A., Bratt, A.,
Gurfinkel, V., 2001. Contributions of skin and muscle afferent
input to movement sense in the human hand. J. Neurophysiol.
105, 1879
e
1888.
http://dx
.doi.org/10.1152/jn.00201.2010
.
Davids, J.R., 2010. The foot and ankle in cerebral palsy. Orthop.
Clin. North. Am. 41, 579
e
593.
De Smet, H.J., Baillieux, H., De Deyn, P.P., Marie
̈
n, P., Paquier, P.,
2007. The cerebellum and language: the story so far. Folia
Phoniatr. Logop. 59, 165
e
170.
DeLuca, P.A., 1996. The musculoskeletal management of children
with cerebral palsy. Pediatr. Clin. North. Am. 43, 1135
e
1150.
Edin, B.B., Johansson, N., 1995. Skin strain patterns provide kin-
aesthetic information to the human central nervous system. J.
Physiol. 487 (Pt1), 243
e
251.
Einspieler, C., Prechtl, H.F., 2005. Prechtl’s assessment of general
movements: a diagnostic tool for the functional assessment of
the young nervous system. Ment. Retard. Dev. Disabil. Res. Rev.
11, 61
e
67.
Essendrop, M., Andersen, T.B., Schibye, B., 2002. Increase in spinal
stability obtained at levels of intra-abdominal pressure and
back muscle activity realistic to work situations. Appl. Ergon.
33, 471
e
476.
Falla, D., Rainoldi, A., Merletti, R., Jull, G., 2004. Spatio-temporal
evaluation of neck muscle activation during postural perturba-
tions in healthy subjects. J. Electromyogr. Kinesiol. 14,
463
e
474.
Feldenkrais, M., 1999. Awareness through Movement. Harper, San
Francisco.
Fisk, J.D., Goodale, M.A., 1985. The organization of eye and limb
movements during unrestricted reaching to targets in contra-
lateral and ipsilateral visual space. Exp. Brain Res. 60, 159
e
178.
Flor, H., Braun, C., Elbert, T., Birbaumer, N., 1997. Extensive
reorganization of primary somatosensory cortex in chronic back
pain patients. Neurosci. Lett. 224, 5
e
8.
Forriol Campos, F., Maiques, J.P., Dankloff, C., Gomez Pellico, L.,
1990. Foot morphology development with age. Gegenbaurs
Morphol. Jahrb. 136, 669
e
676.
Frank, C., Kobesova, A., Kolar, P., 2013. Dynamic neuromuscular
stabilization & sports rehabilitation. Int. J. Sports Phys. Ther. 8,
62
e
73.
Ghasemi, A., Momeni, M., Jafarzadehpur, E., Rezaee, M.,
Taheri, H., 2011. Visual skills involved in decision making by
expert referees. Percept Mot. Skills 112, 161
e
171.
Gibbs, J., Appleton, J., Appleton, R., 2007. Dyspraxia or develop-
mental coordination disorder? Unravelling the enigma. Arch.
Dis. Child. 92, 534
e
539.
Gribble, P.L., Everling, S., Ford, K., Mattar, A., 2002. Hand-eye
coordination for rapid pointing movements. Arm movement
direction and distance are specified prior to saccade onset. Exp.
Brain Res. 145, 372
e
382.
Grossberg, S., Paine, R.W., 2000. A neural model of cortico-
cerebellar interactions during attentive imitation and predic-
tive learning of sequential handwriting movements. Neural
Netw. 13, 999
e
1046.
Hadders-Algra, M., 2004. General movements: a window for early
identification of children at high risk for developmental disor-
ders. J. Pediatr. 145 (Suppl. 2), S12
e
S18.
Hadders-Algra, M., 2005. Development of postural control during
the first 18 months of life. Neural Plast. 12, 99
e
108. discussion
263
e
72.
Ha
̈
gglund, G., Andersson, S., Du
̈
ppe, H., Lauge-Pedersen, H.,
Nordmark, E., Westbom, L., 2005. Prevention of severe con-
tractures might replace multilevel surgery in cerebral palsy:
results of a population-based health care programme and new
techniques to reduce spasticity. J. Pediatr. Orthop. B 14,
269
e
273.
Henderson, S.E., Sugden, D.A., Barmett, A.L., 2007. Movement
Assessment
Battery for Children
e
Second Edition (Movement
ABC-2): Examiner’s Manual. Harcourt Assessment, London.
Henriques, D.Y., Medendorp, W.P., Gielen, C.C., Crawford, J.D.,
2003. Geometric computations underlying eye-hand coordina-
tion: orientations of the two eyes and the head. Exp. Brain Res.
152, 70
e
78.
Hermsen-van Wanrooy, M., 2006. Baby Moves. Baby Moves Publi-
cations, New Zealand.
Hodges, P., 2004. Lumbopelvic stability: a functional model of
biomechanics and motor control. In: Richardson, C. (Ed.),
Therapeutic Exercise for Lumbopelvic Stabilization. Churchil
Livingstone, Edinburgh, pp. 13
e
28.
Hodges, P.W., Gandevia, S.C., 2000. Changes in intra-abdominal
pressure during postural and respiratory activation of the
human diaphragm. J. Appl. Phys. 89, 967
e
976
Hodges, P.W., Eriksson, A.E., Shirley, D., Gandevia, S.C., 2005.
Intra-abdominal pressure increases stiffness of the lumbar
spine. J. Biomech. 38, 1873
e
1880.
Hodges, P.W., Sapsford, R., Pengel, L.H., 2007. Postural and res-
piratory functions of the pelvic floor muscles. Neurourol. Uro-
dyn. 26, 362
e
371.
Hung, W.W., Pang, M.Y., 2010. Effects of group-based versus
individual-based exercise training on motor performance in
children with developmental coordination disorder: a random-
ized controlled study. J. Rehabil. Med. 42, 122
e
128.
Imamura, M., Cassius, D.A., Fregni, F., 2009. Fibromyalgia: from
treatment to rehabilitation. Eur. J. Pain 3, 117
e
122.
Ionta, S., Heydrich, L., Lenggenhager, B., Mouthon, M.,
Fornari, E., Chapuis, D., Gassert, R., Blanke, O., 2011. Multi-
sensory mechanisms in temporo-parietal cortex support self-
location and first-person perspective. Neuron 70, 363
e
374.
http://dx.doi.org/10.1016/j.neuron.2011.03.009
.
Kapandji, I.A., 1992. The Physiology of the Joints. Volume Three
The Trunk and the Vertebral Column, second ed. Churchill
Livingstone, Edinburgh.
Kasai, T., Ikata, T., Katoh, S., Miyake, R., Tsubo, M., 1996. Growth
of the cervical spine with special reference to its lordosis and
mobility. Spine 21, 2067
e
2073.
Katanoda,K.,Yoshikawa,K., Sugis
hita,M.,2001. A functional MRIstudy
on the neural substrates for writing. Hum. Brain Mapp. 13, 34
e
42.
Kirby, A., Sugden, D.A., 2007. Children with developmental coor-
dination disorders. J. R. Soc. Med. 100, 182
e
186.
Kobesova,A.,Kolar,P.,Mlckova,J.,Svehlik,M.,Morris,C.E.,Frank,C.,
Lepsikova, M., Kozak, J., 2012. Effect of functional stabilization
training on balance and motor patterns in a patient with Charcot-
Marie-Tooth disease. Neuroendocrinol. Lett. 33, 101
e
108.
Kolar, P., Neuwirth, J., Sanda, J., Suchanek, V., Svata, Z.,
Volejnik, J., Pivec, M., 2009. Analysis of diaphragm movement,
during tidal breathing and during its activation while breath
holding, using MRI synchronized with spirometry. Physiol. Res.
58, 383
e
392.
Kolar, P., Sulc, J., Kyncl, M., Sanda, J., Neuwirth, J.,
Bokarius, A.V., Kriz, J., Kobesova, A., 2010. Stabilizing function
of the diaphragm: dynamic MRI and synchronized spirometric
assessment. J. Appl. Phys. 109, 1064
e
1071.
Kolar, P., Sulc, J., Kyncl, M., Sanda, J., Cakrt, O., Andel, R.,
Kumagai, K., Kobesova, A., 2011. Postural function of the dia-
phragm in persons with and without chronic low back pain. J.
Orthop. Sports Phys. Ther. 42, 352
e
362.
Kola
́

