ο μη γραμμένος ρόλος
ο αντεστραμμένος καθρέφτης
ο ξεθωριασμένος μαρκαδόρος
πουθενά ο χώρος
γεμάτος περικοπές
κόντρα στις αναλαμπές
ο χρόνος
βλέμματα διαστέλλονται
σιωπές
αναμνήσεις συστέλλονται
στοκάροντας ρωγμές
ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ
ΔΕ ΡΩΤΑΜΕ
ό,τι είναι να γίνει
θα γίνει
κανείς υποκριτής
δήθεν αμέμπτου ηθικής
δεν είναι πια σε θέση
να κρίνει
να συγκρίνει
Μ’ ΑΚΟΥΣ;
τη θλίψη μου πια
δεν μπορεί να διακρίνει!
Μ’ ΑΚΟΥΣ;
δεν μπορεί…
κατάφερα να κρυφτώ καλά!
Μ’ ΑΚΟΥΣ;
είσαι ελεύθερος πια
ποτέ όμως στην αντάρα της ψυχής μου δεύτερος
να θυμάσαι δεν φταίς εσύ για όλα αυτά
Μ’ ΑΚΟΥΣ;
και μεστώνει ο λόγος
επιθυμίες και οράματα πράξη σα γίνουν
ζωής θάματα
τα απαλύνει ο πόνος
κύματα θα σκεπάσω παλιά πράματα
και τα πουλιά
κελαηδόνας αγκαλιά
γλυκό κρασί θα πίνουν
τη χαραυγή σαν αντικρίζουν
ακόμη κι οι αυτόχειρες
ίσως επιστρέψουν
την απάτη της ζωής για άλλη μια φορά πιστέψουν

που ‘σαι αλάνι
έλα ρε τσογλάνι
άραξε σε λιμάνι και πάλι
τι θέλεις να κάνεις
τι λογιάσε να πεις
που κοιτάς να φτάσεις
τι ψάχνεις να βρεις

η απάντηση στο: «με τόσα που χουμε πει εμείς οι δύο»
ρωτώ:«τι λέμε όμως όταν είαμστε χώρια;
γιατί εγώ την απουσία σου παλεύω με τα ζόρια»
μόλις κρίθηκε αγάπη
ανυπόταταχτη κι αυτή
υφάντρα στου κόσμου το ραχάτι

Νέα από τη φυλή των ηλιθίων
όσων δηλαδή υποχείρια γίνονται επιτηδείων
ελπίδα με τόκους αγοράζουν
και τη ζωή τους υποθήκη βάζουν
μα λες να ‘χαν οι δύστυχοι επιλογή άλλη
αφού από το στίγμα της φτώχειας διαφυγεί δεν έχει
σαν να μην είναι γνωστό
ότι το καράβι του συστήματος τ καύσιμα που κάει είναι
απ’ τον ιδρώτα κάθε θύματος
πώς να «ανακάμψει» το κεφάλαιο από την κρίση
αν τους φτωχούς κι άλλο δεν υποτιμήσει
το κέρδος πώς σε επίπεδα σταθερά θα διατηρήσει
στου κέρδους το βωμό θυσία ανθρώπινες ζωές, όνειρα
μα και πάσης φύσεως έμβια όντα
πια γαμώτο απορώ πόσο ακόμη θα αντέξει
αυτή η γη τέτοιο αποτρόπαιο βιασμό
αφού το κτήνος της αυτοκρατορίας όχι μόνο απομυζεί
ψυχές μετατρέποντας τις σε μηχανές σωστές
αλλά και την ίδια τη φύση την έχει από καιρό γονατίσει
λιβάδια άλλοτε καταπράσσινα
στα σκοτάδια του γκρίζου έχει χαρίσει
και η παραβατηκότητα πάντα καλή δικαιολογία
για τους νόμους του κτήνους που «εκπολιτίζουν» κάθε αθλιότητα
πανδεσία αφθονίας και πενίας γωνία
πλέον η διεύθυνση της δικαιοσύνης
που έχει τον άσπιλο δήθεν μανδύα φορέσει δεσποσύνης

