το μυαλό μου με πονάει από τη βλακεία των ανθρώπων
εξαπλώνεται σαν την πανούκλα
μου χαλάει ακόμη και την μπούκλα
φωλιάζει παντού όπως η μούχλα
δηλητηριάζει με του ανταγωνισμού τη ρούχλα
σπέρνει τη διχόνοια
ο τόπος αυγατίζει με παντός είδους και υφής ένλογα ψώνια
το μυαλό μου ανασαίνει στους αβίαστους ήχους της φύσης σαν περνοδιαβαίνει
η όσφρηση μου κοιτά τη διακριτική οξύτητα αρωμάτων
που σκορπούν μίσχοι συνοθυλευμάτων
το βλέμμα μου αντιλαμβάνεται
νουθετει και διαβάζει την ποίηση της σύλληψης
υπέρτατη αρμονία
αστεριού και βατράχου γωνία
η σφαίρα της ολότητας πόση γοητευτική ζωντάνια μπάζει
εκεί που γράφουμε ζωγραφίζοντας
της πλάσης τα όρια διευρύνοντας
το μυαλό μου ανοίγει της φύσης την παλέτα σαν αντικρύζει
στα σκουπίδια πετά ό,τι το φοβίζει
στους τόνους φωτεινότητας τη φωνή αφήνει να πάλλεται
περιπλανιέται
όπως ο βιολιστής/λυρατζής στις χορδές κυματίζει το δοξάρι
στο θρόισμα των φύλλων δροσίζεται η ψυχή μου
κι όταν τα πουλιά ανταποκρίνονται στο σφύριγμα μου
θυμάμαι…
το ταξίδι της γραφής παιχνίδι αναγκαίο
κι ας το λογιάζουν πολλοί για τυχαίο

δεν τραγουδώ για τη γιορτή
ν’ αερίσω θέλω το μυαλό μου
με σάρκα και οστά να ντύσω το κοινό μυστικό μου
δεν είναι το τραγούδι θέαμα
είν’ του πουλιού το κέρασμα