r, P., Kobesova
́,
A., 2010. Postural
e
locomotion function in the
diagnosis treatment of movement disorders. Clin. Chiropractic
13, 58
e
68.
Koman, L.A., Smith, B.P., Shilt, J.S., 2004. Cerebral palsy. Lancet
363, 1619
e
1631.
Lewit, K., 2010. Chain reactions in the light of developmental
kinesiology. In: Lewit, K. (Ed.), Manipulative Therapy Muscu-
loscelatal Medicine. Elsevier, London, pp. 157
e
162.
Lord, M.J., Ogden, J.A., Ganey, T.M., 1995. Postnatal development
of the thoracic spine. Spine 20, 1692
e
1698.
McGill, S.M., McDermott, A., Fenwick, C.M., 2009. Comparison of
different strongman events: trunk muscle activation and lumbar
spine motion, load, and stiffness. J. Strength Cond. Res. 23,
1148
e
1161.
Metcalfe, J.S., McDowell, K., Chang, T.Y., Chen, L.C., Jeka, J.J.,
Clark, J.E., 2005. Development of somatosensory-motor inte-
gration: an event-related analysis of infant posture in the first
year of independent walking. Dev. Psychobiol. 46, 19
e
35.
Mon-Will
iams, M., Tresilian, J.R., Wann, J.P., 1999. Perceiving limb
position in normal and abnormal control: an equilibrium point
perspective. Hum. Mov Sci. 18, 397
e
419.
Moreno, F.J., Luis, V., Salgado, F., Garcı
́
a,J.A.,Reina,R.,
2005. Visual behavior and perception of trajectories of
moving objects with visual occlusion. Percept Mot. Skills
101, 13
e
20.
Morrell, D.S., Pearson, J.M., Sauser, D.D., 2002. Progressive bone
and joint abnormalities of the spine and lower extremities in
cerebral palsy. Radiographics 22, 257
e
268.
Murphy, T., Woodrum, D., 1998. Functional development of respi-
ratory muscles. In: Polin, R.A., Fox, W.W. (Eds.), 1998. Fetal
and Neonatal Physiology, vol. 1. WB Saunders Company, Phila-
delphia, pp. 1071
e
1084.
Novotny, J.E., Beynnon, B.D., Nichols, C.E., 2000. Modeling the
stability of the human glenohumeral joint during external
rotation. J. Biomech. 33, 345
e
354.
Orth, H., 2005. Das Kind in der Vojta-Therapie. Elsevier GmbH,
Urban & Fischer Verlag, Mu
̈
nchen.
Palmer, M.M., Crawley, K., Blanco, I.A., 1993. Neonatal oral-motor
assessment scale: a reliability study. J. Perinatol. 13, 28
e
35.
Picciolini, O., Albisetti, W., Cozzaglio, M., Spreafico, F., Mosca, F.,
Gasparroni, V., 2009. “Postural Management” to prevent hip
dislocation in children with cerebral palsy. Hip Int. 6 (Suppl.
19), S56
e
S62.
Polatajko, H.J., Cantin, N., 2005. Developmental coordination
disorder (dyspraxia): an overview of the state of the art. Semin.
Pediatr. Neurol. 12, 250
e
258.
Poulsen, A.A., Ziviani, J.M., Johnson, H., Cuskelly, M., 2008.
Loneliness and life satisfaction of boys with developmen- tal
coordination disorder: the impact of leisure participation and
perceived freedom in leisure. Hum. Mov Sci. 27, 325
e
343.
Prechtl, H.F., 1997. The Neurological Examination of the Full-term
Newborn Infant. In: Clinics in Developmental Medicine, second
ed., vol. 63. SIMP/Heinemann, London.
Prechtl, H.F., Einspieler, C., Cioni, G., Bos, A.F., Ferrari, F.,
Sontheimer, D., 1997. An early marker for neurological deficits
after perinatal brain lesions. Lancet 349, 1361
e
1363.
Schott, N., Alof, V., Hultsch, D., Meermann, D., 2007. Physical
fitness in children with developmental coordination disorder.
Res. Q. Exerc. Sport 78, 438
e
450.
Vojta, V., 1972a. Early diagnosis and therapy of cerebral motor
disorders in childhood. A. Postural reflexes in developmental
kinesiology. I. Normal developmental stages. Z. Orthop. Ihre.
Grenzgeb. 110, 450
e
457.
Vojta, V., 1972b. Early diagnosis and therapy of cerebral motor
disorders in childhood. A. Postural reflexes in developmental
kinesiology. 2. Pathologic reactions. Z. Orthop. Ihre. Grenzgeb.
110, 458
e
466.
Vojta, V., 2008. Die zerebralen Bewegungssto
̈
rungen im Sa
̈
u-
glingsalter: Fru
̈
hdiagnose und Fru
̈
htherapie (Broschiert).
Thieme, Stuttgart.
Vojta, V., Schweizer, E., 2009. Die Entdeckung der idealen Motorik.
Richard Pflaum Vlg GmbH.
Volpon, J.B., 1994. Footprint analysis during growth period. J.
Pediatr. Orthop. 14, 83
e
85.
Wilson, B.N., Polatajko, H.J., Kaplan, B.J., Faris, P., 1995. Use of
the Bruininks-Oseretsky test of motor proficiency in occupa-
tional therapy. Am. J. Occup. Ther. 49, 8
e
17.
Zafeiriou, D.I., 2004. Primitive reflexes and postural reactions in
the neurodevelopmental examination. Pediatr. Neurol. 31
.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
Α.
1. http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/3885413
Spine (Phila Pa 1976). 1985 Jan-Feb;10(1):1-14.
Idiopathic scoliosis and the central nervous system: a motor control problem. The Harrington lecture, 1983. Scoliosis Research Society.
Herman R, Mixon J, Fisher A, Maulucci R, Stuyck J.
Abstract

An etiologic concept linking an impaired axial motor control system to the structural deformity of idiopathic scoliosis (ISc) is proposed. Postural studies reveal that during quiet stance, adaptation is marked in conditions associated with visual control of sway, particularly of lateral sway; during imposed perturbations of the body, destabilized postural reactions are pronounced in tests requiring visual-vestibular coupling. Observations of visual and/or vestibular generated eye movements indicate ocular instability among a high proportion of the ISc. Previously, the authors argued that a direct relationship exists between visual and/or vestibular functioning and a disordered axial motor system. This was attributed to an aberrant brain stem mechanism. In this presentation, however, we propose that a higher level CNS disturbance may be responsible for reports of EEG abnormalities, visuo-spatial impairment, motor adaptation, and learning deficits. Among the wide range of visual-vestibular variables studied, those representing processing of vestibular signals within the CNS yield the highest degree of correlation with the magnitude of the curve. Moreover, differences in vestibular processing between two subsets of ISc, namely ISc with (70%) and without (30%) normal academic achievement are significant. Variables referable to both vestibular and visual processing correctly classify 87% of the ISc with normal academic achievement and 100% of the ISc with a history of academic problems. The association between learning deficits, altered processing of vestibular information, and ISc suggest a unique syndrome complex, and an important role of cortical structures in the etiology of this disorder. The presence of a visuo-spatial perceptual impairment may be the common feature of ISc. In an attempt to restore perceptual dysfunction (by rearrangement), the ISc adopts a new axial and vestibular motor control strategy based upon recalibration or reinterpretation of proprioceptive signals arising from the axial musculature.

PMID:
3885413
[PubMed – indexed for MEDLINE]

2. http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25262334
Gait Posture. 2015 Jan;41(1):93-9. doi: 10.1016/j.gaitpost.2014.09.001. Epub 2014 Sep 16.
Effect of a spinal brace on postural control in different sensory conditions in adolescent idiopathic scoliosis: a preliminary analysis.
Gur G1, Dilek B2, Ayhan C3, Simsek E4, Aras O5, Aksoy S6, Yakut Y3.
Author information
Abstract
BACKGROUND:

Despite the positive effects of spinal braces on postural stability, they may constrain movement, resulting in poor balance control in patients with adolescent idiopathic scoliosis (AIS). Therefore, assessment of postural dynamics may aid in designing new less-constraining braces.
OBJECTIVES:

The effects of a spinal brace on postural stability and Cobb angle were investigated in this study.
METHODS:

Thirteen pediatric patients (10 females, three males) with AIS were recruited to participate in the study. Cobb angle was assessed by X-ray analyses, and postural stability was tested by computerized dynamic posturography in braced and unbraced conditions. A polyethylene underarm corrective spinal brace was fabricated for the subjects.
RESULTS:

Thoracic and lumbar curvature decreased to 18.88 ± 11.73° and 17.70 ± 10.58°, respectively, after bracing (p < 0.05). Lower equilibrium scores were observed in the "eyes closed" condition and higher scores in the "eyes closed with a swaying support" condition; higher composite equilibrium scores were also observed for the sensory organization test (p < 0.05) in the braced condition. Lower scores were observed for the "toes-up adaptation test" in the braced condition (p < 0.05). In the braced condition, the reaction time was slower in the right-backward direction and movement velocity was higher in the right-front direction on the limits of stability test (p < 0.05). Furthermore, lower on-axis velocity during forward/backward dynamic balance control was observed in the braced condition (p < 0.05).
CONCLUSIONS:

Wearing a spinal brace improved postural stability in terms of increased proprioception, equilibrium performance, and rhythmic movement ability in patients with AIS.

Copyright © 2014 Elsevier B.V. All rights reserved.
KEYWORDS:

Adolescent idiopathic scoliosis; Brace; Cobb angle; Postural stability; Proprioception

2. http://www.elire.gr/info_det.php?di=25
Ενθεσοπάθειες

Η ενθεσοπάθεια χαρακτηρίζεται από φλεγμονή στην ένθεση, δηλ. στη θέση πρόσφυσης ενός τένοντα πάνω στο οστό. Η πιο συχνή ενθεσοπάθεια αφορά τον αγκώνα και είναι η έξω επικονδυλίτιδα ή “αγκώνας των τενιστών” (Εικόνα 39-Α) και ακολουθούν η ενθεσοπάθεια του αχίλλειου τένοντα στην πρόσφυσή του πάνω στη φτέρνα (Εικόνα 39-Β), η έσω επικονδυλίτιδα στον αγκώνα, η ενθεσοπάθεια του τένοντα του μέσου γλουτιαίου μυός κατά την πρόσφυσή του στο μείζονα τροχαντήρα του μηριαίου οστού, η ενθεσοπάθεια του χηνείου ποδός στην έσω επιφάνεια του γόνατος και η ενθεσοπάθεια της πελματιαίας απονεύρωσης κατά την πρόσφυσή της στην κάτω επιφάνεια της φτέρνας.

Οι κύριες κλινικές εκδηλώσεις της ενθεσοπάθειας είναι ο πόνος και η τοπική ευαισθησία, όταν ασκείται πίεση στη θέση πρόσφυσης του τένοντα πάνω στο οστό.

http://www.ukessays.com/essays/health-and-social-care/neurodevelopmental-therapy-with-myofascial-release-health-and-social-care-essay.php
Συνδυαστική εφαρμογή νευροεξελικτικής θεραπείας με μυοπεριτονιακή αποσυμφόρησης