απ’ το βιβλίο των ισολογισμών έλειπε μια σελίδα
μα έκανα πως την υπολόγισα έκανα πως την είδα
έκανα πως σαν πεπραγμένη την καταχώρησα
σκέψεις και κινήσεις σαν συνισταμένες τις όρισα
που καιρός για αποτιμήσεις καημών
ξέχνα ότι στη θλίψη σε μαγγώνει
ζήσε χωρίς το βάρος της μνήμης να σε καθηλώνει
είναι η μνήμη θυσαυρός καταραμμένος
σαν εκείνες τις μυστήριες διαθήκες
άλλοτε βγαίνεις κερδισμένος
άλλοτε ψάχνεις παρακαταθήκες
ατέρμονα εγλωβισμένος σε προσθήκες
άλλοτε χρεωμένος
μετράει μόνο ο τρόπος που το χειρίζομαι
μες τον κόσμο μου πώς αυτοπροσδιορίζομαι
δεν υπάρχουν ποτήρια μισοάδεια ή μισογεμάτα
οποιαδήποτε στατικότητα παραπέμπει σε βάλτο
κάνε μια στάλα κράτει
άσε τον αυθορμητισμό
να σε οδηγήσει παρακάτω

θέλω να σε χώσω στο μυαλό μου με τη μια
μήπως δεις τα πράματα όπως τα βλέπω κι εγώ
οι πιο κοντινοι μου συχνά συμπεραίνουν
ότι παρανοώ
στης τέχνης το μακελειό υφαίνω την αυτοκαταστροφή μου
στις σπηλιές της καλά να την κρύψω προσπαθώ
άλλοι πάλι ότι πάντα μέσα από λάθος συμπαιράσματα ενεργώ
άλλο κακό φτάνω κι εγώ σε σημείο να πω

κάθε εξέλιξη έχει απαντήσεις για τη μνήμη
και λύσεις για διλήμματα αποφάσεων λήθης
ενός μέλλοντος που κυλάει χωρίς να ρωτάει
κενή νοήματος συναίνεση να ζητάει
όλα τα διλλήματα είναι πλαστά
απ’τη στιγμή που τις επιθυμίες της ψυχής
αγνοούν
και άρτιοι ηθικής εννοούν να αποδειχθούν
μιας ηθικής ετεροκαθορισμένης από πρότυπα
που τσουβαλιάζουν οποιαδήποτε αγνότητα
στο όνομα της λογικής
κοτσάρουν ταμπέλες
και σαν η περιέργεια τους ψαρεύει γίνονται βδέλλες

προσπέρασε τους
με ‘να σου νεύμα ξεπέρασε τους
μόνο στο νου σου έχε τις καραμέλες

κι ότι ατάκα στο διάβα μου βρεθεί
χώρο της αφήνω από άλλους να ειπωθεί
απ’ εκείνους τους δήθεν μορφωμένους
εντός συμπληγάδων μεταπτυχιακών καταρτισμένους
κλείνοντας το μάτι πονηρά στους ψιλιασμένους
που κατέχουν τη μιζέρια
δεν αντέχουν
κι έτσι ορίζοντες ανοίγουν
ζωντάνια υποστηρίζουν
μέλλον καθορίζουν
και τα όποια συμπεράσματα
καταλήγουν φύλα φθηνοπωρινά
στο έλεος του ανέμου να θροϊζουν

καλώς ή κακώς
λάθος ή ορθώς
ό,τι είναι να ‘ρθει θε να ‘ρθει
και καλώς να ορίσει
αυθορμητισμό θα οπλίσω την ψυχή
περάσματα νέα να κατακτήσει
έτοιμη να ‘ναι
μπροστά σα βγει να τ’ αντιμετωπίσει
νέες εξελίξεις να καθορίσει
(την αντάρα να καλως ορίσει)
την επόμενη μου στιγμή να ορίσει (R)

γιατί όσα είπα κι όσα έκανα παλιά
στο λαιμό μου τώρα είναι σα συρμάτινη θηλιά
αφού βλέπεις στάθηκα τόσο λίγη
στο ύψος των περιστάσεων
επέλεξα τη φυγή
τα πιο καλά δεν στα ‘χω πει
το κάθε τέλος πριν να γίνει βάφτιζα/ήθελα αρχή
και κατέληγα να σβήνω στην μπάλα και το κρασί
έτρεχα να προλάβω
τη μνήμη
για να νικήσω
πριν τι τρέχει να καταλάβω
το θάνατο να στείλω στη λήθη

