κάποιες ακέψεις

ΟΤΑΝ Ο ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΧΕΙΡΑΓΩΓΙΣΗ ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ ΜΕ ΠΝΙΓΕΙ

Η αθλιότητα των ΜΜΕ πολλαπλασιάζει τον ιστορικό και πολιτισμικό σκοταδισμό, παράγωντας κοινωνικούς αυτοματισμούς συμπεριφορών, προϊόντα υπό καθεστώς φόβου και άγνοιας. Οπότε καθιστούν τα άτομα όχι πολιτες, αλλά υπηκόους. Αυτό που εντέχνως επιδιώκουν να αποφύγουν είναι η αντίδραση στον παραλογισμό, τα αντιδημοκρατικά και παράνομα μέτρα που περνάνε. Η ρητορική του δόγματος περί ασφάλειας και ενός καθεστώτος έκτσκτης ανάγκης το οποίο τα τελευταία χρόνια λειτουργεί όλο και πιο απροκάληπτα τείνοντας να μονιμοποιηθεί ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΜΟΝΑΧΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ. Αν η εσωτερίκευση του φόβου δεν σπάσει, θα γίνει χιονοστοιβάδα και θα μας πλακώσει.
Τα σχολεία, από πυρήνες διαπαιδαγώγησης έχουν μετατραπεί σε κέντρα παραγωγής ρομποτικών αυριανών επιχειρηματιών. Τα νοσοκομεία από πυρήνες υγεονομικής περίθαλψης, έχουν μετατραπεί σε κέντρα παραγωγής ασθενειών, συνδρόμων και καταναλωτών φαρμάκων με έντεχνη αποσιώπηση των παρενεργειών. Ο δήμος, από εστία έκφρασης, δημιουργικότητας και δράσης του πολίτη, μετατρέπεται σε τσιράκι μεγαλοεταιρειών που έργχονται να ισοπεδώσουν κάθε έννοια κοινότητας και δωρεάν πρόσβασης του ατόμου σε υλικά και πνευματικά αγαθά. Ο διαχωρισμός δημόσιου – ιδιωτικού καταρίπτει κάθε ηθική οντότητα και αντί να προάγει το δόγμα: «ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΥΓΕΙΑ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΕ ΡΕΥΜΑ, ΝΕΡΟ, ΦΥΣΗ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΑΓΑΘΑ», ανοίγει τον ασκό του αιόλου και ξεσπούν τυφώνες ανταγωνιστικότητας καλλιεργώντας το νόμο της ζούγκλας, όπου ο άθρωπος χάνει την ουμανιστική του διάσταση.
Καλώς ή κακώς απαιτείται κριτική ικανότητα ώστε να αντιληφθεί κάποιος ότι η διαρκής και ατέρμονη τεχνολογική εξέλιξη οδηγεί στην αυτοκαταστροφή. Ο καθένας δε, οφείλει, μόνο και μόνο για λόγους αξιοπρέπειας απέναντι στον εαυτό του, να κάνει κάποια έμπρακτη αυτοκριτική στον υπερκαταναλωτισμό και τον ατομισμό, ως δομικά στοιχεία που χαραχτηρίζουν τη ζωή του.

ΕΙΝΑΙ ΑΡΑΓΕ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΚΥΚΛΟΥΣ Ή ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΑΓΝΟΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ
Η επιτακτική αναγκαιότητα που σε υποχρεώνει να ξέρεις ιστορία είναι η ίδια η έμφυτη τάση του ανθρώπου να εξελίσσεται. Υπάρχουν αυτή που λένε: “ξαναζούμε το 1950 ή το 1980” και αυτοί που γνωρίζουν ότι ο ανθρώπινος πολιτισμός εξελίχθηκε από το μηδέν πέρασε και ξεπέρασε διάφορα μοντέλα (βασιλεία, ολιγαρχία, δικτακτορία κτλ. Τέτοιες υπερβάσεις δεν χαρίζονται από καμία και κανενός είδους εξουσίας, αλλά πρέπει τα ίδια τα υποκείμενα να τις κατακτήσουν. Δεν είναι ποτέ αυτονόητες και διασφαλίζονται μόνο μέσα από τη διαρκή διεκδήκηση.
Κάποιοι καμιά φορά λένε στους μικρο αστούς: «ΟΤΑΝ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ ΤΟΤΕ ΘΑ ΒΓΕΙΣ ΑΠ’ ΤΑ ΚΛΟΥΒΙΑ ΣΟΥ« Τα τελευταία χρόνια τέτοια περιστατικά ολοένα και αυξάνονται…… πότε και τι θα τα σταματησει; τα παιδιά δεν έχουν δασκάλους, οι ασθενείς δεν έχουν ιατρούς και το κράτος ασφάλειας διαρκώς διογκόνεται…… φταίει και καλά ο κάκός ο μετανάστης, ο φτωχός κτλ…. ποιός θα μιλήσει για τα οικονομικά εγκλήματα και την εκμετάλλευση της ελλάδας σε βάρος των υπολοίπων βαλκανικών χωρών.