Η ανάπτυξη της αδρής κινητικότητας σε παιδιά συνήθως περιγράφεται ως η κατάκτηση των κινητικών ορόσημων, όπως το μπουσούλισμα, η καθιστή θέση χωρίς στήριξη, η ορθοστάτιση και η βάδιση. Κλινικά σημεία που παρατηρούνται σε παιδιά με εγκεφαλική παράλυση αφορούν την καθυστέρηση της εξελικτικής διαδικασίας της κινητικής ανάπτυξης, η οποία αποκλίνει από το φυσιολογικό, συνοδευόμενη από την παρουσία παθολογικών κινητικών προτύπων και στάσεων. (Woollacott MH et al., 1996). Μια μελέτη ανέφερε ότι σε ένα ποσοστό περίπου 50% των παιδιών επηρεάζεται η ομαλη κινητική ανάπτυξη, με σύνοδα ελλείμματα όπως η αναπηρία, σημεία που επηρεάζουν την δραστηριότητα και τη συμμετοχή ποικιλοτρόπως (Himmelmann et al., 2005, WHO 2001).
Η νευροεξελικτική θεραπεία (NDT) συνιστά μια ρηξικελευθη φυσικοθεραπευτική προσσέγγιση παιδιών με εγκεφαλική παράλυση, προσσέγγιση σε νευροφυσιολογικό επίπεδο που στοχεύει στη μεγιστοποίηση του παιδιού, σε στατικό και δυναμικό επίπεδο, ώστε να βελτιώσει τις ικανότητες του. Η πρώιμη παρέμβαση λειτουργεί συγχρόνως προληπτικά στην εμφάνιση μυοσκελετικών επιπλοκών και την εγκαθίδρυση μη εργονομικών κινητικών προτύπων (Ottenbacher et al. 1986, Mayston 1992, Barry 1996). Η νευροεξελικτική προσσέγγιση δομείται στη βάση ενός μοντέλου που εισήγαγαν οι Bobaths το 1940 (Bobath 1980, Bobath and Bobath 1972, 1984) το οποίο χαίρει ευρείας αποδοχής μετά από αντίστοιχη τεκμηρίωση σε κλινικό επίπεδο. Πρόκειται για μια προσσέγγιση η οποία εστιάζει στην ενθάρρυνση και εφαρμογή, βασιζόμενη στα φυσιολογικά κινητικά πρότυπα και τις φυσιολογικές στατικές αντιδράσεις, ενώ συνάμα προσπαθεί να αναστείλλει μη φυσιολογικά κινητικά πρότυπα (Scherrer AL 1982, Bobath B, Bobath K.1975).
Η εγκατάσταση περιορισμών σε μυοπεριτονιακές δομές μπορεί να συμβεί ως αποτέλεσμα μακροχρόνιων συνηθειών στις οποίες εμπεριέχονται στατικά και κινητικά πρότυπα που στερούνται καλής ποιότητας κινητικού ελέγχου, χαραχτηριστικό γνώρισμα σε παιδιά με εγκεφαλική παράλυση (Satalino, Lisa PT 2009). Η ανάπτυξη μυοπεριτονιακής εμπλοκής δίναται να εμφανιστεί ως αποτέλεσμα 3-6 μηνών στατικής έντασης (στρες). Όταν η περιτονία έχει υποστεί μόλυνση ή βρίσκεται υπό συνεχή τάση, συρρικνώνεται και η, υπο κανονικές συνθήκες υγρή ζελατινώδης επιφάνεια που κάνει την περιτονία ολισθηρή, κατά την ψηλάφηση δίνει την αίσθηση πιο σκληρών και δύσκαμπτων. Τοιουτοτρόπως, μειώνεται η ικανότητα απορρόφησης συνθλιπτικών δυνάμεων και κραδασμών. Η μπλοκαρισμένη περιτονία σκληραίνει εγκλωβίζοντας μαλακά μόρια/ιστούς. Το μη φυσιολογικές εντάσεις που αναπτύσσονται στις οστικές δομές, οφειλούμενες σε λανθασμένη ευθυγράμμιση, με αποτέλεσμα να δημιουργεί ασυμμετρία στο σκελετό (Barnes JF 1990).
Κατά τη μυοπεριτονιακή αποσυμφόρησης, ενεργοποιείται μια αργή και ελαφριά αλλά σταθερή ισχαιμική πίεση, η οποία προκαλεί την αποσυμφόρηση της περιτονίας, καθώς απενεργοποιεί τα σημεία πυροδότησης πόνου και αποκαθιστά σταδιακά την ελαστικότητα και ευκαμψία του συνδετικού ιστού. Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται φαινόμενο αποσυμφόρησης του μυοπεριτοναϊκού συστήματος και επηρεάζει το κολλαγόνο του σώματος, το μεταβολισμό και το μήκος των ιστών (Satalino, Lisa PT 2009).
Ο ιστός της περιτονίας είναι συνεχής και εκτείνεται από το κεφάλι μέχρι τις ποδοκνημικές των κάτω άκρων στο σώμα, συνεπώς η εφαρμογή της τεχνικής της μυοπεριτονιακής αποσυμφόρησης επιφέρει μια γενικευμένη αποσυμφόρηση σε όλο το σώμα (Regi Boehme, OT). Η συνδυαστική χρήση των προσσεγγίσεων της μυοπεριτονικής αποσυμφόρησης και της νευροεξελικτική θεραπείας συνιστά ζήτημα μείζονος σημασίας. Ένας τέτοιος συνδυασμός θεραπευτικών παρεμβάσεων προάγει μια αλλαγή στην κινητικότητα αλλά και το μεταβολισμό της περιτονίας (και του σώματος συνολικά), αποτέλεσμα που δεν εμαιεύεται στην εφαρμογή μόνο της νευροεξελικτικής θεραπείας. Η αλλαγή στην κινητικότητα της περιτονίας επηρεάζει και υποκείμενα μαλακά μόρια, όπως μύες και τένοντες, γεγονός που αντανακλάται στο δυναμικό του ασθενή, ο οποίος βελτιώνει ποιοτικά την ενεργητική του κίνηση (Diane Weis, PT).
Η κλίμακα που αποτυπώνει την αδρή κινητική λειτουργία σε παιδιά με εγκεφαλική παράλυση (CP) λέγεται GMFM – 88. Το GMFM-88 περιλαμβάνει 4 στάδια:
πρώτο στάδιο – ρολλάρισμα από την ύπτια θέση,
δεύτερο στάδιο – καθιστή,
τρίτο στάδιο – γονυπετή και σύρσιμο,
τέταρτο στάδιο – όρθια θέση,
και πέμπτο στάδιο – βάδιση, τρέξιμο και σκαρφάλωμα.
Η βελτίωση αυτών των δρστηριότητων συνιστά κομβικό στοιχείο στην αισθητηριακή και κινητική ανάπτυξη και οργάνωση παιδιών με εγκεφαλική παράλυση ( Annika Lundkvist Josenby et al., 2009)

1.1 Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ:
Η μυοπεριτονιακή αποσυμφόρηση συνιστά μια ασφαλή και αποτελεσματική τεχνική, χρήσιμη εφαρμογή σε συνδιασμό με άλλες θεραπευτικές προσσεγγίσεις όπως η κινητοποίηση, η άσκηση, η ευελιξια, η νευροεξελικτική θεραπεία (NDT), η αισθητηριακή ολοκλήρωση (SI) και η θεραπευτική κίνηση. Η εφαρμογή της μυοπεριτονιακής αποσυμφόρησης σε παιδιά με εγκεφαλική παράλυση στοχεύει στη βελτίωση του ερειστικού συστήματος με ενεργό στατικό έλεγχο και ανεξάρτητη λειτουργία.
Κάποιες μελέτες έχουν δείξει ότι η προσσέγγιση της νευροεξελικτικής θεραπείας είναι αποτελεσματική στη βελτίωση της κινητικής λειτουργίας. Η βιβλιογραφία, αναφορικά με την αποτελεσματικότητα της συνδυαστικής εφαρμογής της νευροεξελικτικής θεραπείας και  της μυοπεριτονιακής αποσυμφόρησης και την επίδραση μιας τέτοιας συνδυαστικής παρέμβασης στην αδρή κινητική λειτουργία παιδιών με εγκεφαλική παράλυση, είναι εξαιρετικά περιορισμένη. Επομένως, σχηματίζεται η αναγκαιότητα περαιτέρω διερεύνησης της συνδυαστικής εφαρμογής των δυο αναφερόμενων τεχνικών θεραπευτικής παρέμβασης.
1.2 ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ:
Η διερεύνηση της αποτελεσματικότητας της συνδυαστικής εφαρμογής νευροεξελικτικής θεραπείας και μυοπεριτονιακής αποσυμφόρησης στην αδρή κινητικότητα παιδιών με εγκεφαλική παράλυση.
Η σύγκριση αποτελεσματικότητας, της συνδυαστικής εφαρμογής νευροεξελικτικής θεραπείας με μυοπεριτονιακή αποσυμφόρησης και εφαρμογής μόνο νευροεξελικτικής θεραπείας, στην αδρή κινητική λειτουργία παιδιών με σπαστική εγκεφαλική παράλυση.
1.3 ΥΠΟΘΕΣΗ:
Παρατηρείται μια σημαντική βελτίωση της αδρής κινητικής λειτουργίας σε παιδιά με σπαστική μορφή εγκεφαλικής παράλυσης στα οποία χορηγούνται συνδυαστικά η νευροεξελικτική θεραπεία και η μυοπεριτονιακή αποσυμφόρηση.
Παρατηρείται μια σημαντική βελτίωση στην αδρή κινητική λειτουργία στα οποία χορηγείται νευροεξελικτική θεραπεία σε παιδιά με σπαστική εγκεφαλική παράλυση.
Παρατηρείται μια σημαντική διαφοροποίηση της αδρής κινητικής λειτουργίας ανάμεσα σε ομάδες παιδιών με σπαστική εγκεφαλική παράλυση τα οποία undergo νευροεξελικτική θεραπεία με μυοπεριτονιακή αποσυμφόρησης και νευροεξελικτική θεραπεία.

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΙ ΟΡΙΣΜΟΙ
ΝΕΥΡΟΕΞΕΛΙΚΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ: Η νευροεξελικτική θεραπεία συνιστά μια ολιστική προσσέγγιση στοχευμένη στην ποιοτική βελτίωση προτύπων συντονισμού. Δεν επικεντρώνεται στην δυσλειτουργία ενός μόνο μυός, αλλά επίσης στοχεύει στη επίλυση προβλημάτων ανάπτυξης, διαταραχών αντίληψης-γνώσης, συναισθηματικών, κοινωνικών και λειτουργικών προβλημάτων που ενδεχομένως αντιμετωπίζει ένα άτομο ατηντης καθημερινότητα του (Bobath, 1990).
ΜΥΟΠΕΡΙΤΟΝΙΑΚΗ ΑΠΟΣΥΜΦΟΡΗΣΗ: Η μυοπεριτονιακή αποσυμφόρεση συνιστά μια αποτελεσματική τεχνική χειρισμών κάτά την εφαρμογή της οποίας ασκείται μια ελαφριά πίεση για την απεμπλοκή των περιτονιακών δομών ώστε να restore η κίνηση (John F Barnes 1990).
ΑΔΡΗ ΚΙΝΗΤΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ: Είναι η ικανότητα εκτέλεσης δραστηριοτήτων όπως η βάδιση, το τρέξιμο, το σκαρφάλωμα, το πέταγμα αντικειμένων και η διατήρηση ισορροπίας με τη χρήση μεγάλων μυΙκών ομάδων (Mosby’s Medical Dictionary, 8th edition).
1.5 ΑΠΟΤΕΛΈΣΜΑΤΑ PROJECT
Με βάση την βιβλιογραφική ανασκόπηση αναμένεται η αποτύπωση μιας αξισημείωτης διαφοράς στην αδρή κινητική λειτουργία εντός και ανάμεσα της ομάδας ατόμων με σπαστικής μορφής εγκεφαλική παράλυση στην οποία χορηγήθηκε συνδυαστική εφαρμογή μυοπεριτονιακής αποσυμφόρησης με νευροεξελικτική θεραπεία.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΙ

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ

Μια τυχαιποιημένου ελέγχου δοκιμασία αναλύει την αποτελεσματικότητα της οστεοπαθητικής στο κρανιακό πεδίο, την μυοπεριτονιακή αποσυμφόρηση, ή το συνδυασμό και των δυο, έναντι του βελονισμού, σε παιδιά ηλικιακού εύρους από 20 μηνών μέχρι 12 ετών με μέτριας εως βαριάς σπαστικής μορφής εγκεφαλική παράλυση. Για τη διεξαγωγή της μελέτης σχηματίστηκαν τρεις ομάδες: ομάδα στην οποία εφαρμόστηκε οστεοπαθητική, ομάδα στην οποία εφαρμόστηκε βελονισμός και ομάδα ελέγχου και συμπεριλήφθησαν 55 ασθενείς. Τα αποτελέσματα της θεραπείας assessed με τη χρήση της κλίμακας μέτρησης αδρής κινητικότητας (GMFM) και την Wee FIM. Όπου το GMFM και τα δεδομένα κινητικότητας του Wee FIM έδειξαν αξιοσημείωτη βελτίωση. Στην ομάδα του βελονισμού δεν σημειώθηκε κάποια βελτίωση. Και η μελέτη καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι θεραπείες που χρησιμοποιούν οστεοπαθητική στο κρανιακό πεδίο, μυοπεριτονιακή αποσυμφόρηση ή το συνδυασμό και τον δυο, βελτιώνουν την κινητική λειτουργία σε παιδιά με μέτριας εως βαριάς σπαστικής μορφής εγκεφαλική παράλυση (Burris Duncan et al.,2008).