(R)

επανέρχομαι λοιπόν εν προκειμένω
χωρίς αναμνήσεις και απωθημένων κατακρατήσεις
στης μνήμης τις κυψέλες έσβησα τις καταχωρήσεις
μόνο λύτρωση εν κεφάλι βρασμένο
ζωή ρουφάω από τα περασμένα
ξέρεις ήταν καλά
απλά η μιζέρια της συνήθειας
δεν σε αφήνει πάντα καθαρά να δεις
κι ότι έρχεται κάθε στιγμή ενισχύει τη ροή
η πρώτη θύμιση σου γεμίζει πνοή
κρατάει ζωντανή/εκείνο το πρωινό καθάριο βλέμμα
δίνει των ονείρων μου πνοή
έρχεσαι και δίνεις ζωή στους στίχους μου
φυλαχτό πάντα κρατάω τους ήχους σου
και για ανάσα έχω τους θυμούς σου
τα φλέματα και τους εγωισμούς σου

που τελειώνει ένα βλέμα
που αρχίζει μια φυγή
που υπάρχει ένα ψέμα
πότε γίνεται ντροπή
ποια διαδικασία το μετατρέπει σε ενοχή
πώς σκοτώνεται η θλίψη
πώς απορρίπτεται ο εγωισμός
πόσο εγωιστικό είναι να ψάχνεις κάποιον
ο κυκεώνας διλημμάτων που
με στοίχειωνε τόσο καιρό
πότε το θέλω σου γίνεται θέλω μου
πότε η ζήλεια σου στη χαρά με οδηγεί
και πότε στο φόβο
τη σου κάνει η ζήλεια μου
με μια μουτζαλιά θα τη σβήσω
χάρη διαγραφής απ’ το βιβλίο της ζωής
στο θαρραλέο ριμαδόρο θα ζητήσω
το άκουσμα της φωνής σου βάλσαμο
λιμάνι απάνεμο
μοναδικός ο ήχος των αυτιών μου που κουμπώνει το ψύχος

και προπαντός μη λησμονείς
εντατικάνα με παρατηρείς
κριτής αυτόκλητος δικαστής
όσο στον τοίχο με κολάς
τόσο από της αρμονίας την ηχώ ξεμακραίνεις
…μην κάνετε διάλογο…
ρε δεν μπάτε όλοι λέω ‘γω στον πρόλογο/δια…λο
οδηγώντας τριπάρω και ραπάρω
σε παροδίες φρικάρω
τις τραγωδίες έβαλα γινάτι να αφανίσω
μιζέριες να εξαλείψω
στον πόνο καρτέρι να στύσω
ναι ρε έτσι απλά
επειδή εγώ γουστάρω γενικά
ρίμα πιάνω, ρίμα αφήνω
καθώς το γκάζι ανοιγοκλείνω
και πακέτα παραδίνω
μια φορά μου ‘χες πει: «αν μ’ αγαπούσες λίγο»
δεν θυμάμαι αν στο είχα πει…:
«τίποτα παραπάνω απ’ αυτό δεν ζητώ…»
μα πεθαίνω
όταν με το ζόρι πως πως μ’ ανέχεσαι καταλαβαίνω
για πως σε ‘χει πάρει ο καημός και την κατηγορία της ψυχανάλυσης
διάλεξες να ξαμώσεις το δικό μου κουφάρι
και θάρρος παίρνω
στη ζωή σου πια να μην είμαι βάρος
μα ανυπόμονα σα μικρό παιδί περιμένω
για τη στιγμή που θα σε ξαναδώ
πόσο μου λείψες μην ξεχάσω να σου πω
λες να ‘χει νόημα τάχα τον πόθο μου για σε
να σου ομολογηθώ
αν και προτιμώ να ξαναγνωριστούμε
σε άλλη βάση να τα πούμε