………Γ Ι Α Τ Ι Η Ζ Ω Η Σ Ο Υ Ε Ι Ν Α Ι Δ Ι Κ Η Σ Ο Υ…………….
Η βουλιμία των πολυεθνικών για αύξηση κέρδους συμπαρασύρει ολοένα και περισσότερα πεδία της ζωής. Ο ανθρωποκεντρισμός επιτήθεται στη φύση και την αρμονίας της. Η ζωή στις πόλεις γίνεται ολοένα και λιγότερο βιώσιμη ενώ από την άλλη η ύπαιθρος βιομηχανοποιήται. ΒΑΠΕ, τουριστικές μονάδες, επιχειρήσεις που εισβάλλουν και ιδιωτικοποιούν δημόσια αγαθά όπως το νερό, το ρεύμα, την παιδεία και την υγεία κοστολογώντας την ζωή, κατακερματίζοντας τη γνώση και λεηλατώντας τη φύση αντί να στυλιτεύονται και να ποινικοποιούνται διαπιστώνουμε να στηρίζονται από την εκάστοτε εξουσία.
Τα τελευταία χρόνια αναδύονται έντονοι κοινωνικοί αγώνες σε εργασιακούς, αν και όχι μόνο, χώρους οι οποίοι εντέχνως θάβονται από τον κυρίαρχο λόγω ποινικοποιώντας πρόσωπα για τη συμμετοχή τους σε αυτούς, περιθωριοποιώντας ολόκληρες κοινωνικές ομάδες (βλ. συνταξιούχους, άνεργους, ανάπηρους κ.α.), ενώ με όρους ασύμμετρης απειλής εξαθλιώνουν δομικά τη δημόσια σφαίρα. Ο μόνος κερδισμένος η συσσώρευση υλικού πλούτου και η σκλαβοποίηση της ζωής. Η μοναδικότητα και η ιδιαιτερότητα αντιμετωπίζονται ως παρεκλίσεις από το “φυσιολογικό” και το σκηνικό θυμίζει μεσαίωνα και κυνήγι μαγισσών. Τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ αποπροσανατολίζουν και εκθειάζουν ο,τιδήποτε “ευρωπαϊκό”, “αμερικάνικό” κτλ χωρίς σφαιρική παρουσίαση των καταστάσεων, αν όχι αποσιώπισης τους. Η παράνομη υπόσταση εκχώρησης δημόσιων αγαθών σε ιδιωτικά συμφέροντα αποσιωπήται ενώ συγχρόνως κραυγαλέα σκάνδαλα (βλ. simens, βατοπέδι, ασφαιστικά ταμεία κ.α.) θάβονται και όποιος τα ανασύρει στην επιφάνεια δαιμονοποιήται (βλ. Βαξεβάνη).
Αντί να κυνηγάμε τους καταχραστές του κοινωνικού κράτους και βιαστές ανθρώπινων αξιών, φυσικών και κοινωνικών αγαθών, τους κάνουμε και τεμενάδες;
πώς μπορεί κάποιος εκπρόσωπος διοίκησης δημόσιου νοσοκομείου, ιδιαίτερα από τη θέση του διευθυντή, στην αρθογραφία του να υπονοεί την ιδιωτικοποίηση της υγείας και να μην καθερίται άμεσα; αν’ αυτού, σε ένα νοσοκομείο με τραγικές δομικές ελλείψεις, αντί να εργάζεται για την κάλυψη τους, να βγάζει κονδύλια για τοποθέτηση καμερών και αντί να προσλάβει ιατρούς, νοσηλευτές κτλ. που προωθούν την εύρρυθμη λειτουργία του νοσοκομείου να τοποθετεί σεκιουριτάδες καλλιεργώντας ένα κλίμα αόρατης απειλής και διαρκούς επιτήρησης; αντί να συντάσσεται με τα συνδικαλιστικά όργανα του ΕΣΥ, να ποινικοποιεί τους αγώνες τους;
να ‘ταν μόνο σε ένα νοσοκομείο αυτή η κατάσταση θα λέγαμε: “είναι τρελός” όταν όμως συμβαίνει σε όλα τα νοσοκομεία της χώρας και κάποια από αυτά κλείνουν λέμε “να πάρουμε πίσω τα κλεμμένα” γιατί όλα αυτά τα πληρώνει ο φορολογούμενος, και του τα στερούν και του αυξάνουν τους φόρους.

ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΣΤΗΜΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΕΣ ΛΥΣΕΙΣ
Απαιτείται η επανανοηματοδότηση εννοιών όπως πολίτης, κοινότητα, συμμετοχή, κριτική και απαξίωση όσων δουλεύουν ενάντια το παρόν και το μέλλον της ανθρωπότητας και της φύσης.

ενάντια στην πράσσινη ανάπτυξη…… η φύση στην κοινωνία δημόσιο και δωρεάν αγαθό όχι για τα κέρδη των πολυεθνικών

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΜΜΕΝΑ, ΟΛΑ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ Ο ΤΟΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ

πρωροβουλία ενάντια στη βιομηχανοποίηση της ζωής