Σε μια σερά κλινικών μελετών, 10 παιδιά με ήπια, μέτρια ή σοβαρή εγκεφαλική παράλυση υπεβλήθησαν σε θεραπευτική παρέμβαση Rolfing (δομική ενοποίηση). Η εκτίμηση των αποτελεσμάτων έχει ως εξής: στα παιδιά με ήπια διαταραχή παρατηρήθηκε βελτίωση στην ταχύτητα, το μήκος και το ρυθμό διασκελισμού, στη μέτριας διαταραχής ομάδα σημειώθηκαν μικρές βελτιώσεις στην ταχύτητα και στην ομάδα με σοβαρή διαταραχή δεν διαπιστώθηκε καμία βελτίωση σε κάποιο από τα κριτήρια που έθεσε αυτή τη μελέτη. Η μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι
η τεχνική Rolfing βελτίωσε την απόδοση παιδιών με ήπια μορφή εγκεφαλικής παράλυσης (Jacquelin perry et al., 2008).

Για την αξιολόγηση της επίδρασης της τεχνικής μυοπεριτονιακής αποσυμφόρησης σε παιδιά με εγκεφαλική παράλυση. Προκειμμένου να εκτιμηθεί η σπαστικότητα σε άνω και κάτω άκρα σε έξι παιδιά με σπαστικής μορφής εγκεφαλική παράλυση, μετά από παρέμβαση μυοπεριτονιακής αποσυμφόρησης σημείων πυροδότησης πόνου χρονικής διάρκειας 6 μηνών, χρησιμοποιήθηκε η τροποποιημένη κλίμακα μέτρησης σπαστικότητας Ashworth, το t-test και η μέθοδος 2-μονόδρομης ανάλυσης διακύμανσης. Οι βελτιώσεις που παρατηρήθηκαν αφορούν τη μείωση της σπαστικότητας, τη βελτιωμένη της συμμετρία του σώματος, τη βελτίωση του μυϊκού τόνου και τη βελτίωση του εύρους κίνησης, βάδισης, εγρήγορσης και συνεργασίας. Η μελέτη καταλήγει στο συμπέρασμα ότι μυοπεριτονιακή αποσυμφόρηση σημείων ενεργοποίησης μειώνουν την σπαστικότητα, ενώ συνάμα βελτιώνουν την ποιότητα ζωής σε παιδιά με εγκεφαλική παράλυση (Sandra L. Whisleret al., 2004).

Σε μια σειρά περιστατικών, τέσσερα παιδιά με εγκεφαλική παράλυση ηλικιακού εύρους 2-12 ετών ακολούθησαν Θεραπευτική παρέμβαση Rolfing. Κάθε ένα από τα παιδιά εμφάνισαν αλλαγές κατά τη διάρκεια αλλά και μετά το πέρας των συνενδριών Rolfing. Ένα παιδί 2,5 ετών άρχισε να περπατά μετά την τέταρτη συνενδρία Rolfing. Ένα άλλο παιδί 4 ετών που μέχρι πρότινος χρησιμοποιούσε μια στράτα
για να μετακινηθεί και στηρίζονταν πάνω σε αντικείμενα καταβάλλοντας προσπάθειες να για περπατήσει, σε ένα άλλο παιδί τριών
ετών με σοβαρή ΕΠ παρατηρήθηκε βελτίωση στην ευελιξία της σπονδυλική της στήλης. Η ενεργοποίηση, συνέργεια και συγχρονισμός κοιλιάς και θωρακικού κλωβού εξομαλύνθηκαν με χαλάρωση των κοιλιακών μυών, μειώθηκε το φαινόμενο κρύων άκρων (χέρια και πόδια). Ένα άλλο παιδί
δώδεκα ετών, με πλήρη απουσία ελέγχου στη βάδιση, άρχισε να περπατά κρατώντας την ισορροπία του, ωθώντας και διατηρώντας την κίνηση προς τα εμπρός (Cindy Potter et al., 1986).

Μια μελέτη που διερεύνησε την επίδραση δύο διαφορετικών θεραπευτικών παρεμβάσεων, της νευροεξελικτικής θεραπείας (NDT) και εφαρμογής, στη βελτίωση ορθοστατικού ελέγχου παιδιών με εγκεφαλική παράλυση κατά την προσπάθεια σύλληψης αντικειμένων. Στην εν λόγω μελέτη συμπεριλήφθησαν παιδιά με εγκεφαλική παράλυση ηλικιών 10 έως 15 ετών. Το πρωτόκολλο θεραπείας περιλάμβανε πέντε ημέρες νευροεξελικτικής θεραπείας και πέντε ημέρες για ενσωμάτωση των νέων λειτουργιών στην πράξη. Για την αξιολόγηση της στάσης και της ευθυγράμμισης χρησιμοποιήθηκε η κλίμακα αξιολόγησης ορθοστάτισης, ενώ η μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η νευροεξελικτική θεραπεία ενσαρκώνει την πιο αποτελεσματική μορφή παρέμβασης στη βελτίωση του στατικού ελέγχου και ευθυγράμμισης κατά στην προσπάθεια σύλληψης αντικεινων (Campbell S et al., 1997).

Σε επαναλαμβανόμενες μετρήσεις τυχαιοποιημένης μορφής, βρέφών ηλικίας 4 έως 12 μήνες, με δυσλειτουργίες στη στάση και την κίνηση του σώματος, οι οποίες επικεντρώθηκαν στη διερεύνηση και αξιολόγηση της επίδρασης και αποτελεσματικότητας της εφαρμογής νευροεξελικτικής θεραπείας (NDT) -με βάση την συνεισφορά της δυναμικής συν-ενεργοποίησης κορμού στη βελτίωση της αδρής κινητικής λειτουργίας. Στην
πειραματική ομάδα χορηγήθηκε μια δυναμική συν-ενεργοποίηση κορμού και η ομάδα ελέγχου ακολούθησαν πρωτόκολλα αλληλεπίδρασης γονέα-παιδιού και παιχνιδιού. Η κλίμακα μέτρησης αδρής κινητικής λειτουργίας χρησιμοποιήθηκε για την μέτρηση αποτελέσματος. Οι μετρήσεις που διεξήχθησαν πριν και μετά τη δοκιμασία έδειξαν σημαντική βελτίωση της ομάδας που ακολούθησε το πρωτόκολλο NDT συγκριτικά με την ομάδα ελέγχου (Sherry W. Andrt et al., 2008).
Σε μια τυχαιοποιημένη, ελεγχόμενη κλινική δοκιμή, σε μια θεραπευτική ομάδα στην οποία χορηγήθηκε νευροεξελικτική Θεραπεία με βάση το πρωτόκολλο παρέμβασης, ενώ στην ομάδα ελέγχου εφαρμόστηκε η ίδια ποσότητα θεραπευτικών συνενδριών μη ειδικών χειρισμών. Για την αξιολόγηση των αποτέλεσμάτων χρησιμοποιήθηκε η Κλίμακα Εκτίμησης Νεογνικής Συμπεριφοράς, ενώ για την αξιολογήση της ποιότητας ορθοστατικού ελέγχου σχεδιάστηκε και μια συμπληρωματική κινητική δοκιμασία. Η εκτέλεση από την ομάδα ελέγχου έγινε σημαντικά καλύτερα στην συναξιολόγηση των επιδόσεων Κλίμακα Αξιολόγησης Νεογνικής Κίνησης και Συμπεριφοράς. Στην ομάδα πρώιμης θεραπευτικής παρέμβασης παρατηρήθηκε μια σημαντική δραστηριοποίηση διαμέσου αυθόρμητων στοιχείων συμπεριφοράς. Η μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η νευροεξελικτική θεραπευτική παρέμβαση συμβάλλει στην βελτίωση του ορθοστατικού ελέγχου σε πρόωρα βρέφη, ενώ δεν παρατηρήθηκε σημαντική βελτίωση στον μυϊκό τόνο, την συμπεριφορική κατάσταση και τα αντανακλαστικά (Gay L Girolami et al., 1994).

Μελέτη, η οποία εστίασε στη διερεύνηση της αποτελεσματικότητας της νευροεξελικτικής θεραπείας κατά τη χρήση της τόσο μεμονωμένα
και όσο και σε συνδυασμό με άλλες αναπτυξιακές/εξελικτικές θεραπείες. Τα δεδομένα αναλύθηκαν με τη χρήση της μεθόδου βιβλιογραφικής
ανασκόπησης. Η ανάλυση έδειξε ότι η ομάδα στην οποία χορηγήθηκαν συνεδρίες NDT παρουσίαζε κάπως καλύτερη απόδοση από ό, τι η ομάδα που δεν έλαβε την εν λόγω παρέμβαση (Kenneth J Ottenbecher et al., 1986).
Σε μια τυχαιοποιημένη ελεγχόμενη δοκιμή, εξετάστηκε η επίδραση της θεραπευτικής παρέμβασης Νευροεξελικτικής (NDT) και οι διαφοροποιήσεις της στην ένταση της αδρής κινητικής λειτουργίας των παιδιών με εγκεφαλική παράλυση. Οι συμμετέχοντες ήταν 34
παιδιά με ήπια έως μέτρια σπαστικότητα και ημιπληγία, διπληγία, και τετραπληγία. Η αντιστοίχιση του δείγματος που συλλέχθηκε με αναλογία διακύμανσης ανάλογα με το φύλο, την ηλικία, και τη διαβάθμιση της διαταραχής σε ένα σύνολο 114 παιδιών με εγκεφαλική παράλυση. Τα παιδιά χωρίστηκαν τυχαία σε δύο ομάδες: η ομάδα Α υποβλήθηκε σε θεραπείες NDT, συχνότητας δύο φορές την εβδομάδα, ενώ η ομάδα Β, αντίστοιχα, πέντε φορές την εβδομάδα για 16 εβδομάδες. Ως εργαλείο μέτρησης χρησιμοποιήθηκε η Κλίμακα Μέτρησης Αδρής Κινητικής Λειτουργίας. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι τα παιδιά της ομάδας Β έκαναν καλύτερη εκτέλεση, επίσης έδειξαν σημαντικά μεγαλύτερη βελτίωση από τις εκτελέσεις της ομάδας Α (Τ Sorlakis Ν et al., 2005).
Σε μια μετα-ανάλυση, όπου αντικείμενο συγκρισης ήταν η αποτελεσματικότητα της εντατικής έναντι της μη εντατικής χορήγησης νευροεξελικτικής θεραπείας σε παιδιά με εγκεφαλική παράλυση. Στις μεθόδους αναζήτησης λήφθησαν υπόψην μόνο άρθρα της αγγλικής βιβλιογραφίας. Ως μηχανές αναζήτησης σχετικής αρθρογραφίας χρησιμοποίησαν η Medline και η Embase για τον εντοπισμό όλων των δημοσιεύσεων τυχαιοποιημένης δοκιμής κατά τη χρονική περίοδο μεταξύ του Ιανουαρίου 1996 και του Ιουλίου 2007 με λέξεις-κλειδιά τους όρους: ΕΠ, NDT, αποκατάσταση, φυσιοθεραπευτική προσέγγιση σε βρέφη, εφήβους και GMFM. Στην παρούσα μελέτη παρατίθενται τέσσερα άρθρα που πληρούσαν τις προαναφερθήσες προϋποθέσεις. Αποκλείστηκαν μελέτες σχετικά με θεραπείες που δεν χρησιμοποιείται γενικά στην επονομαζόμενη συμβατική θεραπεία (δηλαδή περιορισμός, περιδέσεις, taping). Τα αποτελέσματα κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η εντατική νευροεξελικτική θεραπεία μπορεί να βελτιώσει τη λειτουργική κίνηση σε παιδιά με εγκεφαλική παράλυση (Carla Arpino et al., 2010).