άσε με να σε γνωρίσω
στην εικόνα και τη σκέψη σου να εντριφίσω
τις αγωνίες και τους φόβους σου να εξαφανίσω
όλα τα θέλω σου να πραγματοποιήσω
και εκεί που δεν καταλαβαίνω τα όρια
βοήθα με προστάτεψε με από του εγωισμού τα εμπόδια
από ζήλειας και φθόνου συμπληγάδες
όταν με κυνηγάνε σαν στοιχειωμένες κυράδες
κι όταν η ζήλεια ελέγχει τη φωνή μου
κρύψε με μάθε με να κάνω στοργή την οργή μου

μάθε με να υπάρχω
γιατί από φόβο θέλω πάντα έλεγχο να ‘χω (R2)

φοβήθηκε ποτέ κανείς την απουσία ενοχής
εν ώρα παρουσίας κριτικής ηθικής
καλά θα κάνεις να μην με εμπιστεύεσαι
όταν από τη λογική μου εκτρέπομαι
και τα χαλινάρια του είναι μου αποστρέφομαι (R1)

οι κύκλοι που κλείνουνε δρόμους για μονοπάτια αδιάβατα ανοίγουνε
κι εγώ επιμένω τις συνέπειες ας υποστώ
είναι η εικόνα σε πρότυπα που σε εγκλωβίζει
λόγια και σιωπές καθορίζει
μα τη φαντασία να φυλακίσει δεν θα ανεκτώ
κι όταν ζητήματα επίμαχα τίθονται υπό συζήτηση
η ντροπή, η αμηχανία σφυγμομετρούνται και του προσώπου οι μορφασμοί
στενά παρατηρούνται αντιδράσεις και συμπεράσματα καταγράφονται

(R2)
(R1)

στου φαλού τον κύκλο σνσλώνονται οι συζητήσεις
τον έλεγχο της κανονικότητας του οργασμού
λίγο πριν την έκρηξη του εγωισμού
την τοποθέτηση σχέσεων σε μικροσκόπιο χωρίς παλμογράφο και στηθοσκόπιο
μανιωδώς αγωνιώ να αποδεικνύω πως οι υγιείς σχέσεις πρέπει να κυλάνε
διασφαλίζοντας ότι
τη ζωντάνια τους διαφυλάνε
σαν το χιόνι που γίνεται ποταμός
μέχρι της θάλασσας να καταλήξει ορισμός

(R1)

μα η ζήλεια και ο εγωισμός πάντα δηλητηριάζουν
την ελευθερία έκφρασης καυτηριάζουν
πως να τις εξαλείψεις αναρρωτιέσαι
και σιωπάς
τις ευαίσθητες χορδές σου αναγκάζεσαι να αποσιωπάς
2 δευτερόλεπτα εμπιστοσύνης αποζητάς

R2

ειναι η φυγή και η σιωπή
ο δρόμος πάντα ακούει τη στιγμή
άσε τη σκέψη σου να βρει διαδρομή
κράτησε τη καθαρή από απωθημένα
διέξοδοι λύτρωσης να βρει η ψυχή για όλα τα περασμένα κι εκείνο το κομμάτι
που κάθε μέρα σου χαράζει μονοπάτι φύλαξε το
στης ψυχής σου το χάρτη
για ώρες δύσκολες κράτησε το
σε άτι αγέρωχο χάρισε το

ο έλεγχος της νοικοκυράς (γεννά)
το άγχος και τη νευρικότητα της συμφοράς
οι φόβοι που σκεπάσανε
τα θέλω τις κριτικές
οι κριτικές που γίνανε ρωγμές/μαχαίρια
η κατάσταση που ξέφυγε από του υποκειμένου τα χέρια
αντί να επουλώνουνε πληγές
ο έλεγχος του μυαλού που πρέπει να είναι διαυγές ακόμη κι αν έτσι απλά είσαι αλλού
η απουσία οικειότητας
κάθε νύξη περί κωμικοτραγικότητας
το πνεύμα φυλακισμένο
τη ροή του χρόνου επιλέγω να μην υπομένω
στον έλεγχο της κανονικότητας
λειψηνδρία τρυφερότητας
παιχνίδι στημένο
από τα πριν ξεπουλημένο