ΚΕΦΑΛΑΙΟ III

ΥΛΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ
3.1 ΥΛΙΚΑ
χαλάκι
μικρό σκαμνί
σφήνα
δίσκος ισορροπίας
θεραπευτικά ρολά
ελβετική μπάλα
αντικείμενα παιχνιδιού διαφόρων μεγεθών και υφής.
3.2 ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΜΕΛΕΤΗΣ
Σχεδιασμός σύγκρισης πριν και μετά τις δυο θεραπευτικες παρέμβασεις – Ένας ενδεικτικός πειραματικός σχεδιασμός της μελέτης.
ΤΟΠΟΣ ΜΕΛΕΤΗΣ
Η μελέτη διεξήχθη στις ακόλουθες εγκαταστάσεις:
1. Παιδιατρικό Κέντρο Φυσικοθεραπείας, PSG Νοσοκομείο, Κοϊμπατόρε, Ταμίλ Ναντού, Ινδία.
2. Ραμακρίσνα vidyalaya αποστολή, Διεθνούς Ανάπτυξης Ανθρώπινου Δυναμικού, Periyanaickenpalayam, Κοϊμπατόρε, Ταμίλ Ναντού, Ινδία.
3.4 ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ & ΔΕΙΓΜΑΤΟΛΗΨΙΑ
Ως πληθυσμός μελέτης επιλέχθησαν παιδιά με σπαστική εγκεφαλική παράλυση από το PSG Hospitals και Ramakrishna mission vidyalaya, Κοϊμπατόρε. Το αρχικό σύνολο 20 παιδιών με σπαστικής μορφής εγκεφαλική παράλυση διαλογίστικαν τυχαία σε 2 ομάδες.
Ομάδα Α – 10 συμμετέχοντες. (συνδυαστική εφαρμογή νευροεξελικτικής θεραπείας (NDT) και μυοπεριτονιακής αποσυμφόρησης)
Ομάδα Β – 10 συμμετέχοντες. (μόνο νευροεξελικτική θεραπεία)
3.5 ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΓΙΑ ΔΕΙΓΜΑ
Τα κριτήρια ένταξης
1. Τα παιδιά με σπαστικής μορφής εγκεφαλική παράλυση.
2. Ηλικιακό εύρος 2-12 ετών.
3. Σύστημα ταξινόμησης αδρής κινητικής λειτουργίας – επιπέδου Ι, ΙΙ και ΙΙΙ.
5. Παιδιά που είναι σε θέση να ακολουθήσουν απλές εντολές.
3.5.2 ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥ
1. Χρήση σπασμολυτικής φαρμακευτικής αγωγής.
2. Ένεση αλλαντικής τοξίνης κατά τη διάρκεια της περιόδου της μελέτης.
3. Κάθε ορθοπεδικά ή νευρολογικά διαδικασία κατά τη διάρκεια της μελέτης.
4. Μη ελεγχόμενη επιληψία.
3.6. ΜΕΣΑ & ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ
Για τη μέτρηση αδρής κινητικότητας σε παιδιά με σπαστική εγκεφαλική παράλυση χρησιμοποιήθηκε η Κλίμακα Εκτίμησης Αδρής Κινητικής Λειτουργίας (GMFM-88), η οποία συνιστά ένα τυποποιημένο όργανο παρατήρησης. Αποτελείται από 88 αντικείμενα, πέντε επίπεδα και εύρος βαθμολογίας από 0 (δεν ξεκινάει κίνηση), 1 (ψηλαφάται ελάχιστη μυϊκή σύσπαση), 2 (εν μέρει ξεκινά κίνηση), 3 (ολοκληρωμένη κίνηση).
3.7. ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ
Πριν τη δοκιμασία, κάθε παιδί των δύο ομάδων αξιολογήθηκε με το εργαλείο μέτρησης (GMFM-88), μετά την εξήγηση, επιγνώση και συναίνεση από το γονέα/κηδεμόνα τους. Η ομάδα Α υποβλήθηκε σε συνδυασμό παρεμβάσεων NDT και μυοπεριτονιακής αποσυμφόρησης, ενώ η ομάδα Β υποβλήθηκε σε θεραπευτικές παρεμβάσεις που περιλάμβαναν μόνο χορήγηση NDT προσαρμοσμένη στις ανάγκες του κάθε παιδιού. Η δοκιμή εκτελέστηκε 4 εβδομάδες μετά τη μέτρηση GMFM έγινε σύγκριση αποτελεσμάτων.
3.8. ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΚΑΙ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ
Τα δεδομένα που συλλέχθησαν από τις δύο ομάδες παιδιών αναλύθηκαν χρησιμοποιώντας το ‘t’ τεστ για τη μέτρηση των αλλαγών
μεταξύ των τιμών πριν και μετά τη δοκιμασία (GMFM-88). Το ανεξάρτητο ‘t’ τεστ χρησιμοποιήθηκε για τη μέτρηση των μεταβολών μεταξύ των ομάδων.
Έλεγχος αξιοπιστίας του ‘t’ τεστ
= Υπολογιζόμενη μέση διαφορά τιμών πριν και μετά τη δοκιμασία
SD = Τυπική Απόκλιση
n = Αριθμός δειγμάτων
δ = Διαφορά τιμών πριν και μετά τη δοκιμασίαb/w τιμές
Αξιοπιστία ανεξάρτητου ‘t’ τεστ
Χ1 = μέση διαφορά στην ομάδα Α
Χ2 = μέση διαφορά στην ομάδα Β
SD = Τυπική Απόκλιση
ΚΕΦΑΛΑΙΟ – IV
ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΚΑΙ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ
Η ανάλυση δεδομένων είναι η συστηματική οργάνωση και σύνθεση των δεδομένων δοκιμών της διερεύνησης μιας υπόθεση με τη χρήση αυτών των δεδομένων. Η ερμηνεία είναι η διαδικασία αιτιολόγησης και επεξήγησης των αποτελεσμάτων της μελέτης και η διερεύνηση των συνεπειών που αυτά παράγουν (Polit & Belt, 2004).
Τριάντα τέσσερα παιδιά αξιολογήθηκαν για την επιλεξιμότητα στην παρούσα μελέτη, εγγεγραμμένα ήταν αρχικά είκοσι δύο. Πριν από την τυχαία συλλογή, ωστόσο, δύο οικογένειες αποσύρθηκαν από τη μελέτη. Τα υπόλοιπα είκοσι παιδιά χωρίστηκαν τυχαία σε πρόγραμμα θεραπευτικής παρέμβασης με δέκα στην ομάδα – Α και άλλα δέκα στην ομάδα – Β. Το σχήμα – 1 αποτυπώνει την καταγραφή των περιπτώσεων.
Οι τιμές πριν και μετά τη δοκιμασία για την ομάδα Α και ομάδα Β ελήφθησαν πριν και μετά από τη χορήγηση συνδυασμένης νευροεξελικτικής θεραπεία και μυοπεριτονιακής αποσυμφόρησης (ομάδα Α) και μόνο νευροεξελικτικής θεραπείας (ομάδα Β). Η εκτίμηση της βελτίωσης στην αδρή κινητική λειτουργία αξιολογήθηκε χρησιμοποιώντας την κλίμακα εκτίμησης αδρής κινητικής λειτουργίας (GMFM-88). Η μέση τιμή, τυπική απόκλιση και αξιοπιστία του “t” των τιμών των δοκιμών χρησιμοποιήθηκαν για να διαπιστωθεί αν υπήρχε οποιαδήποτε σημαντική διαφοροποίηση μεταξύ των τιμών πριν και μετά τη δοκιμασία εντός των ομάδων.
Οι ανεξέρτητες “t” τιμές των δοκιμών χρησιμοποιήθηκαν για να την απόδοση της σημαντικής διαφοράς μεταξύ των ομάδων μετά τη λήψη συνδυαστικής παρέμβασης νευροεξελικτικής θεραπείας και μυοπεριτονιακής αποσυμφόρησης (ομάδα Α) και λήψη αμιγώς νευροεξελικτικής
θεραπείας (ομάδα Β).
ΠΙΝΑΚΑΣ: 1. ΤΙΜΕΣ ΤΟΥ GMFM-88 ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ
ΟΜΑΔΑ – A (n = 10)
S.NO
ΠΡΙΝ ΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΊΑ
ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ
1
86.07
92.14
2
47.25
69.99
3
36.82

51.09
4
75.61
92.67
5
47.41
83.41
6
71.76
92.94
7
25.68

54.59
8
06.31
21.15
9
80.86
97.58
10
74.70
85.64
ΓΡΑΦΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ 1:
ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ GMFM-88 ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΟΜΑΔΑ – A (n = 10)
ΠΙΝΑΚΑΣ: 2.
ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ GMFM-88 ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΟΜΑΔΑ – Β (n = 10)
S.NO
ΠΡΙΝ ΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ
ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ
1
09.05
13.78
2
45.67
50.43
3
30.93
35.644
56.69
66.44
5
25.42
35.12
6
82.41
90.67
7
71.61
81.41
8
80.42
87.64
9
52.61
60.12
10
72.61
78.42
ΓΡΑΦΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ 2:
ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ GMFM-88 ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΟΜΑΔΑ – B (n = 10)
ΠΙΝΑΚΑΣ 3:
Αξιόπιστες τιμές δοκιμή “t”, ο μέσος όρος, μέση διαφορά και τυπική απόκλιση του GMFM-88 στην ομάδα Α και ομάδα Β
ομάδες
μέσος όρος
μέση διαφορά
Standard
Deviation
‘t’ αξία
‘p’ αξία
Ομάδα Α
πριν τη δοκιμή
μετά τη δοκιμή
55.247
74.120
18.89
8.75
6.833
P<0.001
Ομάδα Β
πριν τη δοκιμή
μετά τη δοκιμή
52.742
59.967
7.23
2.13
10.716
P<0.001
ΓΡΑΦΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ 3:
Σύγκριση των μέσων όρων διαφοράς μεταξύ αμάδας Α και Β ομάδα με βάση τον πίνακα 3 και διάγραμμα 3 η μέση διαφορά της ομάδας Α βρέθηκε να είναι 18.89, Standard απόκλιση ήταν 8.75, η «t» τιμή ήταν 6.833 που ήταν μεγαλύτερη από την τιμή του πίνακα p <0.001. Στην ομάδα Β η μέση διαφορά ήταν 7,23, η τυπική απόκλιση ήταν 2,13, τιμή «t» ήταν 10.716 που ήταν μεγαλύτερη από την τιμή του πίνακα σε p <0,001.
ΠΙΝΑΚΑΣ 4:
Ανεξάρτητη τιμή ‘t’ των δοκιμών, τη μέση διαφορά και την τυπική απόκλιση της αδρής κινητικότητας GMFM-88 μεταξύ των ομάδων Α και B
μέση διαφορά
αποτελέσματα μετρήσεων
μέση διαφορά
standard deviation
αξία ‘t’
αξία ‘p’

Αδρή Κινητική Λειτουργία GMFM-88
11.67
8,75
2.13
4.1
Ρ <0,001
Η δοκιμή της ανεξάρτητης δοκιμασίας’t’ διεξήχθη μεταξύ των ομάδων Α και Β, ‘ωστε να αναλυθεί τη σημασία της συνδυαστικής εφαρμογής νευροεξελικτικής θεραπείας με μυοπεριτονιακή αποσυμφόρηση και η διαφοροποίηση της από τη χορήγηση μόνο νευροεξελικτικής θεραπείας, σε
παιδιά με σπαστικής μορφής εγκεφαλική παράλυση.
Με βάση τις μετρήσεις του GMFM-88, η υπολογιζόμενη τιμή ‘t’ ήταν 4.1, η οποία ήταν μεγαλύτερη από την τιμή του πίνακα στο P 4 – 6
02
03
>6 – 8
02
01
>8 – 10
–
–
>10 – 12
–
–
επίπεδο GMFCS
I
06
04
II
01
04
III
03
02

Όλοι οι συμμετέχοντες στην ομάδα Α παρουσίασαν σημαντική βελτίωση στο GMFM-88, με μία μέση διαφορά 18.89 και τυπική απόκλιση 8.75. Δεδομένου ότι η υπολογισμένη τιμή «t» με το ζευγαρωμένα “t” τεστ για την ομάδα Α ήταν 6.833, η οποία ήταν μεγαλύτερη από την τιμή του πίνακα με p <0.001, η μελέτη αποδεικνύει για την υπόθεση 1 ότι “υπάρχει η συνδυαστική θεραπευτική παρέμβαση νευροεξελικτικής αγωγής και μυοπεριτονιακή αποσυμφόρησης σε παιδιά με σπαστική εγκεφαλική παράλυση επιφέρει μια σημαντική βελτίωση στην αδρή κινητική τους λειτουργία”. Όλοι οι συμμετέχοντες της ομάδας Β παρουσίασαν σημαντική βελτίωση στο GMFM-88, με μία μέση διαφορά 7,23 και τυπική απόκλιση 2.13. Δεδομένου ότι η υπολογισμένη τιμή «t» με τα ζευγαρωμένα “t” τεστ για την ομάδα Α ήταν 10.716, η οποία ήταν μεγαλύτερη από την τιμή του πίνακα με p <0.001, η μελέτη αποδεικνύει την υπόθεση 2, καθώς “η χορήγηση νευροεξελικτικής θεραπείας σε παιδιά με σπαστικής μορφής εγκεφαλική παράλυση επιφέρει σημαντική βελτίωση στην αδρή κινητική τους λειτουργία”.
Ενώ στη σύγκριση μεταξύ των ομάδων με τη χρήση της ανεξάρτητης δοκιμασίας «t», η μέση διαφορά ήταν 11.67 και τυπική απόκλιση 8.75 και 2.13. Δεδομένου ότι η υπολογισμένη «t» είναι 4,1, μεγαλύτερη από την τιμή του πίνακα με p<0,001, η μελέτη αποδεικνύει την υπόθεση 3, δηλαδή ότι “υπάρχει μια σημαντική διαφορά στην αδρή κινητική λειτουργία μεταξύ των ομάδων παιδιών με σπαστικής μορφής εγκεφαλική παράλυση τα οποία υποβάλλονται στη συνδυαστική εφαρμογή νευροεξελικτικής θεραπείας με μυοπεριτονιακής αποσυμφόρησης σε σύγκριση με εκείνα που υποβάλλονται μόνο σε νευροεξελικτική θεραπεία”.
Από τη στιγμή που μειώθηκε ο βαθμός εμπλοκής/τάσης στο μυοπεριτονιακό ιστό, άρα και οι αντίστοιχοι περιορισμοί, στην ομάδα που
έλαβε συνδυαστική παρέμβαση νευροεξελικτική θεραπεία με μυοπεριτονιακής αποσυμφόρησης, η τεχνική μυοπεριτονιακής αποσυμφόρησης μπορεί να είναι χρησιμοποιείται ως συμπληρωματική θεραπεία σε συνδυασμό με άλλες θεραπείες, όπως η αισθητηριακή ολοκλήρωση, η λειτουργική εκπαίδευση και άλλες ασκήσεις κινητικότητας.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ VI
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Η παρούσα μελέτη αυτή εστιάζει στη συνεφαρμοφή νευροεξελικτικής θεραπείας με μυοπεριτονιακή απεμπλοκή/αποσυμφόρηση και την επιρροή τους στην αδρή κινητική λειτουργία των παιδιών με σπαστική εγκεφαλική παράλυση. Διαπιστώθηκε ότι η συνδυαστική θεραπευτική παρέμβαση νευροεξελικτικής θεραπείας με μυοπεριτονιακή αποσυμφόρηση βελτίωσε την αδρή κινητική λειτουργία παιδιών με σπαστική εγκεφαλική παράλυση. Ως εκ τούτου, από τη διαθέσιμη βιβλιογραφία και τη στατιστική ανάλυση των δεδομένων που λαμβάνονται, η μελέτη
κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, “υπήρξε μια στατιστικώς σημαντική διαφοροποίηση μεταξύ των παιδιών που υποβλήθηκαν σε θεραπεία με νευροεξελικτικής θεραπεία με μυοπεριτονιακή απελευθέρωση και νευροεξελικτική θεραπεία”
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ
Ένα μεγάλο μέγεθος του δείγματος θα πρέπει να είναι incorporated. Πρέπει να είναι εφικτή η μακροπρόθεσμη παρακολούθηση προκειμένου να προσδιοριστεί η διαφοροποίηση των θεραπευτικών αποτελεσμάτων ανάλογα με τη θεραπευτική στρατηγική που ακολουθείται. Παιδιά με σπαστικής μορφής εγκεφαλική παράλυση επίπεδου GMFCS της IV και V μπορούν επίσης να συμπεριληφθούν. Τα παιδιά με μικτό τύπο εγκεφαλικής παράλυσης, με τα χαρακτηριστικά σπαστικότητας και αθέτωσης, υπό την προϋπόθεση ότι συστατικό σπαστικότητα επικρατούν μπορούν επίσης να συμπεριληφθούν. Διάφορα δοσολογικά σχήματα θα πρέπει να ενσωματωθεί και η αποτελεσματικότητά του θα πρέπει να μελετηθούν, Η αποτελεσματικότητα της μυοπεριτονιακή αποσυμφορησης στη βελτίωση σπαστικότητας και εύρους κίνησης μπορεί επίσης να μελετηθεί στο μέλλον.

αναφορά σε κάποιες πρόσφατες σχετικές μελέτες

http://www.frontiersin.org/profile/publications/27866389

Αποσυμφόρηση, αναδόμηση και αναδιοργάνωση του μυοπεριτοναϊκού συστήματος: ένα πολλά υποσχόμενο Συμπληρωματική θεραπεία για μικρά παιδιά με σπαστική εγκεφαλική παράλυση
Alexis B. Hansen, Karen S. Price and Heidi M. Feldman
Stanford University School of Medicine, Stanford, United States
Όλο και περισσότερα στοιχεία τεκμηριώνουν τις δομικές αλλαγές στο εσωτερικό των μυών και λοιπών μαλακών μορίων, ως σύνοδο πρόβλημα σε άτομα με σπαστική εγκεφαλική παράλυση. Οι επιδράσεις της βλάβης στο ΚΝΣ, αν και μη εκφυλιστική, επηρεάζει τα μαλακά μόρια με συνέπεια τη δημιουργία και / ή την αύξηση μυϊκής δυσκαμψίας, τη μείωση της διατατικής ικανότητας και ευλυγισίας. Στόχος αυτής της μελέτης ήταν να διερευνήσει την αποτελεσματικότητα της μυοπεριτονιακής αποσυμφόρησης, ως συμπληρωματική θεραπευτική παρέμβαση, επικεντρωμένη στο μυοπεριτοναϊκό σύστημα συμβάλλει επικοδομητικά στην ανασυγκρότηση των μαλακών ιστών και τη βελτίωση της κινητικής λειτουργίας σε μικρά παιδιά με σπαστική εγκεφαλική παράλυση. Σε μια τυχαιοποιημένη μελέτη, οι συγγραφείς αξιολόγησαν την κινητική λειτουργία, χρησιμοποιώντας έγκυρα και σταθμισμένα εργαλεία μέτρησης πριν από την έναρξη και μετά από την εν λόγω συμπληρωματική θεραπευτική παρέβαση και επεξεργάστηκαν τα αντίστοιχα δεδομμένα σε 8 παιδιά με σπαστική εγκεφαλική παράλυση, ηλικίας 2-7 ετών. ΗΟ μέσος όρος μεταβολής στην ομάδα μετά τη θεραπεία εμφάνισε μεγαλύτερη τιμή από την τιμή της μεταβολής που σημειώθηκε στην ομάδα ελέγχου. Τα αποτελέσματα τεκμηριώνουν ότι υπήρξαν σημαντικές βελτιώσεις σε 6 παιδιά, όπου οι μετρήσεις αλλαγής μετά τη θεραπεία ήταν υψηλότερες από την αλλαγή μετά την φάση ελέγχου, 3 από τα παιδιά έδειξαν επίσης βελτιώσεις μετά τη φάση ελέγχου. Η ενσωμάτωση της μυοπεριτοναϊκής αποσυμφόρησης, ως συμπληρωματική θεραπευτική παρέμβαση φέρεται πολλά υποσχόμενη στη διευκόλυνση της νευροεξελικτικής θεραπείας στην σπαστική εγκεφαλική παράλυση, καθώς βελτιώνει την ποιότητα, τη θρέψη και την ελαστικότητα των συστημάτων του οργανισμού. © 2012 Sage Publications 2012.

Η άμεση επίδραση της μυοπεριτονιακής αποσυμφόρησης στη σπαστικότητα (εγκεφαλική παράλυση)
Συγγραφείς: Bhalara, Akta
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΕΚΔΟΣΗΣ: Αύγουστος 2012
ΠΗΓΗ: Διεθνείς εκδόσεις τρέχουσας έρευνας & κριτικής, Αύγουστος 2012, Vol. 4 Τεύχος 16, σελ.9

Άρθρο
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Εισαγωγή: Στην παθοφυσιολογία της εγκεφαλικής παράλυσης, η βλάβη στο ΚΝΣ συχνά συνεπάγεται σπαστικότητα διάφορων μυϊκών ομάδών. Η σπαστικότητα προκαλεί αντίστοιχη διαταραχή στην ανάπτυξη και τη λειτουργικότητα των μυών, ενώ συγχρόνως εξελίσσονται παραμορφώσεις των αρθρώσεων όπου επιδρούν οι προσβεβλημένοι αυτοί μύες με αποτέλεσμα την αποτύπωση λειτουργικών προβλημάτων. Πλέον, είναι ευρέως τεκμηριωμένες σε βιβλιογραφικό και εφαρμόσιμες σε κλινικό επίπεδο διάφορες τεχνικές κινητοποίησης μαλακών μορίων. Σε κλινικό περιβάλλον η εφαρμογή τέτοιων τεχνικών κινητοποίησης μαλακών μορίων μπορεί να συνδυαστεί με την μυοπεριτονιακή αποσυμφόρησης και κατόπιν αργή και παρατεταμένη παθητική διάταση, αυξάνοντας τα ευεργετικά αποτελέσματα.
Σκοπός της μελέτης: Η διερεύνηση του εύρους επίδρασης της μυοπεριτονιακής αποσυμφόρησης (MFR) και εν συνεχεία παθητικής διάτασης για την αντιμετώπιση σπαστικότητας γαστροκνήμιου σε ασθενείς με σπαστική διπληγία. Να συγκριθεί η διαφοροποίηση της επίδρασης της απλής διάτασης από την εφαρμογή μυοπεριτονιακής αποσυμφόρησης σε συνδυασμό με παθητική διάταση όσον αφορά την σπαστικότητα του γστροκνήμιου στον ίδιο πληθυσμό.
Μεθοδολογία: Σχεδιασμός Μελέτης: Πειραματική μελέτη, μέγεθος δείγματος: 18 ασθενείς: Κάθε ομάδα 9, τόπος μελέτης: Τμήμα Φυσικοθεραπείας Β1, Πολιτικό Νοσοκομείο, Αχμενταμπάντ. Διάρκεια μελέτης: Συνολική διάρκεια της μελέτης ήταν 6 μήνες. Στην ομάδα Α εφαρμόστηκε η τεχνική της μυοπεριτονιακής αποσυμφόρησης σε συνδυασμό με παθητική διάταση του γαστροκνήμιου, ενώ στην ομάδα Β χορηγήθηκαν μόνο διατάσεις. Αποτέλεσμα Μετρήσεων: Αποτέλεσμα της παρέμβασης παρατηρήθηκε αμέσως μετά την επέμβαση με τη λήψη ΜΑΣ και της MTS. Αποτελέσματα: Τα αποτελέσματα της ανάλυσης εντός της ομάδας, παρουσίασαν σημαντική βελτίωση στην MTS R1 και MAS τόσο των ομάδων Α και Β, σε επίπεδο σημαντικότητας 5%, και δεν έδειξε σημαντική βελτίωση MTS R2. Τα αποτελέσματα στο εσωτερικό της ομάδας δεν έδειξαν σημαντικές βελτιώσεις σε MAS και της MTS R2, όμως εμφανίστηκαν σημαντικές βελτιώσεις στην τιμή R1 της MTS στην ομάδα Α εν σχέση με την ομάδα Β σε επίπεδο σημαντικότητας 5%. Συμπέρασμα: η συνδυαστική εφαρμογή μυοπεριτονιακής αποσυμφόρησης και λειτουργικής διάτασης αυξάνει τα ευεργετικά αποτελέσματα στη μείωση της σπαστικότητας σε ασθενείς με σπαστικότητα εν σχέση με τη χρήση απλής παθητικής διάτασης.

http://connection.ebscohost.com/c/articles/79729950/immediate-effect-myofascial-release-spasticity-spastic-cerebral-palsy-patients

Η επίδραση της μυοπεριτονιακής απεμπλοκής, στη σπαστικότητα και τη λειτουργία των κάτω άκρων, σε ασθενείς με σπαστική διπληγία: τυχαιοποιημένη ελεγχόμενη μελέτη
Chandan Kumar1 * και Snehashri Ν Vaidya
Αναπληρωτής Καθηγητής, Smt Kashibai Navale Κολέγιο της Φυσικοθεραπείας, Narhe, Πούνε, Μαχαράστρα, Ινδία της MGM σχολή Φυσικοθεραπείας, Αουρανγκαμπάντ, Ινδία
Περίληψη
Σκοπός: Η περιγραφή της αποτελεσματικότητας της μυοπεριτονιακής αποσυμφόρησης σε συνδυασμό με την κλασσική φυσικοθεραπεία στην αντιμετώπιση σπαστικότητας του γαστροκνήμιου, των προσαγωγών και των οποίσθιων κνημιαίων του ισχίου και στην βελτίωση λειτουργίας των κάτω άκρων σε ασθενείς με σπαστική διπληγία.
Μεθοδολογία: Συμμετείχαν με τη μέθοδο της τυχαίας δειγματοληψίας 30 ασθενείς με σπαστική διπληγία και ηλικιακό εύρος 2-8 ετών από
MGM College και άλλες ιδιωτικές κλινικές στο Αουρανγκαμπάντ. Κάθε ομάδα αποτελούνταν από 15. Ομάδα Α: εφαρμογή μυοπεριτονιακής
αποσυμφόρησης και κλασσικής φυσικοθεραπείας. Ομάδα Β: εφαρμογή κλασσικής φυσικοθεραπευτικής παρέμβασης. Και στις δύο ομάδες χορηγήθηκαν θεραπευτικές συνενδρίες για 4 εβδομάδες. Εργαλεία μέτρησης: η αξιολόγηση έγινε με βάση την τροποποιημένη κλίμακα Ashworth (MAS), Τροποποιημένη κλιμακα Tardieu (MTS) και κλίμακα εκτίμησης αδρής κινητικής λειτουργίας (GMFM-88).
Αποτελέσματα: Η μέση διαφορά του ΜΑS και R2 αξία της MTS στην ομάδα Α ήταν περισσότερο από την ομάδα Β, όσον αφορά το γαστροκνήμιο, τους οπισχιοκνημιαίους και προσαγωγούς, ενώ η κλίμακα εκτίμησης GMFM έδειξε σχεδόν ίση βελτίωση και στις δύο ομάδες.
Συμπέρασμα: Συνολικά, από την παρούσα μελέτη μπορεί να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι η ένταξη της μυοπεριτονιακής αποσυμφόρησης στην κλασσική φυσικοθεραπευτική παρέμβαση, κάτι που δεν αποτελεί ιδιαίτερη δυσκολία, μειώνει τη σπαστικότητα στους μυώνες του γαστροκνήμιου, των ισχιοκνημιαίων και των προσαγωγών του ισχίου σε ασθενείς με σπαστική διπληγία.

Η επίδραση μυοπεριτονιακής αποσυμφόρησης της κοιλιακής περιτονίας/πρόσθιου θωρακικού τοιχώματος στην βελτίωση της θωρακικής έκπτυξης σε παιδιά με σπαστική εγκεφαλική παράλυση
Shraddha J. Diwan *, Ανκίτα Β Bansal, Hetal Chovatiya, Dhara Kotak, Neeta Vyas
S.B.B. Κολέγιο της Φυσικοθεραπείας, V.S. Γενικό Νοσοκομείο, Ellis Bridge, Αχμενταμπάντ-380006, Γκουτζαράτ, Ινδία
Ελήφθη: 29 Απριλίου 2014
Αποδεκτό: 9 Μάη, 2014
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Ιστορικό: Ο όρος «εγκεφαλική παράλυση» χρησιμοποιείται, ως επί τω πλήστον, προκειμένου να περιγραφεί μια διαταραχή της κινητικής ανάπτυξης και στάσης, τα αίτια της οποίας αποδίδονται σε βλάβη του εμβρυϊκού εγκεφάλου. Τα παιδιά με σπαστική εγκεφαλική παράλυση εμφανίζουν μειωμένη κινητικότητα του θώρακα. Η φυσικοθεραπευτική τεχνική της μυοπεριτονιακής αποσυμφόρησης (MFR) συνιστά μια μορφή κινητοποίησης μαλακών μορίων με πεδίο εφαρμογής την θεραπεία και αποκατάσταση σωματικών δυσλειτουργιών αλληλένδετων με έκλυση πόνου και περιορισμό εύρους κίνησης. Ως εκ τούτου, η παρέμβαση διαμέσου της συγκεκριμένης τεχνικής κρίνεται απαραίτητη για τη βελτίωση της έκπτυξης του θώρακα. Λειτουργικός στόχος αυτής της μελέτης ήταν η επιδίωξη βελτίωσης εύρους έκπτυξης θώρακα, εφαρμόζοντας την τεχνική της μυοπεριτονιακής αποσυμφόρησης στους αναπνευστικούς μύες.
Μέθοδοι: Στη παρούσα μελέτη συμπεριλήφθηκαν 12 παιδιά με σπαστικής μορφής εγκεφαλική παράλυση και των δύο φύλων τα οποία ικανοποιούν τα κριτήρια ένταξης. Οι μετρήσεις στο θώρακα ελήφθησαν σε τρία επίπεδα/κλινικά σημεία: τη μασχάλη, 3 δάκτυλα κάτωθεν του θωρακικού κλωβού, και υποπλεύρια. Οι προαναφερθήσες διαπιστώσεις καταγράφηκαν ως αποτέλεσμα προκαταρκτικής δοκιμασίας. Μυοπεριτονιακή αποσυμφόρησης εφαρμόστηκε στον μείζονα θωρακικό, τους μεσοπλεύριους, τον ορθό κοιλιακό και το διάφραγμα, με τον ασθενή κλινήρη σε ύπτια θέση. Συλλέχθηκαν και καταγράφηκαν τα δεδομένα των αποτελεσμλατων θεραπείας, τα οποία στη συνέχεια υποβλήθηκαν σε στατιστική ανάλυση.
Αποτελέσματα: Η διαφοροποίηση της έκπτυξης θώρακα προ και μετά των θεραπευτικών παρεμβάσεων σε μασχάλη, θωρακικό κλωβό και τους υποπλεύριους μυώνες προσσεγγίζει μια μέση διαφορά του 0,15, 0,15, 0,20, αντίστοιχα το οποίο είναι σημαντικό, στατιστικά, η Ρ τιμή είναι <0,05.
Συμπέρασμα: Το αποτέλεσμα δείχνει ότι το εύρος έκπτυξης του θώρακα αυξήθηκε σημαντικά και στα τρία επίπεδα. Ο βέλτιστος βαθμός έκπτυξης παρατηρήθηκε στο επίπεδο της θηλής.
Λέξεις-κλειδιά: σπαστική εγκεφαλική παράλυση, μυοπεριτονιακή αποσυμφόρησης, έκπτυξη θώρακα
http://www.scopemed.org/?jft=119&ft=119-1408343476

κλινική έρευνα
Φυσικοθεραπευτική συνενδρία σε θεραπευτική πισίνα εντός παιδιατρικού κέντρου φυσικής αποκατάστασης:
Σκοπός: Η παρούσα διερεύνηση εστιάζει στην πραγματοποίηση φυσικοθεραπευτικής παρέμβασης σε θεραπευτική πισίνα παιδιατρικού κέντρου αποκατάστασης, την παρατήρηση και την καταγραφή τυχόν βελτιώσεων, κατόπιν φυσικοθεραπειών, στις ικανότητες των συμμετεχόντων.
Μέθοδοι: Συμμετείχαν τέσσερεις ασθενείς με εγκεφαλική παράλυση, νεανική ιδιοπαθής αρθρίτιδα ή σύνδρομο Prader-Willi σε φυσικοθεραπευτικές συνενδρίες οι οποίες πραγματώθηκαν στην πισίνα ή το στρώμα. Τρείς από τους ασθενείς είχαν ορθοπερδικούς περιορισμούς λόγω των οποίων απαγορεύονταν η φόρτιση με βάρος πέραν μιας συγκεκριμένης τιμής και περιορισμένου αρθρικού εύρους κατά τις κινητικές δραστηριότητες. Χρησιμοποιήθηκε ένα ευρύ φάσμα αποτελεσμάτων προκειμένου να αξιολογηθούν βελτιώσεις σε επίπεδο συμμετοχής, δραστηριότητας και σωματικής λειτουργίας. Για την ερμηνεία δεδομένων χρησιμοποιήθηκαν παρατηρήσεις ελάχιστα ανιχνεύσιμων μεταβολών και μικρών βελτιώσεων.
Αποτελέσματα: Έχουν τεκμηριωθεί κλινικά σημαντικές βελτιώσεις στη σφαίρα της λειτουργικής κινητικότητας, την αντοχή κατά τη βάδιση, το εύρος κίνησης, τη μυϊκή δύναμη, και/ή τη μείωση του πόνου και στους τέσσερις ασθενείς.
Συμπεράσματα: Φυσικοθεραπευτικές παρεμβάσεις οι οποίες λάμβάνουν χώρα σε θεραπευτική πισίνα μπορούν να συνδυαστούν με χερσαίες παρεμβάσεις με γνώμονα το βέλτιστο δυνατόν ώφελος ασθενών με σωματικές αναπηρίες.
http://journals.lww.com/pedpt/pages/articleviewer.aspx?year=2009&issue=02110&article=00012&type=abstract

αυθεντικό άρθρο
Συγκριτική μελέτη αποτελεσματικότητας της οστεοπαθητικής στο κρανιακό πεδίο εν συναρτήσει της μυϊκής ανακούφισης
μετά από συμπληρωματική θεραπεία βελονισμού σε παιδιά με σπαστική εγκεφαλική παράλυση:
Μια Πιλοτική Μελέτη
Burris Duncan, MD? Sharon McDonough-Μέσα, MD? Katherine Worden, κάνω? Rosa Schnyer, Lac?
Jennifer Andrews, MBA? και F. John Meaney, PhD
Πλαίσιο: αναφορές περιστατικών και κλινικές μελέτες έχουν δείξει ότι η οστεοπαθητική χειροπρακτική θεραπεία (OMT) μπορεί να βελτιώσει
την κινητική λειτουργία και την ποιότητα ζωής σε παιδιά με εγκεφαλική παράλυση.
Στόχος: Να εκτιμηθεί η αποτελεσματικότητα της οστεοπαθητικής στο κρανιακή πεδίο, της μυοπεριτονιακής αποσυμφόρησης, ή και των δύο έναντι του βελονισμού σε παιδιά με μέτρια έως σοβαρή σπαστική εγκεφαλική παράλυση, όπως μετράται με διάφορα ποσοτικά εργαλεία σε μια τυχαιοποιημένη ελεγχόμενη μελέτη.
Μέθοδοι: Στην παρούσα μελέτη συμμετείχαν εγγεγραμμένοι σε μια ενιαία-τυφλή, τυχαιοποιημένη λίστα αναμονής πιλοτικού ελέγχου μελέτη παιδιά μεταξύ ηλικιών 20 μηνών και 12 ετών με κοινό χαραχτηριστηκό τη μέτρια έως σοβαρή σπαστική εγκεφαλική παράλυση. Υπήρχαν τρία σκέλη της μελέτης: OMT (Δηλαδή, οστεοπαθητική στο κρανιακή πεδίο, μυοπεριτονιακή αποσυμφόρησης, ή και τα δύο, με τη χρήση άμεσων ή έμμεσων μεθόδων), ο βελονισμός, και ο έλεγχος (Δηλαδή, μη θεραπευτική προσοχή). Τα παιδιά που ήταν αρχικά τυχαία με το σκέλος ελέγχου ήταν συνέχεια τυχαία εκ νέου σε χειροπρακτική θεραπευτική παρέμβαση, η αύξηση της το μέγεθος του δείγματος. Αποτέλεσμα των μέτρων που περιλαμβάνονται στάνταρ μέσων που χρησιμοποιούνται στην αξιολόγηση των παιδιών με εγκεφαλική παράλυση.
Λιγότερο παραδοσιακά μέτρα χρησιμοποιήθηκαν επίσης, μαζί με τον αύξοντα αξιολογήσεις από ανεξάρτητο τυφλή οστεοπαθητικός γιατρός
και οπτική αναλογική κλίμακα εκτιμήσεις από ανεξάρτητο οστεοπαθική γιατρός και οι γονείς ή κηδεμόνες. Συνολικά 11 μεταβλητές έκβασης αναλύθηκαν.
Αποτελέσματα: Πενήντα-πέντε ασθενείς συμπεριλήφθηκαν στη μελέτη. Μεμονωμένες αναλύσεις των 11 μεταβλητών έκβασης αποκάλυψαν στατιστικά
σημαντική βελτίωση σε δύο μέτρα κινητικότητας για ασθενείς που έλαβαν OMT-τη συνολική βαθμολογία της αδρής κινητικότητας
μέτρησης λειτουργίας και διεθνή κλίμακα κινητικότητας και λειτουργικής ανεξαρτησίας για παιδιά (p <.05). Δεν παρατηρήθηκαν στατιστικά σημαντικές βελτιώσεις στους ασθενείς στο σκέλος θεραπείας με βελονισμό.
Συμπεράσματα: Μια σειρά από θεραπείες που χρησιμοποιούν οστεοπαθητική στο κρανιακό πεδίο, μυοπεριτονιακή αποσυμφόρησης, ή κάποιο ανγκαιο συνδυασμό για τη βέλτιστη δυνατή φυσικοθεραπευτική παρέμβαση σε παιδιά με μέτρια έως σοβαρή σπαστική εγκεφαλική
παράλυση. Αυτά τα αποτελέσματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν ιχνηλατώντας τη μελλοντική συγκριτική έρευνα αποτελεσματικότητας εφαρμογής οστεοπαθητικών χειρισμών ή βελονισμού στη θεραπεία των παιδιών με σπαστική εγκεφαλική παράλυση.
J Am Osteopath Αναπλ. 2008? 108: 559-570

MYOFASCIAL STRUCTURAL INTEGRATION: ΜΙΑ ΠΟΛΛΑ ΥΠΟΣΧΟΜΕΝΗ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΜΟΡΦΗΣ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗ ΠΑΡΑΛΥΣΗ
Alexis B. Hansen1
Karen S. Price
Heidi M. Feldman2
1 School of Medicine, Stanford University;
2 Department of Pediatrics, Stanford University School of Medicine

ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Αυξάνονται οι τεκμηριώσεις που υποστηρίζουν ότι οι δομικές αλλαγές εντός των μυών και των δομών που τους περιβάλλουν συνδέονται με τη δημιουργία και/ή την αύξηση μυϊκής δυσκαμψίας και αντίστασης στη διάταση σε σπαστικής μορφής εγκεφαλικής παράλυσης (ΕΠ). Στόχος της παρούσας μελέτης είναι να εξετάσει αν η Myofascial Structural Integration, μια τεχνική συγκεκριμένη, συμπληρωματική, εστιασμένη στην εν τω βάθη κινητοποίηση, σχεδιασμένη να αναδομεί το μυϊκό ιστό και τα μαλακά μόρια που τον περιβάλλουν, θα μπορούσε να βελτιώσει τη λειτουργία σε παιδιά με σπαστικής μορφής εγκεφαλική παράλυση. Σε μια τυχαιοποιημένη cross-over design μελέτη, διερευνήθηκε η βελτίωση της κινητικής λειτουργίας με τη χρήση αναγνωρισμένων εργαλείων μέτρησης των θεραπευτικών παρεμβάσεων πριν και μετά τη θεραπεία και τα αντίστοιχα αποτελέσματα στην ομάδα ελέγχου σε 8 παιδιά με σπαστική ΕΠ, ηλικίας 2 ως 7 ετών. Ο μέσος όρος μεταβολής για την ομάδα στην οποία χορηγήθηκε η συγκεκριμένη τεχνική, μετά την χορήγηση της, ήταν μεγαλύτερος από την ομάδα ελέγχου. Τα αποτελέσματα δείχνουν μεγαλύτερη βελτίωση σε 6 παιδιά μετά τη θεραπεία: σε 3 από τα παιδιά επίσης η βελτίωση συνεχίζεται και μετά από τη φάση ελέγχου. Myofascial Structural Integration συνιστά μια ελπιδοφόρα συμπληρωματική θεραπεία παιδιών με σπαστική ΕΠ.
λέξεις-κλειδιά: εγκεφαλική παράλυση, μυοπεριτονία, σπαστικότητα, κινητοποίηση, παιδιά, συμπληρωματική

σχετικό τεκμήριο για την αξία της μυοπεριτονιακής αποσυμφόρησης: http://195.251.240.254:8080/handle/10184/749